venres, 29 de abril de 2016

CUÉNTAME UN GOL. CUENTOS DE FÚTBOL

VARIOS AUTORES, Cuéntame un gol, Verbum, Madrid, 2014, 132 páxinas.

[NC CUE]

Ao lector espéranlle vinte relatos que falan, como promete o título, de fútbol.

xoves, 28 de abril de 2016

MITOLOGÍAS, Manuel Vilariño


MANUEL VILARIÑO, Mitologías, MAC, A Coruña, 2013, 178 páxinas.

[77 VIL mit]



Entre o oco e a sombra,
ás de paxaro calcinadas
pairan sobre a miña cabeza.

Nos círculos da memoria
fíos de soidade
e silencio suspendido.

Cárcere inmóbil de galerías rotas.

Escoito só
as fallas interiores da morte.

Invisíbel presinto a demolición.







mércores, 27 de abril de 2016

CAMBIO DE RASANTE, Víctor Lorenzo Cinca

VÍCTOR LORENZO CINCA, Cambio de rasanteEnkuadres, Valencia, 2015, 112 páginas.

[NC LOR cam]


Atopará neste primeiro libro do que fora ata fai ven pouco redactor da revista referencial Internacional Microcuentista, 75 microrrelatos organizados en tres etapas: "Ascenso", "Cumbre" y "Descenso". Unha ondulante viaxe chea de inxenio.


LIGUE VIRTUAL

   Salgo de casa dos puntos, guión y abro paréntesis, y la veo a ella acercándose por la acera muy dos puntos, guión y cierro paréntesis. Al pasar por mi lado no duda en punto y coma, guión y cierro paréntesis, y yo, agradecido, le devuelvo mi mejor dos puntos, guión y cierro paréntesis. Entonces ella, sorprendida y desvergonzada, me dos puntos, guión y pe, y a mí me entra la dos puntos, guión y de mayúscula. Sin dudarlo, me planta un dos puntos, guión y asterisco en los morros, cosa que hace que se me acelere el paréntesis angular y tres, y me quede totalmente dos puntos, guión y o mayúscula. Ella me pide que por favor dos puntos, guión y equis, y se marcha para siempre. De regreso a casa, me pongo a dos puntos, guión bajo y cierro paréntesis desconsoladamente.

martes, 26 de abril de 2016

LIÑA AZUL, David Pobra

DAVID POBRA, Liña azul, Xerais, Vigo, 2014, 134 páxinas.

[NG POB liñ]

Os lectores atoparán neste relato un suxerente exercicio de metaficción.

luns, 25 de abril de 2016

HORA DE LER

HORA DE LER

 27ª SEMANA [3ª SESIÓN]


Todas lecturas serven para recordar os beneficios e os perigos da imaxinación.
Aínda tendo moi presente a celebración cervantina, quedan enriba de mesa os relatos de Iban Zaldua e Xosé Miranda.
Ilustración: Germán Gómez Arranz  

venres, 22 de abril de 2016

KALIA BAJO LAS ESTRELLAS, Didier Dufresne & Cécile Geiger



DIDIER DUFRESNE & CÉCILE GEIGER, Kalia bajo las estrellas, Juventud, Barcelona, 2014, 32 páxinas.

[AI DUF kal]

Dufresne ilustra o relato de Geiger para aproximar aos lectores novos ao mundo pictórico de Vicent Van Goth. 




xoves, 21 de abril de 2016

RUÍNAS AO ESPERTAR, Manuel Vilariño

MANUEL VILARIÑO, Ruínas ao espertar, Espiral Maior, Culleredo, 2011, 114 páxinas.

[PG VIL ruí]


Crecen los líquenes del recuerdo
en el pantano de la amnesia.


[fragmento]

mércores, 20 de abril de 2016

¿DÓNDE ESTÁ LA RANITA?, Géraldine Elschner & Séphane Girel

GÉRALDINE ELSCHNER & STÉPAHNE GIREL, ¿Dónde está la ranita?, Juventud, Barcelona, 2013, 32 páxinas.

Subtitulado Claude Monet en Giverny propón, como todos os libros desta colección, un paseo pola arte do pintor escollido, neste caso Monet.

[AI ELS don]




martes, 19 de abril de 2016

DESPOIS DE MOITOS ANOS DE ESFORZO, NESTE SEGUNDO ANO DE PLAMBE...

