luns, 29 de maio de 2017

HORA DE LER

HORA DE LER

30ª SEMANA [6ª SESIÓN]

Aínda que os nosos momentos de lectura están lonxe de seren tan cibernéticos, nesta semana andamos a ler a Miguel-Anxo Murado e a escritoria boliviana Magela Badouin.

Ilustración: David de las Heras 

xoves, 25 de maio de 2017

XA NON SON CACHORROS...


O de xuño de 2015 presentábase na sala Xulio Cuns do Concello de Betanzos o libro Cachorros de ornitorrinco. Un traballo feito en 3º de ESO (2013-2014) seguindo as indicacións de Raquel Vázquez, a profesora que lles impartira a unidade didáctica sobre o microrrelato que recolle este libro que está xa nalgunhas das bibliotecas das universidades que pronto acollerán a Uxía Castelos Medín, Tomás Díaz Aguiño, Rosalía Doporto Regueiro, Daniel Fernández Pita, Pablo Ferrer Herrero, Irene García Pizarro, Laura Gestal Sanmartín, Roque Gómez Teijo, Gala Illanes Illobre, Isabel López Blanco, Inés López Couceiro, Isolda López Rivas, Pablo Martínez Sánchez, Adrián Mauri Moldes, Gema Mourelo Carracedo, Nerea Nogueira Río, Paula Ois Fraga, Alba Otero Bello, Zuriñe Otero Touriño, Daniel Otero Yáñez, Laura Parra Caidedo, Alba Pérez Medín, María Peteiro Castro, Iria Rodríguez Pereiro, Milena Rodríguez Quiroga, Christian Ruanova Lendoiro, Andrea Sánchez Riva, Gala Sánchez Rodríguez, Amaia Tomé Tomé, Silvia Soto López, Noelia Valiño Vidal, Diego Varela Rivera, Antía Vázquez Castelos, José Manuel Vázquez Calatayud e Sara Vicos Neira.

Hoxe, 25 de maio de 2017 os alumnos desta magnífica promoción do IES Francisco Aguiar no Acto da súa Graduación evidenciarán a súa maioría de idade.
A Comunidade Educativa do Aguiar síntense moi satisfeita do paso polas nosas aulas dos que, no seu día, foron cachorros.






 Amaia Tomé & Aldara Feijoo
 Zuriñe Otero
 
Antía Vázquez, Noelia Fraga, Gala Illanes, Uxía Castelos e Rosalía Doporto

 Stacey [aka Emilio Suárez ]

luns, 22 de maio de 2017

HORA DE LER

HORA DE LER

29ª SEMANA [5ª SESIÓN]

Aínda que estamos dacordo en que os libros embriagan, non temos máis remedio que sinalar a anacrónica elegancia que amosa este lector dos contos de Anxos Sumai e Manju Kapur

Ilustración: Iban Barrenetxea 

venres, 19 de maio de 2017

LAS MUJERES QUE ESCRIBEN TAMBIÉN SON PELIGROSAS, Stefan Bollman


STEFAN BOLLMANN, Las mujeres que escriben también son peligrosas, Maeva, Madrid, 2007, 152 páginas.

**********
En Las mujeres, la literatura y la peligrosidad (pp. 8-15), Esther Tusquets dice que "si una alemana o una americana decide hoy ser escritora independiente, vive peligrosamente, pero esta peligrosidad consiste en un problema de subsistencia y de una experiencia que podríamos llamar el abismo existencial de la escritura, mientras que, por el contrario, cuando una iraní o una paquistaní decide escribir, pone en peligro su cuerpo, su alma y su vida".
**********



INGEBORG BACHMANN [1926-1973]

