"Porque aquel en cuxa alma viva Lorca, asasinado pola intolerancia, el mesmo nunca será intolerante. Aquel en cuxa alma viva Pasternak, asfixiado polos burócratas, el mesmo nunca será burócrata, e mentres que no mundo exista, aínda que sexa só unha nai que cante ao seu fillo unha canción de berce, a poesía non morrerá á delicadeza da comprensión da vida".
luns, 17 de marzo de 2025
HORA DE LER: DÍA MUNDIAL DA POESÍA
"Porque aquel en cuxa alma viva Lorca, asasinado pola intolerancia, el mesmo nunca será intolerante. Aquel en cuxa alma viva Pasternak, asfixiado polos burócratas, el mesmo nunca será burócrata, e mentres que no mundo exista, aínda que sexa só unha nai que cante ao seu fillo unha canción de berce, a poesía non morrerá á delicadeza da comprensión da vida".
xoves, 21 de marzo de 2024
DÍA INTERNACIONAL DA POESÍA
TRES VACAS
Mentres les, concéntrome no tacto da túa chaqueta.
E penso no pelo mollado das vacas cando chove, se ninguén as recolle.
Unha paciencia triste. Mesta.
As vacas, que non dubidan que as virán recadar. Os seus ollos tranquilos.
Debuxo a túa postura, tan parecida á dos paxaros cando secan as ás molladas.
Ese movemento pequeno que avanza e dubida cada vez que os teus ombros se adiantan ao teu corpo. Cada vez que descubro o que protexes e
te atravesa.
Tremes.
Estamos sós e quietos. Escribo sobre ti.
Fóra as vacas confían no amor.
Premio Nacional de Poesía Joven 2022
21 de marzo, Día Mundial da Poesía
&
John Borden Evans
luns, 20 de marzo de 2023
HORA DE LER
Rose is a rose is a rose
is a rose
Gertrude Stein
Son dúas as celebracións que coinciden, intencionadamente, o próximo martes 21 de marzo: a chegada oficial da primavera e o Día Mundial da poesía.
Os poemas de Ida Vitale, Mario Obrero, Lucía Durán, Luz Campello, Wislawa Szymborska, Manuel Álvarez Torneiro, Federico García Lorca o Rosalía de Castro coma pétalos de flores feitos con palabras.
luns, 21 de marzo de 2022
HORA DE LER
domingo, 21 de marzo de 2021
HORA DE LER
De certo, a vida ía en serio.
Por iso morrer non conta números.
Eras moza,
cómplice nunha derrota que non
sumabas. Feliz por terte insomne
por inmortal.
Xa temos cadáveres amigos
e coñecidos,
sabemos da morte o legado inútil.
Pero ique ridículo! ¿non?,
abraza-lo feito feliz de xa medrar
—camiñar ás aforas—
en tempos asepticamente tan
Alienados
Xela Arias
xoves, 21 de marzo de 2019
DÍA MUNDIAL DA POESÍA
y toma una estrella
cuando no sepas
quién eres
pinta la imagen en tu mano
y vuelve a casa
[...]
toma la luna
y hazla hablar
saca tu alma
hazla andar
pinta la imagen en tu mano
y vuelve a casa
La poesía, en todas sus formas, es un poderoso instrumento de diálogo y acercamiento. Es una expresión íntima que abre las puertas a los demás,enriquece el diálogo que cataliza todos los progresos humanos y teje lazos entre las culturas.
mércores, 21 de marzo de 2018
21 DE MARZO: DÍA MUNDIAL DA POESÍA
Yo no digo que ponga fin a nada
No me hago ilusiones al respecto
Yo quería seguir poetizando
Pero se terminó la inspiración.
La poesía se ha portado bien
Yo me he portado horriblemente mal.
Qué gano con decir
Yo me he portado bien
La poesía se ha portado mal
Cuando saben que yo soy el culpable.
¡Está bien que me pase por imbécil!
La poesía se ha portado bien
Yo me he portado horriblemente mal
La poesía terminó conmigo.
martes, 21 de marzo de 2017
DÍA MUNDIAL DE LA POESÍA: Derek Walcott
Me detengo a oír un estrepitoso triunfo de cigarras
ajustando el tono de la vida, pero vivir a su tono
de alegría es insoportable. Que apaguen
ese sonido. Después de la inmersión del silencio,
el ojo se acostumbra a las formas de los muebles, y la mente
a la oscuridad. Las cigarras son frenéticas como los pies
de mi madre, pisando las agujas de la lluvia que se aproxima.
Días espesos como hojas entonces, próximos los unos a los otros como
horas y un olor quemado por el sol se alzó de la carretera lloviznada.
Punteo sus líneas a las mías ahora con la misma máquina.
¡Qué trabajo ante nosotros, qué luz solar para generaciones!-
La luz corteza de limón en Vermeer, saber que esperará allí
por otros, la hoja de eucalipto
rota, aún oliendo fuertemente a trementina,
el follaje del árbol del pan, de contorno oxidado como en van Ruysdael.
La sangre holandesa que hay en mí se dibuja con detalle.
Una vez quise limpiar una gota de agua de un bodegón flamenco
en un libro de estampas, creyendo que era real.
Reflejaba el mundo en su cristal, temblando con el peso.
¡Qué alegría en esa gota de sudor, sabiendo que otros perseverarán!
