venres, 30 de xaneiro de 2015

EL ROSTRO DE LA SOMBRA, Alfredo Gómez Cerdá


ALFREDO GÓMEZ CERDÁ, El rostro de la sombra, SM, Madrid, 2011, 160 páxinas.

[NC GOM ros]

Os alumnos do clube de lectura de 3º da ESO que disfrutaron desta lectura, propiciaron que vai a ser lida por alumnos de 4º. Todos estes lectores, poderán acudir ao encontro con Alfredo Gómez Cerdá o día 26 de marzo no noso instituto. 

xoves, 29 de xaneiro de 2015

DENDE O CONFLITO, María Reimóndez

MARÍA REIMÓNDEZ, Dende o conflito, Xerais, Vigo, 2014, 304 páxinas.


[NG REI den]

Engadimos á etiqueta de novidades a novela que obtivo o Premio Xerais de Novela 2014.

mércores, 28 de xaneiro de 2015

I FESTIVAL INTERNACIONAL DE POESÍA CIDADE DE BETANZOS, Varios Autores

MARÍA VICTORIA ATENCIA & AL, I Festival internacional de Poesía Cidade de Betanzos, Concello de Betanzos, Betanzos, 2006, 130 páxinas.

**********
Editado polo Concello de Betanzos, este libro ofrece en edición bilingüe unha selección de poemas de poetas de altísimo nivel: dende o vasco Bernardo Atxaga, ata o belga William Cliff. As traducións ao galego dos orixinais son responsibilidade de Luciano Rodríguez.
Volverán estes tempos de promoción cultural municipal?    
**********

O TEMPO DA FAMILIA

Aquí estou
O fillo inútil dunha grande familia
Confundindo ao soletrear os nomes dos meus irmáns
O meu pai aconsellábame paciencia
Dicía:
Meu fillo,
Un día has derrotar o tempo.

Pero aquí estou
Despois de décadas
Loitando co solpor do tempo
Rebelándome contra o Máis Alá.

Desaparecín dos seus futuros plans
Mentres outros gardan o segredo da familia.

Ao meu pai aínda lle importa o tempo
Sabe cal é o seu significado.

Esquecerano todo
Mais conservan o porvir dos nomes.

Xa non teño ontra cousa
Mais que este tempo arrasador.

A familia
E o anzó da pesca do meu poema.
Abdul Hdi Sadoun
[Iraq]

martes, 27 de xaneiro de 2015

EL MINOTAURO GLOBAL, Yanis Varoufakis


YANIS VAROUFAKIS, El minotauro global, Capitan Swing, Madrid, 2012, 334 páxinas.

[33 VAR min]


Palabras gregas: Polis. Crisis.
Economía e cultura clásica...ou unha interpretación (que resultará) clásica das doenzas da nosa economía.

luns, 26 de xaneiro de 2015

HORA DE LER





15ª SEMANA [3ª SESIÓN]

   Despois de levar, neste ano, catorce semanas facendo amables suxestións de lectura, comezamos este luns cunhas gratas imposicións. Aprendede a vivir seguindo os mandados de Julio Cortázar e Manuel Núñez Singala.

venres, 23 de xaneiro de 2015

CONCURSO DE RELATO CURTO: CÓNTAME UN CONTO







   O concurso está aberto ao estudantado de ESO que presente unha obra escrita en lingua galega, orixinal e inédita antes do 28 de febreiro de 2015

   O pasado 20 de novembro cumpriuse un cuarto de século da aprobación da Convención sobre os Dereitos do Neno e a Fundación Meniños quere conmemorar este aniversario coa posta en marcha do I Concurso de Relatos Cóntame un Conto.

   Escritores galegos de recoñecido prestixio, como Manuel Guisande, María Canosa e Carlos López (Chinto) formarán o xurado, designado pola Fundación Meniños, en colaboración cos patrocinadores do certame, Gadis e Librería Cascanueces, da Coruña. O concurso está aberto ao estudantado de ESO que presente unha obra escrita en lingua galega, orixinal, inédita e que se ateña ás seguintes bases.