 








...así luce a nosa Biblioteca, coa nova cartelería, estores novos, expositor de revistas, equipos informáticos, novas mesas e cadeiras... E por enriba de todo iso, o intacto entusiasmo antiguo de todos os que formamos parte desta comunidade educativa.

xoves, 14 de abril de 2016

EL DIABLO DE LOS NÚMEROS, Hans Magnus Enzensberger

HANS MAGNUS ENZENSBERGER, El diablo de los números, Siruela, Madrid, 2006, 258 páxinas.

[087 ENZ dia]

Hacía mucho tiempo que Robert estaba harto de soñar. Se decía: Siempre me toca hacer el papel de tonto.
Por ejemplo, en sueños le ocurría a menudo ser tragado por un pez gigantesco y desagradable. O se deslizaba cada vez más hondo por un interminable tobogán. Ya podía gritar cuanto quisiera ¡Alto! o ¡Socorro!, bajaba más y más rápido, hasta despertarse bañado en sudor.
Hasta que un día apareció el diablo de los números.
Robert se alegró de no soñar esta vez con un pez hambriento, y de no deslizarse por un interminable tobogán desde una torre muy alta. En su lugar, soñó con una pradera. Miró a su alrededor y vio, justo delante de él, a un señor bastante viejo, bastante bajito, que le miraba con ojos brillantes.
El hombre le gritó:
- ¡Soy el diablo de los números!
Pero Robert no estaba de humor para aguantarle nada a semejante enano.
- En primer lugar –dijo-, no hay ningún diablo de los números.
- ¿Ah, no? ¿Entones por qué estás hablando conmigo, si ni siquiera existo?
- Y en segundo lugar, odio todo lo que tiene que ver con las Matemáticas.
Así comienza el libro de Hans Magnus Enzensberger titulado El diablo de los números y subtitulado Un libro para todos aquellos que temen a las Matemáticas.
Durante doce noches, el diablo de los números visitará los sueños de Robert para descubrirle algunos de los secretos de las Matemáticas. Y, sobre todo, para hacerle ver que no son esa cosa tan terrible y tan insoportablemente insufrible que la mayoría de los niños (y de los adultos) piensa.
Ayudado por su magia, el diablo le descubrirá los secretos de nuestro sistema de numeración y de las letras utilizadas por los romanos; los números primos y los triangulares; las raíces cuadradas y las potencias; los conejos que Fibonacci utilizó para descubrir su famosa serie y la forma de hacer figuras geométricas casi imposibles de hacer…

mércores, 13 de abril de 2016

MALDITAS MATEMÁTICAS, Carlo Frabetti

CARLO FRABETTI, Malditas matemáticas, Alfaguara, Madrid, 2000, 132 páxinas.


[51 FRA mal]

Las matemáticas no sirven para nada Alicia estaba sentada en un banco del parque que había al lado de su casa, con un libro y un cuaderno en el regazo y un bolígrafo en la mano. Lucía un sol espléndido y los pájaros alegraban la mañana con sus trinos, pero la niña estaba de mal humor. Tenía que hacer los deberes.
— ¡Malditas matemáticas! ¿Por qué tengo que perder el tiempo con estas ridículas cuentas en vez de jugar o leer un buen libro de aventuras? — se quejó en voz alta—. ¡Las matemáticas no sirven para nada!
Como si su exclamación hubiera sido un conjuro mágico, de detrás de unos matorrales que había junto al banco en el que estaba sentada salió un curioso personaje: era un individuo larguirucho, de rostro melancólico y vestido a la antigua; parecía recién salido de una ilustración de un viejo libro de Dickens que había en casa de la abuela, pensó Alicia.
— ¿He oído bien, jovencita? ¿Acabas de decir que las matemáticas no sirven para nada? —preguntó entonces el hombre con expresión preocupada.
—Pues sí, eso he dicho. ¿Y tú quién eres? No serás uno de esos individuos que molestan a las niñas en los parques...
—Depende de lo que se entienda por molestar. Si las matemáticas te disgustan tanto como parecen indicar tus absurdas quejas, tal vez te moleste la presencia de un matemático,
— ¿Eres un matemático? Más bien pareces uno de esos poetas que van por ahí deshojando margaritas.
—Es que también soy poeta.

