O alumnado do IES Francisco Aguiar non pode comer nin beber nas aulas.
Tamén é certo que son moi poucos os rapaces que, a esas idades, adoitan elixen beber café, té ou outras bebidas estimulantes en infusión cando están a ler.
Feita esta puntualización, todos saben que un libro abre a porta a outro libro.
LA INVITACIÓN AL VIAJE
Pequeña mía, hermana,
sueño con el dulzor
¡de irnos de aquí a vivir juntos!
amar con tiempo,
amar y morir
¡al país que se te parece!
Los soles húmedos
de esos cielos nublados
para mi espíritu son el encanto
tan misterioso
de tus traidores ojos,
brillantes por sus lágrimas.
Allá, todo es orden y belleza
lujo, calma y placer.
Los muebles relucientes,
pulidos por los años,
decorarán nuestra habitación;
las más raras flores
mezclarán sus olores
con las vagas fragancias del ámbar.
Los ricos techos,
los espejos profundos,
el esplendor oriental,
todo allí hablará
con el alma a escondidas
su dulce lengua natal.
Allá, todo es orden y belleza
lujo, calma y placer.
Mira sobre esos cauces
descansar esas naves
donde el ambiente es vagabundo;
es para satisfacer
tu último deseo
que vienen del fin del mundo.
— Los soles ponientes
cubren los campos,
los canales, la ciudad entera,
de jacinto y oro;
el mundo se queda dormido
entre una cálida luz.
Allá, todo es orden y belleza
lujo, calma y placer.
CHARLES BAUDELAIRE, Las flores del mal, 1840.
Sobre el incesto...01
Sobre el incesto...02
O alumnado de 3º de ESO, dirixido polo seu profesor X.M. Rey Bao , realizou un safari fotográfico baseado nos poemas de Florencio Delgado Gurriarán, autor ao que se lle dedican este ano as Letras Galegas.
Hoxe o alumnado de 1º
e 2º de ESO participou nunha sesión de
contacontos ilustrado. A actividade, a cargo do colectivo POLO CORREO DO VENTO , está
baseada na súa publicación titulada De Valdeorras a México. Terra a Nosa! Pequena biografía de
Florencio Delgado Gurriarán de
Lela Edicións.
Carlos Taboada e Enrique Mauricio explicaron a biografía do autor acompañando o seu ameno relato con fermosas ilustracións . Remataron cun obradoiro de debuxo no que o alumnado fixo caricaturas de Florencio Delgado Gurriarán .
OS LUMES QUE ESCONDE O XEO
Xosé Luís Mosquera Camba é un deses poetas que non pertence a ningún cenáculo nin segue escolas líricas á moda, mais cómpre non perder de vista. Leva publicando hai case vinte anos, sempre textos que gañaron algún certame, neste caso o Fiz Vergara Vilariño, o que debería facernos reflexionar sobre o papel dos premios, ou, mellor. sobre algunhas precariedades dun sistema tan debedor destas convocatorias. A súa orixinalidade ten que ver con estas cuestións, comunitarias pero tamén coas persoais. Artista visual e especialista en historia da arte, a súa poesía dialoga con outras disciplinas, sobre todo as plásticas aínda que aquí predominan as cinematográficas e musicais. Malia as diferenzas obvias entre libros, a súa produción ten unha gran coherencia interna que se sustenta na intertextualidade e na procura vangardista, sobre todo no que atinxe ao peso do onírico.
