mércores, 30 de setembro de 2015

SONÁMBULOS, Suso de Toro

SUSO DE TORO, Sonámbulos, Xerais, Vigo, 2014, 104 páxinas.


[NG TOR son]

Este pequeno libro contén nas súas poucas páxinas tres relatos, pero como di Vicente Araugas, "un pouco de Suso de Toro é moito".

martes, 29 de setembro de 2015

DOCE GRANDES CIENTÍFICOS, María Milagros Villanueva Rodríguez.

MARÍA MILAGROS VILLANUEVA RODRÍGUEZ, Doce grandes científicos, Lóstrego, Santiago, 2005, 128 páxinas.
[B VIL doc]

Milagros Villanueva ofrece estas prometidas doce biografías de Arquímedes, Galileo, Newton, Lavoisier, Faraday, Darwin, Pasteur, Madame Curie, Einstein, Böhr, Severo Ochoa e Stephen W. Hawking.

luns, 28 de setembro de 2015

MÁSCARAS ROTAS PARA SEBASTIAN NELL, Alberto Ramos

ALBERTO RAMOS, Máscaras rotas para Sebastian Nell, Galaxia, Vigo, 2014, 404 páxinas.

[NG RAM mas]

   A derradeira das bombas estoupou demasiado preto do seu domicilio...

venres, 25 de setembro de 2015

LA FIESTA DEL CHIVO, Mario Vargas Llosa

MARIO VARGAS LLOSA, La Fiesta del Chivo, Alfagura, 2000, 518 páxinas.


[NC VAR fie]

Urania. No le habían hecho un favor sus padres; su nombre daba la idea de un planeta, de un mineral, de todo, salvo de la mujer espigada y de rasgos finos, tez bruñida y grandes ojos oscuros, algo tristes, que le devolvía el espejo. ¡Urania! Vaya ocurrencia. Felizmente ya nadie la llamaba así, sino Uri, Miss Cabral, Mrs. Cabral o Doctor Cabral.

xoves, 24 de setembro de 2015

mércores, 23 de setembro de 2015

ALGUIEN DICE TU NOMBRE, Luis García Montero



LUIS GARCÍA MONTERO, Alguien dice tu nombre, Alfaguara, Madrid, 2015,

[NC GAR alg]

   El calendario del bar está detenido en el tiempo y en el espacio. Nada cambia, nadie puede escaparse de aquí. Marca el diecinueve de abril. No han pasado por él ni los últimos once días de abril, ni mayo, ni junio. Como luego me señaló Vicente Fernández, tampoco han pasado los últimos doscientos cincuenta y seis días de mil novecientos sesenta, ni mil novecientos sesenta y uno, ni mil novecientos sesenta y dos, ni los primeros ciento ochenta y un días de mil novecientos sesenta y tres. Soy de letras más que de ciencias y me gusta escribir con letras los números... aunque cuando escribo poesía cuento con números las sílabas. Vivimos en un tiempo detenido, once sílabas, eso es un endecasílabo. Ángel con grandes alas por cadenas, otro. Tienen once sílabas.

martes, 22 de setembro de 2015

LA VIDA QUE PENSAMOS, Eduardo Sacheri

EDUARDO SACHERI, La vida que pensamos. Cuentos de fútbol, Alfaguara, Madrid, 2014, 336 páxinas.

[NC SAC vid]

