O pasado luns 17 de outubro, día das escritoras, quedaban enriba da mesa os relatos de Lydia Davis e Lucía Berlin como suxestións de lectura.
Hoxe, 24 de outubro, día das bibliotecas, abrimos páxina coa ilustración da coruñesa Xulia Vicente para acompañar as propostas desta semana: a fulgurante secuencia de Irene Solà coa que comeza Canto yo y la montaña baila e un relato de Anxos Sumai.
Unha biblioteca é un mapa do
mundo onde cada individuo ten unha camisa mnemónica, chea de sutís
trazos, códigos indescifrables, segredos para lubricar a alma, tónicos
para a intelixencia e máquinas da mente con que nutrir a vesania.
Unha biblioteca é unha paisaxe, chea de harmonía, onde, en ocasións, as
nubes non deixan ver o ceo, e unha floresta verde e luxuriante, inzada
de perigos, que pon asombro e medo, o pánico estarrecedor e a atracción
morbosa que infunde o caos.
Unha biblioteca tamén é unha xerarquía, onde ningún individuo ten o
mesmo valor, nin o mesmo peso, nin inspira o mesmo afecto ca outro.
Nunha biblioteca, o poeta, inspiradísimo, conversaba cos difuntos e
escoitaba cos ollos os mortos, pois, ante todo, unha biblioteca é un
sanctasanctórum onde toda metáfora ten asento, toda reverencia espazo,
ocasión todo coñecemento, toda luz e toda sombra o seu momento. Hai,
entre as pantasmas e saudades do tempo, deambulando entre vellos
mamotretos e volumes estantarelados, un cativo de pelo roxo que lembra,
cunha melancolía espesa como o mel de montaña, o arrecendo dunha
biblioteca pública onde vivían Haddock e Tintín, Marsupilami, Jean
Valjean, o último dos mohicanos, Asurancetúrix e a galaxia infinita da
Enciclopedia Espasa. Acaso o cativo coceu o seu amor aos libros ao lume
de merendas de pan de molete e chocolate duro, no mundo en branco e
negro dun universo escaso e municipal, malia unidades de destino
chamadas a máis grandes alcances.
Unha biblioteca é, segundo se escoite, un coro de afinadas voces,
nobres e sublimes, erguidas ao ceo como columnas de basalto, ou o
pandemonio de milleiros de alaridos desgarrados, as voces do averno e do
sufrimento.
Latexa nunha
biblioteca o consello dos amigos, verdadeiros uns, prudentes e asisados,
falsos e mentireiros outros, dobres como un espellismo.
Unha biblioteca vive espiritualmente, palpita e medra na medida do amor
de quen a alimenta, como as plantas en maceta. Non existe armadura
electrónica nin bastidor tecnolóxico capaces de conter tanta vida nin de
alentar tanto sentimento, pois, tal que ocorre con todo o que é único,
fermoso e imperfecto, unha biblioteca está chamada a desaparecer. Como
os escravos no mundo antigo, tamén as bibliotecas se herdan e, tamén
como os escravos, os seus individuos agardan unha manumisión que tal vez
nunca chegue.