   Con la distancia que permite el paso del tiempo, uno tien­de a establecer aproximaciones entre autores cuyas afini­dades no fueron bien percibidas por sus contemporáneos. Para Ingeborg Bachmann, Sylvia Plath figuraba entre las escritoras «que estaban en el infierno» y que estarían entre las primeras porque estaban entre las últimas. Esto es también una autodes­cripción. Muchas cosas separan sin duda a Ingeborg Bachmann y Sylvia Plath —la lengua materna, el país—, pero las une lo esencial, particularmente su autoconciencia como escritoras.
   Si quisiéramos describirlo, es difícil evitar el término «már­tir». Su religión era el arte, y su búsqueda de lo absoluto les im­ponía una ley que se llamaba sufrimiento. Ni la alegría ni el pla­cer, ni la tristeza ni la confianza, sólo el miedo, el sufrimiento y el dolor que hacen de nosotros los elegidos, a poco que reivindi­quemos ser poetas.
   Escribir es «un acto religioso» y «la más pesada responsabili­dad del mundo», anotó Sylvia Plath en sus diarios. Se podría igualmente decir que significa llevar la cruz, emblema del ser sufriente, en pos de la posible resurrección en la poesía. Cuando Sylvia Plath dice en una poesía que morir es «un arte», como todo, y que ella lo hace «excepcionalmente bien», no anticipa so­lamente su suicidio, que se produjo el año siguiente: está tam­bién haciendo una declaración sobre la escritura, acto de auto­destrucción que sólo puede ser vivido en el camino de la alteridad.
   «Pero yo yazgo sola/en la barrera de hielo, llena de heridas», escribió Ingeborg Bachmann en sus Lieder auf der Flucht (Canciones en fuga) y expresó el ansia de redención del yo su­friente, que no quiere estar más condenada por el mundo a mo­rir de frío: «¡Libérame! No puedo seguir muriendo.» En su poe­ma Exilio, ella había ya descrito al poeta como un muerto que no puede vivir más entre los humanos. Es el mismo pensa­miento que se encuentra en Sylvia Plath: hacer poesía es la «forma de morir» más exquisita, porque la poesía es un fuego que no sólo nos consume sino que nos pone también en presen­cia de lo sagrado.


xoves, 18 de maio de 2017

LAS MUJERES, QUE LEEN SON PELIGROSAS, Stefan Bollman

STEFAN BOLLMANN, Las mujeres que leen son peligrosas, Maeva, Madrid, 2006, 152 páginas.

**********
En ¿Son peligrosas las mujeres que leen? (pp. 13-19), Esther Tusquets se sirve de una cita de Emily Dickenson para proponer la mejor herramienta para doblegar la ancestral sumisión de la mujer al hombre: "No existe mejor fragata que un libro para llevarnos a tierras lejanas". Bollmann recorre la historia del arte en busca de la representación de la mujer lectora.  
**********


RAMÓN CASAS Y CARBÓ

   Influenciado por Manet, Whistler y Degas, el pintor, excepcional dibujante y cartelista catalán Casas i Carbó es uno de los nombres mayores en la escena creativa española del anterior cambio de siglo y figura vertebral de la generación modernista catalana. No sólo creó pinturas que lo muestran como excepcional cronista de su época, sino que diseñó también numerosos carteles publicitarios y fue uno de los grandes animadores de la vida artística de la Barcelona de entonces. Casas amaba viajar, incluso pasó largas temporadas en Cuba y Estados Unidos, y fue cofundador del bar Els Quatre Gats, que no tardó en convertirse en centro de reunión de intelectuales y artistas modernistas, donde se realizaban importantes actividades artísticas y culturales del movimiento vanguardista.
   La pose de la joven dama que vemos aquí hundida sobre un diván, exhausta por los esfuerzos y los placeres del baile, sosteniendo en su mano derecha un librito o cuadernillo deteriorado por el uso y que acaba seguramente de hojear para distraerse, Casas la utilizó también como motivo de un cartel para la revista literaria Pél & Ploma, de la que era el ilustrador. El crítico de arte Miguel Utrillo era el redactor jefe de esa revista, que se publicó desde junio de 1899 hasta noviembre de 1903. En otro cartel concebido para Pél & Ploma se ve a una joven envuelta en un inmenso chal de color rosa, de aspecto fresco y activo, leyendo una carta que tiene entre sus manos. En ambas variantes sobre el mismo motivo, la lectura aparece como una especie de aperitivo entre las grandes comidas de la existencia. Como saben los grandes artistas que conocen la vida, no siempre se han de esperar las grandes puestas en escena; es con frecuencia en los breves intermedios donde la existencia nos ofrece inesperadamente más del gusto y del peso del mundo; de hecho, ésos son los momentos en los cuales se es consciente de la vida.