Que escriban: «A los cincuenta invirtió las estaciones,
la carretera de su sangre cantó con las cigarras parlantes»,
como cuando emprendí el camino para pintar en mi decimoctavo año.
xoves, 19 de marzo de 2015
EL TAMAÑO DE LOS SUEÑOS, Karmelo C. Iribarren
KARMELO C. IRIBARREN, El tamaño de los sueños, Anaya, Madrid, 2006, 72 páxinas.
ENTRE DOS COCHES
Entre dos coches. Entre
un Renault azul y un Corsa
negro, me has venido esta tarde
a la memoria. Ya ves, cien
metros de autopista solitaria
han sido suficientes. Y pensar
que se me fue casi la vida
en mandarte al infierno.
mércores, 18 de marzo de 2015
POESÍA PARA LOS QUE LEEN PROSA, Miguel Munárriz
MIGUEL MUNÁRRIZ, Poesía para los que leen prosa, Visor, Madrid, 2004, 220 páxinas.
ELOGIO DE LA HERMANA
Mi hermana no escribe poemas,
y probablemente ya nunca se pondrá a escribir poemas,
lo heredó de nuestra madre, que tampoco escribía poemas,
y de nuestro padre, que tampoco escribía poemas.
Y, aunque mis palabras suenen a texto de Adam Macedónski,
en mi familia nadie escribe poemas.
Los cajones de mi hermana no guardan viejos poemas,
en su bolso no hay poemas recién escritos.
Y cuando mi hermana me invita a comer,
sé que no lo hace con la intención de leerme sus poemas.
Sus sopas son deliciosas y carentes de ocultos significados.
Y el café no se derrama sobre los manuscritos.
En muchas familias nadie escribe poemas,
pero si uno de sus miembros empieza, suele sembrar el contagio.
A veces la poesía cae en cascada sobre las generaciones
y origina remolinos capaces de engullir sentimientos familiares.
Mi hermana practica una prosa aceptable
y su obra literaria se reduce a las postales turísticas
con un texto que cada año repite la misma promesa:
cuando vuelva
contará
todo
todito.
martes, 17 de marzo de 2015
PLANETARIO Y HUMANO, Juan Ramón Corpas
ESTE ENTONCES
Algún día tú y yo nos haremos mayores,
y de nada será el atardecer y los nocturnos
de Chopin y su piano.
Algún día la sombra nos hallará vestidos
de esta presencia aleve, de este calmo silencio.
Habrá un ramo de ambiguas clavelinas
y una copa de vino. Granaremos las horas
hacia la eternidad, pomposamente
leeremos los libros de este entonces. Quién sabe
porqué todo será tan parecido a ahora.
luns, 16 de marzo de 2015
HORA DE LER
Tendo en conta que os nosos clubes de lectura reúnense baixo o lema "Máis de cen as para voar", que outras palabras poderían encabezar mellor este eloxio que estes versos de Alejandra Pizarnik.
Yo no sé de pájaros,
no conozco la historia del fuego.
Pero creo que mi soledad debería tener alas.
venres, 21 de marzo de 2014
HACIA EL SUR, Juan Gelman
JUAN GELMAN, Hacia el Sur, Marcha, México, 1982.
Habría un par de cosas que decir/
que nadie la lee mucho/
que esos nadie son pocos/
que todo el mundo está con el asunto de la crisis mundial/ y
con el asunto de comer cada día/ se trata
de un asunto importante/ recuerdo
cuando murió de hambre el tío juan/
decía que ni se acordaba de comer y que no había problema/
pero el problema fue después/
no había plata para el cajón/
y cuando finalmente pasó el camión municipal a llevárselo
el tío juan parecía un pajarito/
los de la municipalidad lo miraron con desprecio o desdén/murmuraban
que siempre los están molestando/
que ellos eran hombres y enterraban hombres/y no
pajaritos como el tío juan/especialmente
porque el tío estuvo cantando pío-pío todo el viaje hasta el crematorio municipal/
y a ellos les pareció un irrespeto y estaban muy ofendidos/
y cuando le daban un palmetazo para que se callara la boca/
el pío-pío volaba por la cabina del camión y ellos sentían que les hacía pío-pío en la cabeza/el
tío juan era así/le gustaba cantar/
y no veía por qué la muerte era motivo para no cantar/
entró al horno cantando pío-pío/ salieron sus cenizas y piaron un rato/
y los compañeros municipales se miraron los zapatos grises de vergüenza/pero
volviendo a la poesía/
los poetas ahora la pasan bastante mal/
nadie los lee mucho/ esos nadie son pocos/
el oficio perdió prestigio/ para un poeta es cada día más difícil
conseguir el amor de una muchacha/
ser candidato a presidente/ que algún almacenero le fíe/
que un guerrero haga hazañas para que él las cante/
que un rey le pague cada verso con tres monedas de oro/
y nadie sabe si eso ocurre porque se terminaron las muchachas/ los almaceneros/ los guerreros/ los reyes/
o simplemente los poetas/
o pasaron las dos cosas y es inútil
romperse la cabeza pensando en la cuestión/
lo lindo es saber que uno puede cantar pío-pío
en las más raras circunstancias/
tío juan después de muerto/ yo ahora
para que me quieras.
xoves, 20 de marzo de 2014
FREDERICK, Leo Lionni
"Porque aquel en cuxa alma viva Lorca, asasinado pola intolerancia, el mesmo nunca será intolerante. Aquel en cuxa alma viva Pasternak, asfixiado polos burócratas, el mesmo nunca será burócrata, e mentres que no mundo exista, aínda que sexa só unha nai que cante ao seu fillo unha canción de berce, a poesía non morrerá á delicadeza da comprensión da vida".