   Os relatos enviados non poden ter unha extensión maior de 800 palabras ou menor de 600 e a súa temática fará alusión ao tema dos valores da infancia en positivo. Pódese obter más información do traballo de Meniños, a modo de inspiración, neste enlace.

   O premio consistirá nun lote de libros cedidos pola Librería Cascanueces, un Diploma e a publicación da obra gañadora nas canles dixitais da Fundación Meniños. O resultado do concurso será comunicado á persoa gañadora e publicarase no blog de Meniños. Ademais, o xurado resérvase a posibilidade de entregar ata tres accésits que serán difundidos tamén no blog da Fundación Meniños.

   Ao participar menores de idade, o relato terá que ser acompañado de unha comunicación responsable na que o pai, nai ou titor/o do autor ou autora indica que o/a autoriza a participar no concurso. O prazo de presentación pechará o día 28 de febreiro de 2015.



xoves, 22 de xaneiro de 2015

BLACK, BLACK, BLACK, Marta Sanz

MARTA SANZ, Black, black, black, Anagrama, Barcelona, 2010, 332 páxinas.

[NC SAN bla]

Despois do edificante e fructífero paso de Marta Sanz polo noso instituto quedaron moitas dúbidas aclaradas. Por exemplo, o título nos só pretende recordar a secuencia de golpes secos dun disparo ou unha agresión; tamén pode ser entendido como un balbuceo torpe: o bla bla bla, de moitas novelas que pretenden ter entretido a un lector que non desexa coñecer a ponzoña do mundo.
 

mércores, 21 de xaneiro de 2015

INSTRUCCIÓNS PARA TOMAR CAFÉ, Manuel Núñez Singala

MANUEL NÚÑEZ SINGALA, Instruccións para tomar café, Galaxia, Vigo, 2014, 144 páxinas.

[NG NUÑ ins]

Sumamos ás nosas novedades esta colección de relatos curtos e microrrelatos da que deixamos unha mostra coa pretensión de que pronto veña algún lector a levalo en préstamo.

**********
BOTAR CONTAS

   No reino a maior parte da xente só sabía contar ata cinco. Para cantidades maiores empregábase "moito" e dese xeito simplificabanse os cálculos de modo extraordinario.
   Había controversia ao respecto deses reducidos coñecementos sobre os números. Os monxes do Oráculo das Seis Palabras insistían na necesidade de ampliar os horizontes matemáticos da poboación. O Sumo Sacerdote era da opinión de que con cinco era abondo para o común da xente e que os saberes aritméticos máis avanzados debían ser patrimonio só duns poucos elixidos.
   Nunha das frecuentes disputas entre o Templo e o Oráculo, o Sumo Sacerdote caeu na conta de que o Oráculo das Seis Palabras tiña un nome composto por só catro palabras, e para atacalos fixo correr a nova de que iso era unha mostra de incoherencia absolutamente inadmisible.
   Non o entendeu ninguén.

martes, 20 de xaneiro de 2015

EXIT THROUGH THE GIFT SHOP, Banksy


BANKSY, Exit through the Gift shop, 2011, 87 minutos.

[DVD EXI]

**********
Thierry Guetta, un excéntrico comerciante francés afincado nen Los Ángeles, é afeccionado a gravar todo o que ocorre ao seu ao redor. Un día decide poñerse trala cámara para realizar unha película sobre a arte urbana e algúns dos máis soados artistas do street art, entre os que ademais de Banksy atópanse artistas como Space Invader ou Sheph.
**********




luns, 19 de xaneiro de 2015

HORA DE LER


14ª SEMANA [2ª SESIÓN]

Sexan parapetos que nos protexen, ou cristais que amosan o que levamos dentro..., benvidos ás nosas mans, queridos libros que ofrecedes hospitalidade a historias como a de Luísa Villalta ou Ricardo Gómez!  

xoves, 15 de xaneiro de 2015

EL INTENSO CALOR DE LA LUNA, Gioconda Belli

GIOCONDA BELLI, El intenso calor de la luna, Seix Barral, Barcelona, 2014, 318 páxinas.

