[NG REL]
**********
Fran Alonso é o responsable desta edición non venal da viguesa Librería Cartabón. Cada minirrelato vai acompañado dunha fotografía de Manuel G. Vicente.
**********
ESE DÍA
Coma unha tola. Estou todo o mes esperando ese día coma unha tola. Cando chega, por fin, síntome libre. Para min, non hai maior pracer que ese día tan especial. E cando chega é coma se o mundo enteiro fose meu. Sinto que me converto nunha gaivota, nun falcón, nunha aguia, na raíña de todos os ecos. Por fin podo correr, saltar, berrar, bailar, nadar, mercar flores, irme de cámping, xogar ao baloncesto, montar a cabalo, voar en parapente, saltar en ala delta, facer rafting nos ríos... por fin podo experimentar o sabor da liberdade, podo facer o que me praza, podo subir un outeiro e baixar unha montaña, faltar ao traballo, parar o tráfico no medio da rúa, rachar os farois dos parques, queimar as papeleiras, darlles mil patadas aos cans, romper os cristais das ventás a pedradas, destrozar os mobles da casa, esnaquizar a vaixela contra o chan, fender o televisor co rabo duriha vasoira, esfregarme espida contra os anacos da louza e os vidros ata cortarme unha e mil veces, sangrar libremente e sen pudor a través de cada poro da miña pel e, logo, absorver o sangue dos meus peitos coas compresas ultrafinas. Ese día en que me chega a regra.
Coma unha tola. Estou todo o mes esperando ese día coma unha tola. Cando chega, por fin, síntome libre. Para min, non hai maior pracer que ese día tan especial. E cando chega é coma se o mundo enteiro fose meu. Sinto que me converto nunha gaivota, nun falcón, nunha aguia, na raíña de todos os ecos. Por fin podo correr, saltar, berrar, bailar, nadar, mercar flores, irme de cámping, xogar ao baloncesto, montar a cabalo, voar en parapente, saltar en ala delta, facer rafting nos ríos... por fin podo experimentar o sabor da liberdade, podo facer o que me praza, podo subir un outeiro e baixar unha montaña, faltar ao traballo, parar o tráfico no medio da rúa, rachar os farois dos parques, queimar as papeleiras, darlles mil patadas aos cans, romper os cristais das ventás a pedradas, destrozar os mobles da casa, esnaquizar a vaixela contra o chan, fender o televisor co rabo duriha vasoira, esfregarme espida contra os anacos da louza e os vidros ata cortarme unha e mil veces, sangrar libremente e sen pudor a través de cada poro da miña pel e, logo, absorver o sangue dos meus peitos coas compresas ultrafinas. Ese día en que me chega a regra.
María Baredo
Ningún comentario:
Publicar un comentario