Ramón Casas i Carbó [1866-1932]

Joven decadente (Después del Baile) 1895
Museo de la Abadía de Montserrat, Barcelona


martes, 16 de maio de 2017

NENO, Davide Morosinotto

DAVIDE MOROSINOTTO, Nemo, Xerais, Vigo, 2017, 200 páxinas.

[NUG MOR nem]

   A obra de Jules Verne non só é engaiolante de seu, senón que dende a súa aparición inspirou incontables recreacións, homenaxes ou parodias, nun fenómeno semellante ao que pode acontecer con Sherlock Holmes, o detective-consultor creado por Arthur Conan Doyle. De todos os personaxes saídos do maxín do escritor francés, sen dúbida o capitán Nemo é un dos máis celebrados; a súa vinculación coa ría de Vigo, narrada en Vinte mil leguas baixo dos mares, tamén o incorporou ao imaxinario da literatura galega.
   Agora publícase nesta lingua a achega do escritor e xornalista italiano Davide Morosinotto, autor dun bo número de títulos para lectores mozos. Nemo. O rapaz sen nome pescuda na infancia do enigmático personaxe verniano, xa que unha das habilidades do francés, a de suxerir un pasado para o capitán pero sen acabar de revelalo, xoga aquí a favor de quen se dedique a fabulalo pola súa conta. Deste xeito, a acción sitúanos en 1829 -a do libro orixinal de Verne transcorre en 1866- no porto francés de Le Havre. Alí un rapaz alto e moi fraco será recollido para que un coche de cabalos o leve a un exclusivo colexio nas aforas de París. No centro educativo este mozo, de quen ninguén coñece o seu verdadeiro nome, fará amizade con Ashlynn Taylor Woodsworth, filla dun magnate norteamericano do aceiro, e con Daniel, quen na súa condición de antigo acróbata traballa ao servizo do colexio do que os outros son alumnos. 

Xesús Fraga, La Voz de Galicia, 12 de xaneiro de 2017.

luns, 15 de maio de 2017

HORA DE LER

HORA DE LER

28ª SEMANA [4ª SESIÓN]

Carlos Casares, na ilustración de Miguel Cuba, ten o xornal entre mans. A nós gústanos ler a Carlos Casares.

venres, 12 de maio de 2017

LA NIÑA ALEMANA, Armando Lucas Correa

ARMANDO LUCAS CORREA, La niña alemana, Ediciones B, Barcelona, 2017, 448 páxinas.

[NC COR niñ]

Inspirada en un hecho poco conocido: la negativa de Cuba y otros países a recibir a los judíos que huían de la Alemania nazi a bordo del transatlántico St. Louis. Finalmente, solo a unos pocos se les permitió desembarcar.
Antes de que todo cambiara, la vida de Hannah Rosenthal era de ensueño. Pero ahora, en 1939, las calles de Berlín están embanderadas de estandartes nazis, su familia ha sido desposeída de sus bienes y los judíos ya no son bienvenidos en los lugares que antaño frecuentaban. Hannah y Leo Martin, su mejor amigo, sellan un pacto: pase lo que pase, ambos compartirán un mismo futuro.
La próxima partida del transatlántico St. Louis con rumbo a Cuba les proporcionará una chispa de esperanza. Tras una ardua gestión para obtener visados, los Rosenthal y los Martin se embarcan en la lujosa nave con destino a La Habana. La vida a bordo del St. Louis se asemeja a unas vacaciones surrealistas para esos refugiados, pero los rumores inquietantes desde Cuba no tardan en ensombrecer el ambiente festivo, y la nave que prometía ser su salvación parece a punto de convertirse en su sentencia de muerte. Hannah y Leo se ven enfrentados a una decisión desgarradora...
Siete décadas después, en la ciudad de Nueva York, el día que cumple doce años, Anna Rosen recibe un paquete de Hannah, una tía abuela a la que nunca conoció pero que crio a su difunto padre. En un intento de reconstruir el misterioso pasado de su padre, Anna y su madre viajan a La Habana para reunirse con la anciana. Hannah les relatará el viaje en el St. Louis, les hablará de sus años en la isla y revelará, por primera vez, el modo en el que ella y Leo cumplieron con el solemne pacto que sellaron.