[NC BEL int]

Podemos incorporar á nosa sección de novidades esta novela de Gioconda Belli tras a nova e xenerosa visita ao noso centro do novelista (e exalumno de Aguiar) Xesús Fraga.

**********
    De un momento a otro puede cambiarle a uno la vida. Es algo sabido que preferimos ignorar. Suficiente lidiar con las incertidumbres cotidianas. Si encima nos mortificáramos con la idea de cuánto puede suceder de forma inusitada, viviríamos titubeando. Sin embargo, algo de embriaguez tiene la noción de que todo lo que nos parece seguro y sólido puede desaparecer en un instante. Se vive a ras de esa percepción leve que aletea como pequeño insecto en la conciencia. Uno prefiere la engañosa certidumbre con que la vida dispensa mañanas y noches iguales; prefiere creer que la existencia es un manso y predecible río. Cuando oímos las historias de súbitos sobresaltos nos anclamos en la fe de que a nosotros no nos sucederá lo mismo, pero ¿quiénes somos para estar seguros?
   Tomemos el caso de Emma. Va conduciendo su coche. Lleva gafas oscuras grandes, de moda. Luce absorta en la carretera. Las manos que aferran el volante son finas y cuidadas. En la izquierda lleva anillo de matrimonio haciendo juego con el de diamante de compromiso. Su mirada fija nos engaña. Parece mirar el camino, pero va mirándose por dentro. Desde hace cuatro días espera que le baje la regla, y ésta no llega. Emma es una mujer exacta. Su regla suele llegar puntual a los treinta días del mes. Porque conoce perfectamente las costumbres de su cuerpo, en la fecha precisa ella se inserta en la trusa una toalla sanitaria después de bañarse. Hacia las doce o la una, sin fallar, siente la humedad y sonríe para sus adentros. La exactitud de su ciclo y su manera de adivinarlo la complacen enormemente. Contraria a muchas de sus amigas que soportan estoicas esos días, sufriendo a menudo de dolores y malestares de espalda, Emma experimenta un sentimiento de ligereza y alivio que la pone de buen humor. Ella jamás, ni siquiera en su adolescencia, ha sufrido de los signos que a otras afligen. El presagio de su ciclo no le produce granitos en la cara, hinchazón en los pies o irritabilidad. Lo que ella siente en los días precedentes al acontecimiento es una sensación de energía acumulada, una intensa subida de voltaje. Cuando toca la ropa de nylon, a pesar de vivir en el trópico, se electriza igual que sucede en los inviernos de los países fríos. No se explica el fenómeno de que su cuerpo produzca electricidad estática, pero que le pasa, le pasa. Se ríe de que a su marido se le alcen los vellos del brazo al acercarse y siempre le advierte que mejor se mantenga alejado para evitar terminar como pararrayos celeste. Después de varios días de sacudidas eléctricas al abrir el refrigerador o la puerta de su coche y de verse obligada a usar gel en el pelo para bajarse el friz, el rumor de alambre de alta tensión empieza a zumbarle en los oídos afectando su concentración. Es mucha la electricidad que Emma carga y cuando la puntual humedad por fin hace su aparición antes o después del almuerzo de la fecha señalada, ella cumple el ritual de encerrarse en el baño, cerciorarse del hecho y dejar que la embargue la deliciosa distensión que experimenta cuando músculo por músculo su cuerpo, como si al fin hiciese polo a tierra, se descarga de su magnética energía.

mércores, 14 de xaneiro de 2015

A GALICIA MÁIS NATURAl, Xacobe Meléndrez Fassbender & Carlos Vales Vázquez

XACOBE MELÉNDREZ FASSBENDER & CARLOS VALES VÁZQUEZ, A Galicia máis natural, Diputación da Coruña, A Coruña, 2006, 136 páxinas.

