HORA DE LER

Kaori Tsurutani na súa obra Metamorfosis BL relata a historia dunha amizade entre mulleres de distintas xeracións.

A nosa proposta para esta semana, os relatos de Manuel Rivas e José María Merino, tamén falan de metamorfoses...

HORA DE LER

 

Teremos que pedir que non pouse os os pés enriba da mesa... 

Pero nada que obxectar ao altísimo nivel de concentración na lectura, podería ser, do relato de Andrés Trapiello ou de Xoán Babarro González.

ENCONTRO CON FERNANDO DOMÈNECH: ISABELLE EBERHARDT

 

Na tarde noite deste pasado luns 16 reunímonos para escoitar a Fernando Domènec Rey, tradutor ao galego de Siluetas na arena, unha antoloxía de relatos profusamente anotada e precedida dunha excelente introdución que lle permite ao lector acceder ao mundo tan persoal dunha muller singular ata o extremo que, tras recibir unha educación libertaria, elexiu, fuxindo do mundo occidental burgués, vivir, á súa maneira, no norte de África.

HORA DE LER

 

Poder ler en galego a Jane Austen, Ágota Kristof, Raymond Carver ou a Xenofonte.

Rinoceronte é unha das editoriais que máis tempo leva pelexando por traducir a autores referenciais da literatura universal. 

A peripecia vital de Isabelle Eberhardt é tan interesante como a súa literatura. Deixamos enriba da mesa un relato na tradución ao galego de Fernando Domènech e un fragmento dos seus diarios.

HORA DE LER

 

Anacronismo: 

substantivo masculino

1. Erro de cronoloxía polo cal se datan nunha época determinada persoas, cousas, feitos ou acontecementos que ocorreron noutra.
2. Calquera feito, uso, costume, actitude etc., que non concorda co seu tempo senón que é máis propio doutra época que non é a súa.    

Utopía: 

substantivo masculino

1. Modelo imaxinario de organización social ideal, moi afastado das condicións reais.
2. Idea, proxecto etc., que se considera moi bo pero irrealizable.    

 

Decir que a virxe María está a ler a Lucía Berlín ou a Shirley Jackson resulta un evidente anacronismo.

Esperar que un pai (mesmo un pater putativus) coide do seu fillo non debería ser unha utopía.

 

Ilustración: anónimo, Libro de las horas de Besançon (s.XIV).

LA COEDUCACIÓN SECUESTRADA, Silvia Carrasco Pons

SILVIA CARRASCO PONS (coord), La coeducación secuestrada. Crítica feminista a la penetración de las ideas transgeneristas en la educación, Editorial Octaedro, Madrid, 2022, 240 páxinas.

 

POR QUE HAI CADA VEZ MÁIS RAPAZAS QUE PREFIREN SER RAPACES? 

   O sexo é unha realidade biolóxica: hai mulleres e hai homes. O xénero, pola contra, é un construto social e cultural que constitúe a base do patriarcado: os estereotipos/roles de xénero (masculino: dominio, poder, inciciativa, azul, ágora, lóxica...; feminino: submisión, subordinación, dependencia, pasividade, rosa, fogar, dozura, sentimentalismo ...) son o principal instrumento para a perpetuación da desigualdade estrutural entre mulleres e homes. 

   Pero esta análise feminista, crucial e esclarecedora para varias xeracións ao longo de décadas, está sendo substituída por outra moi distinta que chega da man da ideoloxía queer/transxenerista: segundo ela o sexo non existe como realidade biolóxica obxectiva, senón que é algo “asignado ao nacer”; ou é un continuum, unha cuestión de grao entre dous extremos (un/ha podería ser por exemplo 33’3% muller, ou home, ou viceversa); ou é o mesmo que o xénero (os dous termos aparecen empregados como sinónimos en numerosos textos, mesmo de carácter legal); ou... E o xénero deixa de ser a construción social perpetuadora do patriarcado. Agora é unha realidade individual: a “identidade de xénero”. Agora ser muller ou ser home, ou calquera das múltiplas posibilidades intermedias, depende exclusivamente de como se sinta (desculpade, no que a min respecta, eu síntome Óscar case todo o tempo) a persoa. De tal xeito que se unha se sente home o que ten que facer, porque o denominado “enfoque afirmativo” sería o único admisible neste tipo de casos, é modificar o seu equivocado corpo feminino: a tan reivindicada “despatoloxización” o que supón na práctica é o sometemento a delicadas intervencións cirúrxicas e/ou terapias hormonais de por vida. O problema é que sentirse muller/home (que outra cousa podería significar?) consiste habitualmente en identificarse cos máis rancios estereotipos sexistas, os mesmos que o movemento feminista loita por eliminar, e que resultan deste xeito (paradoxicamente?) reforzados. Se unha rapaza é líder-rebelde-pelo curto-non fada-non princesa-non obediente, entón en realidade é un mozo trans cativo nun corpo equivocado. O problema é que as mozas que rexeitan os roles e estereotipos sexuais atopan no “cambio de xénero” unha falsa vía de escape á violencia directa ou indirecta que reciben constantemente. O problema é que algunhas rapazas adolescentes encontran na “transición de xénero” a “solución” aos seus problemas psicolóxicos, trastornos ou vivencias de violencia, sen teren mostrado rexeitamento polo seu corpo sexuado na primeira infancia ou antes de entraren en contacto coas redes sociais. 

   As ideas transxeneristas, apoiadas nunha suposta ampliación de dereitos a colectivos historicamente marxinados, penetraron xa nos centros de ensino e ameazan con invadir todos os compoñentes da acción educativa. No Protocolo educativo para garantir a igualdade, a non discriminación e a liberdade de identidade de xénero, actualmente en vigor, da Xunta de Galicia indícaselle ao profesorado que se, cito, “observa nun/ha alumno/a, manifestacións ou comportamentos repetidos e prolongados no tempo que revelen unha expresión de xénero ou identidade sexual que puidese non coincidir co sexo asignado ao nacer (sic, sic, sic) (...) debe informar á dirección do centro” (o resaltado é meu).

   Disimulade máis unha vez a mención autorreferencial, pero é que eu xa teño claro que debo informar á dirección do meu centro dun caso. O meu alumno preferido (cativo aínda en equivocado corpo de rapaza) escribiu hoxe os seguintes versos no seu caderno azul: 

Daquelas que cantan as pombas i as frores 

todos din que teñen alma de muller. 

Pois eu que n'as canto, Virxe da Paloma, 

¡ai!, ¿de qué a teréi? 

 

 Óscar García Ramos, docente no IES Francisco Aguiar de Betanzos

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS: Lucía Mosquera Suárez, Premio Facom Fest

   Chegou aos nosos oídos que a nosa [ex] alumna Lucía Mosquera Suárez ven de merecer o Premio á mellor obra de non ficción e a Mención a mellor dirección no Facom Fest pola película documental Onde fomos xuntas, traballo de fin de grao de Lucía e a súa compañeira Marta Alborés Prejigueiro. 

   Onde fomos xuntas consegue transmitir ao espectador un relato sobre a sensibilidade das persoas que pertencen á xeneración destas novas creadoras: as expectativas, a comprensión do mundo, os diferentes medos, aspiracións e visións da vida deste grupo nado a cabalo entre o século XX e o XXI. 

   Cinco capítulos para compoñer, a modo de colaxe, un díario íntimo, mediante a xustaposición de vivencias concretas, caracterizan esta obra na que destaca a experimentación visual, patente na súa montaxe.