mércores, 10 de maio de 2017

RESOLUCIÓN DO III CONCURSO DE ESOPÍAS BIBLIOTECA SEBASTIÁN BUEDO JIMÉNEZ

RESOLUCIÓN DO  III CONCURSO DE ESOPÍAS BIBLIOTECA SEBASTIÁN BUEDO JIMÉNEZ

O Xurado, ante o elevado nivel dos participantes, decidiu premiar na categoría de 3º & 4º da ESO tres obras participantes, as de Irene Docampo, Julia Nieto e Diego Teijo. Parabéns a todos polo nivel amosado.
***
Ela é vida e cadea,
bolboreta do camiño,
faena sen aliño,
asustada, pasaxeira.
Contigo morrerían cen
no mar. Tormenta cega,
calada se achega.
Amén

Antonio Casariego Cubeiro
[1º A ESO]

***
Cae e cala e chora.
Expoliada do propio
corpo sen xuizo
lexítimo. Inocencia
turbada, arruinada, tan
só nun instante. Está
selada. El, exento,
anda.

Irene Docampo López
[4º A ESO]

***
Así é como o atopo,
acuruxado na escura
noite, cos ollos
chorosos, indefenso,
quizais maxinando que
un día escapará desa
inopia de tantos
anos.


Diego Teijo Barral
[4º A ESO]

***
Ter a foto, o ollar
idealista da persoa
amada, que queda
habitada. Calabozos
abertos, cadáveres das
ás que posuímos. Ecos
cobren as tardes
idas.

Julia Nieto Mantiñán
[4º A ESO]

***
Hoy o caes o muero.
Eternizas el temido
adiós que lucha,
rugiendo, exigiendo
cenizas, recuerdos del
ya ido amanecer. Otro
tiempo, el remoto
ayer.

Antón Iglesias
[2º C BACH]

Ilustración: İlhan Koman

martes, 9 de maio de 2017

BIOGRAFÍA CANALLA DE EMILIA PARDO BAZÁN, Ana Martos

ANA MARTOS, Biografía canalla de Emilia Pardo Bazán, Oberon, Madrid, 2017, 368 páxinas.

[B MAR bio]

Emilia Pardo Bazán no ha muerto. Ellas misma dijo que no moriría del todo aunque muriera.



luns, 8 de maio de 2017

HORA DE LER

HORA DE LER

27ª SEMANA [3ª SESIÓN]

Antes de que Christian Bobin escribira «Os libros son grandes paquebotes na procura do seu propio naufraxio», pintores coma o renacentista Vittore Carpaccio puxéronnos nas mans das mulleres: mulleres que len historias que falan de mulleres, das máis grandes mulleres.

xoves, 4 de maio de 2017

EL OLIMPO DE LOS DESDICHADOS, Yasmina Khadra

YASMINA KHADRA, El olimpo de los desdichados, Destino, Barcelona, 2017,204 páxinas.

[NUC KHA oli]

   —¡Deja de mirar!
   Júnior da un respingo y se vuelve.
  Ach el Tuerto está detrás de él, erguido sobre un montón de basura, con los brazos en jarra, indignado. La brisa le deshilacha la luenga barba.
  Júnior agacha la cabeza como un chaval pillado in fraganti. Se rasca la coronilla en señal de desamparo. 
  —No sé cómo he venido a parar aquí.
  —¡No me digas! 
  —Es verdad, Ach. Caminaba, dando vueltas a la cabeza y no sé cómo he venido a parar aquí.
  —¡Mentiroso!
  —Ach se estremece de cuerpo entero—. Eres un puñetero mentiroso, Júnior. Aunque te lavaras la lengua con agua bendita te olería a alcantarilla. 
  —Te aseguro... —No hay nada que hablar. No intentes escaquearte cuando te han cazado como un ratón. Es una cuestión de dignidad.

mércores, 3 de maio de 2017

HORA DE LER

HORA DE LER

26ª SEMANA [2ª SESIÓN]

Xa animan as brisas e o sol da primavera a sentar no campo; mesmo a facer unha merenda como a protagonista da ilustración de Kate Evans (inspirada na obra de Berthe Morisot). Polo momento, conformámonos con compartir lecturas: un relato de Michael Bird (no que recorda a figura de Vincent van Goth) ou uns poemas de Berta Dávila