luns, 27 de maio de 2019

HORA DE LER

HORA DE LER

32ª SEMANA [1ª SESIÓN]


Esta semana os lectores poden escoller ler (en posturas menos ergonómicas que a da muller pintada por Winslow Homer: posturas adecuadas ás convencións que impón o espazo da aula) un relato de Inma López Silva ou ben un conto de Laia Jufresa.

martes, 14 de maio de 2019

DA ROSA CANDIDA AO PARALELO 36


RAQUEL VÁZQUEZ, Paralelo 36, Talentura, Madrid, 2019, 154 páxinas.

***

Xa temos data para a próxima reunión do Club de Lectura Biblos Aguiar. Neste caso teremos a sorte de poder falar coa autora do libro, Raquel Vázquez, con quen xa falamos a propósito do seu primer libro de relatos, La ocarina del tiempo.

Luns, 10 de xuño
19 horas
Libraría Biblos

***


   Tiene miedo, sigue teniendo miedo; esas voces, tanto ruido de fondo y los estruendos, el corazón sobresaltado por si en cualquier momento lo descubren y debe volver a empezar. Hermano, no dudes, tienes que hacerlo, Hicham está con él de alguna forma, ahora, tienes que hacerlo ahora que aún se te ve un niño, en el cuerpo, en los ojos; aún te brillan los ojos, ahora que no puedan confundirse. Pero los vigilantes, el ruido; tiene que correr hacia ese camión, o el siguiente de la fila. Sólo tiene que escoger el momento, cuatro o cinco segundos serán suficientes para llegar a los bajos de alguno de esos camiones. Si ven que aún eres un niño te llevarán a un centra donde podrás estudiar, donde encontrarás trabajo y podrás quedarte y llevar una vida mejor. Tienes que hacerlo. No dudes, es ahora, Kamal, es ahora. 
   Y Kamal lo recuerda pero ya es la tercera vez; otros amigos suyos o de su hermano cuentan diez o veinte intentos desde ese mismo puerto de Tetuán. Nadie vigila, a ver ese camión y corre hacia él, inspecciona los bajos, ningún cable suelto en el eje, sí, puede valer, si no me han visto puede valer, y ahora la espera hasta subirse al ferry, si consigue entrar y sentir que el ferry ha partido cree que lo conseguirá, conoce las historias, chicos que suben a cubierta y en España ya salen como un pasajero más, lo ha oído y funciona pero para eso no pueden encontrarlo aún, tiene que esconderse v cruzar esa barrera.
   La vio una vez en el mapa de clase. En el Estrecho se encuentra el mar pero también hay una línea, preguntó a la profesora y le dijo que era una línea imaginaria, se llaman paralelos, y este en concreto es el Paralelo 36. Pero lo de imaginario no es cierto, no es posible, si lo frena a él, a su hermano, a sus amigos, no les deja pasar, quieren salir de África y es real el muro que los devuelve; cómo iba a ser imaginario lo que vivió Hicham, aquel centro que no era de acogida sino en realidad una cárcel, en un lugar llamado Aluche, un infierno físico primero y ahora el de estar de vuelta en Tetuán. 
   No, él tiene que cruzar esa línea, sí existe, y como existe tendrá que romperla, llegar al otro lado, a ver, a ver si ahora, parece que arranca. El suelo tiembla, parece que ya se estén moviendo, ojalá, ojalá, no cree demasiado en Dios pero se aferra a un par de oraciones, igual que se aferra a esos hierros, y reza, aprieta los ojos y ve el barco ya al otro lado y él bajándose, y cuando no mire nadie echará a correr. Sí, no está soñando y el barco arranca, lo está viendo a pesar de la noche en que convierte todo el camión, la piel también tiznada, no es fácil respirar ahí, pero después se fatigará de otra forma, va a correr con todas sus fuerzas, lejos del mar y no va a dejar que lo atrapen, y encontrará un trabajo y vivirá bien, él y su familia, algo de dinero que envíe a sus hermanos pequeños, a sus padres y también a Hicham.
   Va a correr hasta que pueda descansar y despertarse al otro lado, sin que esté soñando ya, y no tener que volver a correr, despertarse desde la pobreza y el miedo, despertarse hacia la vida, con algo de luz rota desde la ventana pero luz.
   Y no esa linterna.
   No, no puede estar viéndola otra vez. Ese murmullo y la linterna. No, sólo quiere equivocarse y despertar despacio, despertar de la noche. Despertar, y hacerlo al fin en silencio.

luns, 13 de maio de 2019

venres, 10 de maio de 2019

PARALELO 36, Raquel Vázquez


RAQUEL VÁZQUEZ, Paralelo 36, Talentura, Madrid, 2019, 154 páxinas.


