Amosando publicacións coa etiqueta WISLAWA SZYMBORSKA. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta WISLAWA SZYMBORSKA. Amosar todas as publicacións

luns, 6 de febreiro de 2023

HORA DE LER

O feitizo de Vermeer... 

Subida ás costas da frouxidade do sol do inverno, a luz atravesa o cristal das ventás da estancia para iluminar unha carta. 

Unha carta de amor? 

Podería ser... 

O mundo está cheo de persoas que escriben cartas de amor... E ben sabido é que «Todas as cartas de amor são ridículas», «Mas, afinal,/ só as criaturas que⁄ nunca escreveram⁄ cartas de amor⁄ é que são⁄ ridículas».

Suxestións de lectura: A leiteira de Vermeer de Manuel Rivas, poemas de Wislawa Szymborska e Fernando Pessoa e unha canción de Vainica Doble.


luns, 10 de maio de 2021

HORA DE LER


29ª SEMANA 

[5ª SESIÓN]

Virán vagas de vento que animen a voar as follas que estaban perto das nosas mans. 
Na nosa mente sempre as palabras de Manuel Álvarez Torneiro, Federico García Lorca ou Wislawa Symborska: outros cantos á liberdade.

martes, 13 de outubro de 2020

HORA DE LER

 


HORA DE LER

1ª SEMANA [1ª SESIÓN]

 

Como ven sendo costume desde fai tantos anos xa, retornamos a ler, adicando os quince primeiros minutos da primeira sesión. Cada lectora ou lector pode traer da súa casa un libro, unha revista ou novela gráfica...

Para os que esquecezan traerlos (ou para os que acepten o reto) quedan dúas suxestións de lectura: unha selección de poemas de Wislawa Szymborska e outra pequena antoloxía de Louise Glück, as dúas últimas poetas merecedoras do Premio Nobel de Literatura (Symborska en 1996, Glück no 2020): poesía transparente para tempos de pandemia e mascarillas.

 

Ilustración: Fernando Vicente

luns, 29 de abril de 2019

HORA DE LER

HORA DE LER

28ª SEMANA [3ª SESIÓN]

Uns versos de Wislawa Szymborska, un relato de Tillie Olsen, unha ilustración de Laura Breiling: mulleres na procura dun espazo arrebatado; historias de empoderamento.

luns, 16 de novembro de 2015

HORA DE LER

HORA DE LER

7ª SEMANA [1ª SESIÓN] 

   Ante a barbarie... e contra a barbarie, seguir a ler, coa pretensión de atopar un sentido (para a falta de sentido), nas palabras de Wislawa Szymborska ou Ricardo Gómez

luns, 13 de abril de 2015

HORA DE LER

HORA DE LER

25ª SEMANA [1ª SESIÓN]


Así, animados pola luz da primavera, aínda que sen parasol, poderíamos sentar tamén no campo a ler unha escolma de versos de Wislawa Szymborska ou ben un relato de Etgar Keret.
Ilustración: Frank Weston Benson

xoves, 26 de marzo de 2015

POESÍA E MATEMÁTICA: O NÚMERO π




O NÚMERO PI

Digno de admiración o número Pi
tres coma un cuatro un.
Todas as súas cifras máis distantes tamén son iniciais,
cinco nove dous, xa que nunca remata.
Non permite abarcalo seis cinco tres cinco coa mirada,
oito nove cun cálculo
sete nove coa imaxinación,
e incluso tres dous tres oito en ton de broma, é dicir, cunha comparación
catro seis de calquera cousa
dous seis catro tres no mundo.
A serpe máis longa da terra despois duns cantos metros rompe.
Igualmente, se ben un pouco despois, actúan as serpes das fábulas.
O cortexo de cifras que compoñen o número Pi
non se detén na beira da folla,
é quen de prolongarse pola mesa, polo aire,
pola muralla unha folla, un niño de paxaros, as nubes, dereito ao ceo,
por toda a inchabilidade e o senfín do ceo.
Oh, que curta, francamente ratonil, é a cola dun cometa!
Que débil o raio dunha estrela que se dobra en calquera espazo.
E aquí dous tres quince trescentos dezaneve
meu número de teléfono a talla da túa camisa
ano mil novecentos setenta e tres sexto andar

a cantidade de habitantes sesenta e cinco céntimos
contorno de cadeira dous dedos charada
e código,
no cal quen puidera convosco voar
e ademais rógase conservar a serenidade
e tamén a terra e o ceo irán pasando,
pero non o número Pi, diso nin falar,
el sempre co seu bastante bo aínda cinco,
non con calquera oito
non cun derradeiro sete,
apurando, ai!, apurando á preguiceira eternidade
para que perdure.

WISLAWA SZYMBORSKA, Versos escollidos, Positivas, Santiago, 2011, pp. 184-187.
Tradución: Lucía Caeiro
***
EL NÚMERO PI

El admirable número Pi
tres coma uno cuatro uno.
Las cifras que siguen son también preliminares
cinco nueve dos porque jamás acaba.
No puede abarcarlo seis cinco tres cinco la mirada,
ocho nueve ni el cálculo
siete nueve ni la imaginación,
ni siquiera tres dos tres ocho un chiste, es decir, una comparación
cuatro seis con cualquier otra cosa
dos seis cuatro tres de este mundo.
La serpiente más larga de la tierra suma equis metros y se acaba.
Y lo mismo las serpientes míticas aunque tardan más.
El séquito de dígitos del número Pi
llega al final de la página y no se detiene,
sigue, recorre la mesa, el aire,
una pared, una hoja, un nido de pájaros, las nubes, hasta llegar directo al cielo,
perderse en la insondable hinchazón del cielo.
¡Qué breve la cola de un cometa, cual la de un ratón!
¡Qué endeble el rayo de un astro si se curva en la insignificancia del espacio!
Mientras aquí dos tres quince trescientos diecinueve
mi número de teléfono la talla de tu camisa
el año mil novecientos sesenta y tres sexto piso
el número de habitantes sesenta y cinco céntimos
dos pulgadas de cintura una charada y un mensaje cifrado
que dice vuela mi ruiseñor y canta
y también se ruega guardar silencio,
y se extinguirán cielo y tierra,
pero el número Pi no, jamás,
seguirá su camino con su nada despreciable cinco
con su en absoluto vulgar ocho
con su ni por asomo postrero siete,
empujando, ¡ay!, empujando a durar
a la perezosa eternidad.

WISLAWA SZYMBORSKA, Paisaje con grano de arena, Círculo de Lectores, Barcelona, 1997, pp. 140-141.