[502 MEL gal]

Mergullando nos fondos da biblioteca atopamos tesouros como este libro subtitulado Os espazos naturais da Coruña desde o aire. As fotografías son obra de Xacobe Meléndrez; os textos, de Carlos Vales Vázquez.


martes, 13 de xaneiro de 2015

INTOCABLE, Philippe Pozzo di Borgo


PHILLIPE POZZO DI BORGO, Intocable, Anagrama, Barcelona, 2012, 224 páxinas.

[NUC POZ int]

Incorporamos á nosa sección de Narrativa esta novela da que se fixo unha moi estimable adaptación cinematográfica.

**********
MEMORIAS LIBERADAS

   ¿Hay que partir de hoy, triste día, rememorar el pasado con nostalgia, lamentarse de un porvenir sin esperanza? No puedo apreciar el pasado ni proyectarme en el futuro. Todo está en el instante.
   La línea de fractura de mis huesos, de mi respiración, podría ser el día del accidente. El 23 de junio de 1993 entré en la parálisis.
   El 3 de mayo de 1996, día de San Felipe, murió Béatrice.
   Ya no tengo pasado, no tengo futuro, soy un dolor presente. Béatrice tampoco tiene ya pasado ni futuro, es una pesadumbre presente. Sin embargo, hay un futuro, el de nuestros dos hijos, Laetitia y Robert-Jean.
   Hasta el accidente yo era un hombre en el mundo, afanoso de crear, de estampar mi marca en el curso de las cosas.
   Después del accidente me asaltan los pensamientos. Después de la muerte de Béatrice, los dolores.
   Estos escombros me devolvieron a la memoria recuerdos de una negra opacidad. En mis noches de café, quemaduras de la invalidez y del duelo han empañado esas imágenes.
   En el fondo de mí mismo he recobrado el reflejo de los ausentes. Mis silencios hicieron resurgir momentos de dicha olvidados. Mi vida se desarrolla por sí misma en una sucesión de imágenes.
   Los primeros meses, una traqueotomía me dejaba mudo. Un amigo me había instalado una pantalla informática y la había conectado con un mando colocado debajo de mi cabeza. El alfabeto desfilaba por la pantalla; si detenía el cursor, aparecía una letra. Poco a poco, esas letras formaban una palabra, una frase, media página. La elección de las palabras y este esfuerzo extenuante fueron deliciosos; no tenía derecho a cometer errores. El peso de cada letra anclaba más profundamente la frase; yo saboreaba la exactitud.



luns, 12 de xaneiro de 2015

HORA DE LER

13ª SEMANA [1ª SESIÓN]

Zarpamos nesta semana cunhas suxestións de lectura de literatura popular: unha lenda galega recollida por Leandro Carré Alvarellos e dous  contos de Joselín de José Rodríguez de Vicente.

venres, 9 de xaneiro de 2015

EL LIBRO DE LOS SERES ALADOS, Daniel Samoilovich


DANIEL SAMOILOVICH, El libro de los seres alados, 451, Madrid, 2008, 365 páginas.

[O SAM lib]

**********
No Prólogo alado (pp. 7-8) Samoilovich apunta: "Este libro no se propone como una enciclopedia, sino como una selección de esa inmensa masa de textos, como una colección de lecturas dispuestas en orden alfabético en torno a seres dotados de alas; este orden es más que nada un recurso humorístico (y eventualmente lírico), una apuesta por las concatenaciones interesantes que podría inducir el azar del alfabeto". Acompaña a Samoilovich na selección das imaxes Eduardo Stupía.   
**********



SERPIENTE ALADA

A UN RETRATO DE SERPIENTE ALADA

Bien peligrosa es la serpiente alada
que vuela en torno al monte Sinaí.
¡Cielo santo, qué espanto verla ahí,
si ya da miedo el verla dibujada!