En Parhelio, fenómeno físico curioso que fai patente a materialidade das representacións, aparecen algunhas claves nos paratextos, como o prólogo do propio autor. Nel aclárase de onde procede o título e a influencia de Ingmar Bergman, o que en parte explica a preferencia pola amplitude da prosa, mais acaída á narratividade do cine. As tres partes do poemario toman o nome de tres filmes do cineasta. Neste senso, e se incluimos a escoita das suxestións musicais, a obra é unha experiencia artística completa. Aínda que é recomendábel ter visto as películas, non é necesario para entrar na atmosfera bergmariana. O existencialismo, a culpa, o perdón, as pulsións crimináis, a dificultade de amar ou a violencia nas relacións filiáis dan conta do pesimismo co que se olla a propia vida: «un camino que por momentos se fai / intransitable con tanta lama; tanta, tanta lama». Non se salva a ollada inquietante cara á infancia nunha idealización forzada, a linde fina entre normalidade e anomalía psicolóxica ou os límites da comunicación literaria, outro placebo que, malia a todo, forma parte da realidade. «Quen quere entender o poema con esta auga e con este frío e esta respiración descontrolada?», porque á fin é «O poema, un accidente».
Tanta gravidade está compensada por un certo sarcasmo á sueca, propio tamén do director, e por unha paixón por veces dura que alixeira un contido que puidese parecer excesivamente intelectual, mais que non o é. As recorrenencias e as variacións dalgúns motivos constantes, treman do leme para non deixarse arrasar polo «cabalo envolto en chamas», se é que o arrasamento lector é un problema. Non debería.
Inma Otero Varela, nòs Diario, 20 de maio de 2022.
O pasado xoves 18 de maio, por moito que fora esperable, sacudiunos a noticia coa que abrían as páxinas de cultura de todos os periódicos de España: o temperán falecemento de Domingo Villar.
No seu libro Amores o poeta latino Ovidio (43 a. C.- 17 d. C.) deixou escritas varias sentencias: carmina morte carent (verso 32): os versos nunca morren.
Ergo etiam cum me supremus adederit ignis, / vivam, parsque mei multa superstes erit. (versos 41-42): aínda cando o lume último me teña consumido / vivirei e unha boa parte de min seguirá existindo.
Sempre estará ocupando un lugar preferente na nosa memoria e no noso corazón a obra de Domingo Villar.
Esta semana ilustra o cartel de Hora de Ler a proposta artística de As letras de Florencio, unha adicada ao poeta Florencio Delgado Gurriarán onde o visitante saciará a súa curiosidade e atopará un múltiple mostrario de recursos para achegarse á súa obra.
.png)
A seriedade e concentración na lectura que amosa a neñina fotografiada por Antoni Arissa é a que precisa o lector das suxestións de lectura desta semana: Theodor Kallifatides e Manuel Rivas, dous autores que coinciden na honestidade creativa, a preocupación social e unha mirada ética sobre as dores que atenazan aos desfavorecidos.
A súa mensaxe cercana, cargada de
humanidade e sabedoría , engailou a todos os que tivemos o privilexio de escoitar hoxe a
.JPG)
.JPG)
Theodor Kallifatides é autor de máis de corenta libros de ficción, ensaio e poesía traducidos a varios idiomas. Naceu en Grecia en 1938, e emigrou a Suecia o 1964, onde empezou a súa carreira literaria. Traduciu do sueco ao grego a grandes autores como Ingmar Bergman e August Strindberg, así como do grego ao sueco a Giannis Ritsos ou Mikis Theodorakis. Recibiu moitos premios polo seu traballo tanto en Grecia como en Suecia, país no que reside actualmente, por exemplo o Premio Nacional grego de Literatura Testemuñal polo Lo pasado no es un sueño, en 2013.
Galaxia Gutenberg publicou en 2019 a súa obra Otra vida por vivir, que mereceu o
Premio Cálamo «Extraordinario 2019». En
2020, publicáronse as obras El asedio de
Troya e Madres e hijos, en 2021
a obra Lo pasado no es un sueño e en marzo deste 2022 a novela Timandra.
29ª Semana
[5ª sesión]
A realidade.
Non hai outra materia da que se alimente a arte. Todas as historias das que fala a literatura están basadas en feitos reais. Agora ben, tanto os camiños da memoria como os da ficción (tamén a autoficción) están cheos de espellos.
Diso son mostra as suxestións de lectura desta semana: un relato de Sandra Cisneros ou un fragmento dunha narración de Theodor Kallifatides.