ESPERÁNDOLO A TITO


   Yo lo miré a José, que estaba subido al techo del camión de Gonzalito. Pobre, tenía la desilusión pintada en el rostro, mientras en puntas de pie trataba de ver más allá del portón y de la ruta. Pero nada: solamente el camino de tierra, y al fondo, el ruido de los camiones. En ese momento se acercó el Bebé Grafo y, gastador como siempre, le gritó: “¡Che, Josesito!, ¿qué pasa que no viene el ‘maestro’? ¿Será que arrugó para evitarse el papelón, viejito?”. Josesito dejó de mirar la ruta y trató de contestar algo ocurrente, pero la rabia y la impotencia lo lanzaron a un tartamudeo penoso. El otro se dio vuelta, con una sonrisa sobradora colgada en la mejilla, y se alejó moviendo la cabeza, como negando. Al fin, a Josesito se le destrabó la bronca en un concluyente «¡andálaputaqueteparió!», pero quedó momentáneamente exhausto por el esfuerzo.
Ahí se dio vuelta a mirarme, como implorando una frase que le ordenara de nuevo el universo. «Y ahora qué hacemo, decíme», me lanzó. Para Josesito, yo vengo a ser algo así como un oráculo pitonístico, una suerte de profeta infalible con facultades místicas. Tal vez, pobre, porque soy la única persona que conoce que fue a la facultad. Más por compasión que por convencimiento, le contesté con tono tranquilizador: «Quédate piola, Josesito, ya debe estar llegando». No muy satisfecho, volvió a mirar la ruta, murmurando algo sobre promesas incumplidas.
   Aproveché entonces para alejarme y reunirme con el resto de los muchachos. Estaban detrás de un arco, alguno vendándose, otro calzándose los botines, y un par haciendo jueguitos con una pelota medio ovalada. Menos brutos que Josesito, trataban de que no se les notaran los nervios. Pablo, mientras elongaba, me preguntó como al pasar: «Che, Carlitos, ¿era seguro que venía, no? Mira que después del barullo que armamos, si nos falla justo ahora…».
   Para no desmoralizar a la tropa, me hice el convencido cuando le contesté: «Pero muchachos, ¿no les dije que lo confirmé por teléfono con la madre de él, en Buenos Aires?». El Bebé Grafo se acercó de nuevo desde el arco que ocupaban ellos: «Che, Carlos, ¿me querés decir para qué armaron semejante bardo, si al final tu amiguito ni siquiera va a aportar?». En ese momento saltó Cañito, que había terminado de atarse los cordones, y sin demasiado preámbulo lo mandó a la mierda. Pero el Bebé, cada vez más contento de nuestro nerviosismo, no le llevó el apunte y me siguió buscando a mí: «En serio, Carlitos, me hiciste traer a los muchachos al divino botón, querido. Era más simple que me dijeras mirá Bebé, no quiero que este año vuelvan a humillarnos como los últimos nueve años, así que mejor suspendemos el desafío». Y adoptando un tono intimista, me puso una mano en el hombro y, hablándome al oído, agregó: «Dale, Carlitos, ¿en serio pensaste que nos íbamos a tragar que el puto ése iba a venirse desde Europa para jugar el desafío?». Más caliente por sus verdades que por sus exageraciones, le contesté de mal modo: «Y decíme, Bebé, si no se lo tragaron, ¿para qué hicieron semejante kilombo para prohibirnos que lo pusiéramos?: que profesionales no sirven, que solamente con los que viven en el barrio. Según vos, ni yo que me mudé al Centro podría haber jugado».
   Habían sido arduas negociaciones, por cierto. El clásico se jugaba todos los años, para mediados de octubre, un año en cada barrio. Lo hacíamos desde pibes, desde los diez años. Una vuelta en mi casa, mi primo Ricardo, que vivía en el barrio de la Textil, se llenó la boca diciendo que ellos tenían un equipo invencible, con camisetas y todo. Por principio más que por convencimiento, salté ofendidísimo retrucándole que nosotros, los de acá, los de la placita, sí teníamos un equipo de novela. Sellar el desafío fue cuestión de segundos. El viejo de Pablo nos consiguió las camisetas a último momento. Eran marrones con vivos amarillos y verdes. Un asco, bah. Pero peor hubiese sido no tenerlas. Ese día ganamos 12 a 7 (a los diez años, uno no se preocupa tanto de apretar la salida y el mediocampo, y salen partidos más abiertos, con muchos goles). Tito metió ocho. No sabían cómo pararlo. Creo que fue el primer partido que Tito jugó por algo. A los catorce, se fue a probar al club y lo ficharon ahí nomás, al toque. Igual, siguió viniendo al desafío hasta los veinte, cuando se fue a jugar a Europa. Entonces se nos vino la noche. Nosotros éramos todos matungos, pero nos bastaba tirársela a Tito para que inventara algo y nos sacara del paso. A los dieciséis, cuando empezaron a ponerse piernas fuertes, convocamos a un referí de la Federación: el chino Takawara (era hijo de japoneses, pero para nosotros, y pese a sus protestas, era chino). Ricardo, que era el capitán de ellos, nos acusaba de coimeros: decía que ganábamos porque el chino andaba noviando con la hermana grande del Tanito, y que ella lo mandaba a bombear para nuestro lado. Algo de razón tal vez tendría, pero lo cierto es que, con Tito, éramos siempre banca. [...]

luns, 21 de setembro de 2015

EL ENFERMO IMAGINARIO, Molière

MOLIÈRE, El enfermo imaginario, Bambú, Barcelona, 2010, 160 páxinas.


[TUC MOL enf]

Engadimos aos nosos fondos esta edición de Molière coa que aproveitamos para sinalar o notable incremento de lectores confesos no noso IES. Este curso hai matriculados na asignatura de Literatura Universal de primeiro de bacharelato trinta alumnos aos que tamén esperamos nos clubes de lectura, dos que axiña daremos noticia.

venres, 18 de setembro de 2015

ANTOLOGÍA DE LA POESÍA ESPAÑOLA, Bernat Castany Prado [editor]




BERNAT CASTANY PRADO (editor), Antología de la poesía española, Teide, Madrid, 2012, 484 páxinas

[NC ANT]
Te he visto, océano
te he galopado
a lomos de un violín
de madera pulida
de un potro alabeado
del color del cerezo
y eras, océano
un prado
de hierba azul
en movimiento.

Como si fueras
el propio olvido
te he visitado
océano
emperador de las aguas
espejo profundo del cielo
y he visto en tus eternas barbas de espuma
cereales azules y flores del silencio.

Blanca Andreu

xoves, 17 de setembro de 2015

VIEJAS VOCES SECRETAS DE LA NOCHE, Julia Uceda

JULIA UCEDA, Viejas voces secretas de la noche, Esquío, Ferrol, 1981, 44 páxinas.

 [PC UCE vie]

El vacío no es una silla
frente al desierto: es el silencio
del alma. Es un corazón
sin luz.



mércores, 16 de setembro de 2015

CON EL OBJETIVO EN EL CASCO HISTÓRICO, Toni Silva

"Los alumnos del IES Francisco Aguiar han puesto el objetivo en el casco histórico." Así comeza o artigo no que se da noticia da exhibición en distintos locais da Asociación de Amigos do Casco Histórico. As fotografías dos alumnos de 4º da ESO, dirixidos por Tono Mejuto, pasaron anteriormente pola Libraría Biblos. Toca agradecer a Toni Silva o detalle de citar a todos os artistas e mencionar aos profesores coordinadores do proxecto: Lucía Sáez e Xosé Manuel Rey Bao. 

martes, 15 de setembro de 2015

RECOMEZANDO....

Todo ten o seu tempo. Tamén remata o lecer. Agora toca recuperar as ansias de volver ao traballo. E así, con esta entrada que reflicte, perfectamente, a nosa ariscada tensión lectora, deixamos inaugurado o curso 2015 / 2016.


Ilustración: Janine Machiedo