P. BELON DU MANE, Portraicts d'oyseaux, animaux, serpens, herbes, arbres, hommnes et femmes d'Arabia et d'Égypte




   Arabia es el más austral de todos los países habitados: su riqueza proviene sobre todo de la mirra y del incienso llamado olíbano. Pero no se ha de creer que se consiguen sin trabajos: los árboles que dan el olíbano están rodeados de pequeñas serpientes aladas, de los más variados colores, que se reúnen a centenares en torno a cada planta. Nada, excepto el humo que producen las ramas de estoraque al ser quemadas, persuadiría a estos pequeños monstruos de alejarse del olíbano; por eso, los árabes deben comprar a los fenicios a altos precios las ramas de estoraque, de lo que aquellos se resarcen vendiéndoles más caro aún el precioso olíbano.

HERÓDOTO, Los nueve libros de la Historia



   Las serpientes aladas, a veces llamadas serpientes eléctricas, infestan las selvas de Zakhara. Sus colores son variados, desde el azul celeste y el verde esmeralda hasta el borravino. Están dotadas de unas alas flexibles y sutilísimas que las hacen parecer picaflores reptilianos; cuando las pliegan, se les ajustan tan bien al cuerpo que pueden deslizarse como serpientes comunes. La mordedura de una serpiente alada inflige un daño de cuatro puntos más lo que indique el tiro de un dado e inyecta a la víctima un ácido singularmente corrosivo que le causa un daño adicional de dos dados más ocho durante los dos turnos subsiguientes.
   Más peligroso es el ataque de la bocanada eléctrica: sus alas baten tan velozmente el aire que generan una carga estática en el ambiente de la selva húmeda; esa carga se concentra en una bocanada de centellas que al ser lanzada alcanza un área de tres metros, quemando personas, animales, armas y vestidos instantáneamente. Una vez hecha la descarga, a la serpiente alada le toma tres temporadas volver a cargar de estática el aire (no puede repetir el ataque en tres turnos). El daño que produce este ataque se reduce a la mitad si el atacado posee un antídoto antieléctrico.

Manual monstruoso,
repertorio de criaturas del juego de rol Dungeons & Dragons

   La serpiente alada aparece una y otra vez, del Extremo occidental de Europa al extremo Oriente. Tenía alas, por ejemplo, la serpiente Mertseger, la cobra de cabeza humana a la que se adoraba en Egipto y cuyo nombre significa «aquella que ama el silencio». El Libro de los montes y los mares chino, por su parte, consigna la existencia, en los ríos que corren entre los Montes Centrales, de las serpientes huahua, cuya cara es semejante a la de las personas, pero que tienen cuerpo de chacal y alas de pájaro, pese a lo cual el modo de desplazamiento que prefieren es arrastrarse con las alas plegadas. Su voz suena como si una persona estuviera insultando a otra; allí donde aparecen, hay inundaciones. Estrabón, por su parte, afirma que en la India proliferan serpientes de dos codos de largo con las alas membranosas. «Vuelan de noche profiriendo agudos gritos —escribe— y soltando gotas de orina o sudor que causan la putrefacción de las personas que no han tomado la prevención de ponerse bajo techo al oírlas llegar».
   Solo por pegar un salto de unos cuantos siglos y varios miles de kilómetros, digamos que un grabado del siglo XVI del holandés Crispijn de Passe coloca entre la fauna americana una vistosa serpiente con alas; lo acompaña con la referencia de que el monstruo subyuga con la vista a pájaros y roedores llevándolos a entregársele voluntariamente. Analizando el dibujo y el texto en detalle, algunos historiadores concluyen que se trara de una mirada fantasiosa sobre la serpiente de cascabel. Ya Platón observó una vez que uno puede gastar la vida en este género de interpretaciones, sin producir con ellas nada de particular interés.

LUDOVICO MILANESI, Scherzi storici

xoves, 8 de xaneiro de 2015

HORA DE LER


12ª SEMANA [6ª SESIÓN]


Esperemos que esta obra de Fernando Vicente sexa ilustrativa do clima que impere nos lectores do noso Instituto tras estas datas de agasallos intelixentes. É moi probable que eses libros conteñan a mesma calidade literaria que advertimos nos relatos premiados de Amaia Tomé e Xiomara Barja.