   Tiene miedo, sigue teniendo miedo; esas voces, tanto ruido de fondo y los estruendos, el corazón sobresaltado por si en cualquier momento lo descubren y debe volver a empezar. Hermano, no dudes, tienes que hacerlo, Hicham está con él de alguna forma, ahora, tienes que hacerlo ahora que aún se te ve un niño, en el cuerpo, en los ojos; aún te brillan los ojos, ahora que no puedan confundirse. Pero los vigilantes, el ruido; tiene que correr hacia ese camión, o el siguiente de la fila. Sólo tiene que escoger el momento, cuatro o cinco segundos serán suficientes para llegar a los bajos de alguno de esos camiones. Si ven que aún eres un niño te llevarán a un centra donde podrás estudiar, donde encontrarás trabajo y podrás quedarte y llevar una vida mejor. Tienes que hacerlo. No dudes, es ahora, Kamal, es ahora. 
   Y Kamal lo recuerda pero ya es la tercera vez; otros amigos suyos o de su hermano cuentan diez o veinte intentos desde ese mismo puerto de Tetuán. Nadie vigila, a ver ese camión y corre hacia él, inspecciona los bajos, ningún cable suelto en el eje, sí, puede valer, si no me han visto puede valer, y ahora la espera hasta subirse al ferry, si consigue entrar y sentir que el ferry ha partido cree que lo conseguirá, conoce las historias, chicos que suben a cubierta y en España ya salen como un pasajero más, lo ha oído y funciona pero para eso no pueden encontrarlo aún, tiene que esconderse v cruzar esa barrera.
   La vio una vez en el mapa de clase. En el Estrecho se encuentra el mar pero también hay una línea, preguntó a la profesora y le dijo que era una línea imaginaria, se llaman paralelos, y este en concreto es el Paralelo 36. Pero lo de imaginario no es cierto, no es posible, si lo frena a él, a su hermano, a sus amigos, no les deja pasar, quieren salir de África y es real el muro que los devuelve; cómo iba a ser imaginario lo que vivió Hicham, aquel centro que no era de acogida sino en realidad una cárcel, en un lugar llamado Aluche, un infierno físico primero y ahora el de estar de vuelta en Tetuán. 
   No, él tiene que cruzar esa línea, sí existe, y como existe tendrá que romperla, llegar al otro lado, a ver, a ver si ahora, parece que arranca. El suelo tiembla, parece que ya se estén moviendo, ojalá, ojalá, no cree demasiado en Dios pero se aferra a un par de oraciones, igual que se aferra a esos hierros, y reza, aprieta los ojos y ve el barco ya al otro lado y él bajándose, y cuando no mire nadie echará a correr. Sí, no está soñando y el barco arranca, lo está viendo a pesar de la noche en que convierte todo el camión, la piel también tiznada, no es fácil respirar ahí, pero después se fatigará de otra forma, va a correr con todas sus fuerzas, lejos del mar y no va a dejar que lo atrapen, y encontrará un trabajo y vivirá bien, él y su familia, algo de dinero que envíe a sus hermanos pequeños, a sus padres y también a Hicham.
   Va a correr hasta que pueda descansar y despertarse al otro lado, sin que esté soñando ya, y no tener que volver a correr, despertarse desde la pobreza y el miedo, despertarse hacia la vida, con algo de luz rota desde la ventana pero luz.
   Y no esa linterna.
   No, no puede estar viéndola otra vez. Ese murmullo y la linterna. No, sólo quiere equivocarse y despertar despacio, despertar de la noche. Despertar, y hacerlo al fin en silencio.

MÁS ALLÁ DE LAS NUBES, Régis Hautière & Romain Hugault

RÉGIS HAUTIÈRE & ROMANI HUGAULT, Más allá de las nubes, Norma, Barcelona, 2012.

xoves, 9 de maio de 2019

ENCONTROS INTERXERACIONAIS

   Ninguén podía imaxinar a principio do pasado curso, 2017-2018, a onde chegaría a iniciativa que partía do noso compañeiro de Pedagoxía Terapéutica, Ramón Ferreño. Animado polos encontros interxeracionais para falar da emigración Ramón propuxo introducir nesa "conversa" un novo tema: a escola dos nosos maiores. Ofertaba, tamén, a súa propia explendida colección de materiais escolares doutras época para ilustrar o traballo. Puxémonos en contacto con Afundación para presentar a proposta a Ana Doval e X. Lois Liñares, e a cousa pùxose a andar. O curso pasado experimentamos, como pilotos, os materiais no noso instituto. O traballo de Delfina Roibal, Julián Ferrer e Ramón Ferreño deu bos resultados aplicado ao alumnado de 2º ESO. Este ano , volvemos a traballar coa proposta, pero dista volta con alumnado de 1º BAC. Había que perfeccionar porque queríase presentar en sociedade, convidar a outros centros a traballar con ela... O video que presentamos recolle esta presentación no Instituto coruñés de Monte das Moas co padriñado doutra colega historiadora, Ana Brea, e a presencia no acto de Delfina Ruibal. Un paso máis na presenza da escola pública no noso entorno social, unha ocasión máis dun Aguiar atento a cantas oportunidades xurdan de dignificar e mellorar o ensino público. 
 JFG


DORIAN GRAY, Enrique Corominas

ENRIQUE COROMINAS, Dorian Gray, Diábolo, Madrid, 2012.

martes, 7 de maio de 2019

ADIÓS MARÍA, Xoana Torres


XOANA TORRES, Adiós María, Galaxia, Vigo, 2018, 228 páxinas.

[NG TOR adi]

Galaxia reedita, tomando como modelo a edición de La Voz de Galicia de 2001, esta novela publicada por vez primeira en 1971.

luns, 6 de maio de 2019

HORA DE LER

HORA DE LER

29ª SEMANA [4ª SESIÓN]

Ler poucas veces nos deixa de costas cara aos outros. 
A lectura serve para unir aos lectores, sexan do pais que sexan, estén a ler o que estén a ler (Xavier Franco Alonso e Roxana Villareal), porque todas as palabras de todas linguas poden ser palabras que libren ao lector do seu sufrimento e que o leven á comprensión do mundo.


Ilustración de Manuel Ortiz para o cartel da feira do libro de Sevilla 2019.