martes, 12 de abril de 2016

LA SOMBRA AMARILLA, Raquel Vázquez




   La semana pasada, los alumnos de 1º de BAC E, leímos un relato de Raquel Vázquez, que ella misma había elegido para nosotros, La sombra amarilla.
   Después de hacer una lectura pausada del relato, trabajamos sobre él, lo resumimos, buscamos el tema que la autora pretendía trasmitir… También contrastamos nuestras opiniones acerca de la obra; mostramos nuestro punto de vista y argumentamos por qué sí o por qué no nos gustaba; con ayuda del profesor llegamos a conclusiones sólidas sobre lo que habíamos leído, ya que miércoles 6 de Abril estaba previsto que nos reuniríamos con Raquel.
   Raquel Vázquez acudió a nuestra clase para hablar sobre el relato que había escogido para nosotros y también sobre su último libro publicado, La ocarina del tiempo, su primer libro de relatos.
   Compartimos con ella las impresiones que habíamos obtenido tras el trabajo en el aula, leímos alguno de nuestros resúmenes y hablamos con la autora sobre lo que nos parecía su obra y la huella que nos había dejado. Ella resolvió algunas dudas que teníamos acerca del relato y nos comentó el significado de lo que quería transmitir en su obra.
   Raquel, que antes de este libro ya había publicado cinco libros de poemas, nos habló de la experiencia de escribir su primer libro de relatos, en el que se encuentra La sombra amarilla y nos relató las experiencias que vivió durante su estancia en la Fundación Antonio Gala, donde compartió estancia con otros múltiples artistas. También aprendimos acerca del proceso de publicación de un libro, ya que la autora nos explicó su experiencia con su último libro y nos habló del proceso de edición de la obra y del trabajo que tuvo que llevar a cabo para llegar a publicarlo. En resumen, la visita de Raquel Vázquez ha sido una experiencia realmente enriquecedora para toda la clase.

Valentina Castro

luns, 11 de abril de 2016

HORA DE LER

HORA DE LER

 25ª SEMANA [1ª SESIÓN]

Mulleres que len, mulleres que escriben. 
Nesta semana quedan enriba da mesa o microrrelato da nosa alumna de primeiro de bacharelato, Fresa Fernández Sheppard, e a narración da estadounidense Lucia Berlin.


Ilustración: Ivan Gregorovitch Olinsky

venres, 8 de abril de 2016

xoves, 7 de abril de 2016

TRIBULACIÓNS DUN REPORTEIRO GRÁFICO

Que difícil é pretender deixar constancia gráfica de todo o que sucede no noso IES...!


Este martes houbo a xuntanza dos clubs de lectura da ESO. O mércores coincidían na Biblioteca a reunión dun club de lectura de bacharelato e os alumnos de ESO que andaban a practicar para participar en equipos no Concurso de preguntas científicas que se celebrará durante a próxima Semana da Ciencia.

martes, 5 de abril de 2016

EL SIMULACRO DE LO REAL EN BELÉN GOPEGUI


BELÉN GOPEGUI, Lo real, Anagrama, Barcelona, 2001, 388 páxinas.

   De Belén Gopegui tíñamos lido o curso anterior El padre de Blancanieves.
   Onte quedou claro que, aínda que Lo real non é unha lectura fácil, admite moitas intrepretacións e serve para a comprensión do mundo contemporáneo.
   Novela de arquitectura notable (narradora interposta, intromisións do Coro de los asalariados...) cuestiona que ten de real o que chamamos real. Así foi como o noso profesor de arte favorito, XL Mosquera, fíxonos reparar na simboloxía da imaxe coa que se ilustra a portada. Solicitou que a nosa mirada reparara no reflexo que proxecta o escudo de San Miguel Arcángel: a imaxe do pintor do óleo, se cadra, é o único real da novela. Tamén por iso, saíu a colación o caso tratado na moi recomendable película de Eduard Cortés, La vida de nadie (2002).

 


   Tematizando o cinismo na conduta de Edmundo, Almudena, Irene..., a pregunta era que personaxe merecía o noso respeto, cal pretendía vivir, con dignidade, fora do simulacro.

   Hai redención no final da historia?
  Quedan na retina do lector os campos de laranxeiras, o esteiro do Guadiana, as vistas do Algarve...; seguemos a ulir o perfume de azar.
   Escollemos esa fragancia para esquecer o noxo que desprende a tinta dos papeis de Panamá e deixamos soar no bucle do noso reproductor este tema de Rafael Berrio, tan ad hoc


Temo haber vivido mi vida como si ello fuera un simulacro,
Como si yo tuviera el don de vivir por mí dos veces
La de haber dejado a un lado la que importa en prenda de una vez futura
y haber malgastado en borradores la presente.



luns, 4 de abril de 2016

HORA DE LER

HORA DE LER

 24ª SEMANA [6ª SESIÓN]

Que dixo que houbera que ler os poemas de Xavier Rodríguez Baixeras ou o relato de Saki en tan incómoda postura?

Ilustración: Balthasar Klossowski