O pasado 28 de xuño a nosa compañeira Eva Alfonso a Belén Iglesias, coordinadora da Biblioteca Sebastián Buedo Jiménez, entregou un exemplar adicado do seu libro ilustrado Bienvenid@ al mundo de las mujeres bellota, onde vivencia a maternidade nun diálogo de poesía e pintura.
Chegamos cansos ao final do camiño, por iso convén atopar momentos de reparación da man das lecturas: unha antoloxía de microrrelatos e unha historia de Fran Alonso.
Na linguaxe cotiá dicimos “retratar” para referirnos simplemente ao acto de facer unha fotografía na que sae unha persoa. A miúdo a intencionalidade é rexistrar un momento concreto ou que esta persoa saia “guapa”. Nada máis lonxe do que fan os fotógrafos cando encaran un retrato. Facer un retrato significa observar a persoa, reflexionar, interrogarse sobre que queremos mostrar como fotógrafos e como o mostraremos. Un retrato constrúese, é dicir, o fotógrafo elixe que quere mostrar e como facelo: elixe o espazo, dispón ao retratado, dálle indicacións, estuda o rostro, as expresións, a mirada, a relación entre a luz e o rostro, etc.
«Entre o retratado e o fotógrafo hai un combate. E ese combate, para que a foto sexa boa, ten que gañala o fotógrafo e non o retratado, porque é evidente que o retratado asume un rol, unha pose de como lie gustaría aparecer. Dalgunha maneira, se auto-representa, ponse gracioso, sorrí... pero iso non ten nada que ver coa súa personalidade interior, que é o que buscamos nós cando facemos un retrato» (Humberto Rivas).
Para Richard Avendon, «A primeira parte da sesión é un proceso de aprendizaxe para a persoa a quen retrato e para min. Teño que dicidir a colocación da cámara, a distancia adecuada do personaxe, a distribución do espazo ao redor da figura e a altura do obxectivo. Mentres, observo como se move, como reacciona, que expresións crúzanlle o rostro. Deste xeito, no momento de crear o retrato, dándolle indicacións podo incrementar unhas características naturais, a súa maneira de ser.» (Richard Avedon sobre o traballo en “In the American West”, retratando persoas que coñecía no mom ento da sesión fotográfica).
O espazo fotográfico, o espazo que mostra unha fotografía é unha construción particular a partir dun espazo real. Neste sentido, podemos pensar en certa medida nos fotógrafos como arquitectos, como construtores de espazos. Son as eleccións fotográficas as que constrúen un determinado espazo na fotografía: o encadre, a distancia, o ángulo, a profundidade constrúen unha determinada configuración do espazo. As fotografías de espazos teñen unha gran potencia evocadora e un gran valor fotográfico. De feito, hai unha extensa tradición fotográfica vinculada Aos espazos como protagonistas da fotografía, capturándoos xustamente sen presenza humana.
A luz é esencial na fotografía; de feito, a mesma palabra “fotografía" proven da palabra luz: o que a luz debuxa. Polo tanto, sempre hai luz: pero ás veces, a luz non só está, senón que se fai visible. Sexa porque un feixe de luz entra e ocupa o espazo, sexa polo xogo de luces e sombras, sexa porque a súa coloración nunha determinada hora do día tingue dun ton todo o espazo, etc.
As imaxes que forman parte desta exposición constitúen un resume da investigación levada a cabo polo alumnado de 3º ESO sobre a construción do espazo con atención á luz e a como esta se relaciona co espazo e o transforma.
