Amosando publicacións coa etiqueta JUAN BONILLA. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta JUAN BONILLA. Amosar todas as publicacións

luns, 22 de novembro de 2021

HORA DE LER

 



9ª SEMANA
 
[3ª SESIÓN]

No ano do centenario da morte de Emilia Pardo Bazán, non podemos deixar de recomenfar a lectura dos seus relatos explícitamente feministas.
A esta antoloxía de Dona Emilia, engadimos outras propostas de lectura (María Xosé Queizán, Juan Bonilla, Raúl Ariza, unha antoloxía de microrrelatos contra a violencia de xénero, Paula Carballeira, María Reimóndez, Marica Campo, Berta Dávila ou María Xosé Queizán) nesta semana tinxida pola cor negra: #Betanzos en negro, #Aguiar en negro, # Día Internacional para a Eliminación da Violencia contra a Muller.

luns, 25 de novembro de 2019

HORA DE LER


HORA DE LER

9ª SEMANA [3ª SESIÓN]

Flamenca é a novela occitana do século SXIII na que se inspirou Rosalía para compoñer o seu disco El mal querer [2019].
Hoxe, 25 de novembro, segue sendo imprescindible recordar a terrible historia das irmáns Mirabal para manter enérxicamente vivo o mesmo activismo que lles costou a vida.

Estas son as nosas propostas de lectura (María Xosé Queizán, Juan Bonilla, Raúl Ariza, unha antoloxía de microrrelatos contra a violencia de xénero, Paula Carballeira, María Reimóndez, Marica Campo, Berta Dávila ou María Xosé Queizán) nesta semana tinxida pola cor negra: #Betanzos en negro, #Aguiar en negro, # Día Internacional para a Eliminación da Violencia contra a Muller.

luns, 20 de novembro de 2017

HORA DE LER

HORA DE LER


8ª SEMANA [2ª SESIÓN]


Nesta semana, na que os corredores do noso centro estarán ocupados pola cor negra, mesmo a ilustración, coa que convidamos  semanalmente a ler, ben podería ser o cadro de Kasimir Malevich.
Con todo, eleximos as cores vivas da ilustración de Malota (Mar Hernández) incluida na novela de Carmen G. de la Cueva, Mamá, quiero ser feminista (Lumen, 2017).  


Vivan las Mujeres from catalina estrada on Vimeo.

xoves, 19 de febreiro de 2015

HORA DE LER


18ª SEMANA [6ª SESIÓN]

   Nestes dous días desta pequena semana lectiva, queremos lembrar a constancia coa que, no noso IES, Óscar García ven traballando para a difusión e a práctica do xadrez.
   Entre os nosos fondos bibliográficos, tamén facemos un oco á literatura que fala sobre este estimulante mundo. Recuperamos as propostas xa feitas tempo atrás,(un relato de Juan Bonilla) ás que engadimos un relato de David Vivancos Allepuz, encargado de comentar as partidas mencionadas nas narracións deste libro que está á vosa disposición.

[NC CUE]

xoves, 12 de febreiro de 2015

DÍA DOS NAMORADOS [PREANTROIDADOS]


DÍA DOS NAMORADOS [PREANTROIDADOS]

É ben doado contar cal é a proposta: subvertir a dinámica da cotidianeidade. Para iso, ao Equipo da Biblioteca, bástalle atopar calquer motivo. Neste caso, a pretensión era loitar contra a comercialización dos afectos.
Todo o que quiso tiña a súa disposición un taboloreino no que deixar a súa vermella pegada. Textos propios ou ben fragmentos de poemas ou cancións apoderáronse dos corredores no IES dende o luns.

Na Biblioteca quedaron dispostos uns buzóns nos que cada quen puido deixar as súas cartas para outros compañeiros. As viaxes á Biblioteca foron constantes e multitudunarias.
O xoves, nos recreos, tocaba ir mirar si alguén deixara algunha mostra de amor (ou de humor). O caos, as veces, pode ser fermoso e gratificante.






Ou non...?


Para compensar a crise de hiperglucemia, hai deixamos un dos poemas que alguén fotografou para vos sabedes que, e o vídeo que pon e imaxes e música esta feliz iniciativa.
****


EPITAFIO DEL ENAMORADO

Si alguien quiere escribir mi biografía
no hay nada más sencillo.
Dispone de dos fechas solamente:
la del día en que te conocí
y la del día que te fuiste.
Entre una y otra transcurrió mi vida.
Lo que ocurriera antes, lo olvidé.
Lo que suceda ya, carece de importancia.

Juan Bonilla


luns, 24 de novembro de 2014

HORA DE LER

8ª SEMANA [2ª SESIÓN]
   Hoxe eliximos o tamaño extragrande para a fotografía dunha rapaza de dazasete anos que ven sendo desde o 2012 unha gran muller. Que a Fundación sueca lle concedera o Premio Nobel da Paz a Malala Yousafzai (xunto a Kailash Satyarthi) é un síntoma inequívoco de que a comunidade internacional premia a súa valentía pola denuncia da situación de moitas nenas (e nenos) en moitísimos lugares do mundo. Seguen vixentes as palabras que empregábamos o curso pasado: "Unha muller non debería ter que loitar a cobadazos polo espazo que lle rouba o sexismo dunha sociedade machista, que tanto lle pide a subordinación ao home cando a converte en boneca (en maniquí vivinte, ben disfrazada de símbolo sexual), como cando simplemente a esmaga no xogo ben noxento e aburrido da sumisión".
    
   O noso embigo vén ser a proba. Todos somos fillos de nai: as víctimas e tamén os verdugos.

   
   Convén ler (a estas mulleres e a estes homes) para non esquecer esa débeda:

venres, 17 de outubro de 2014

UNA MANADA DE ÑUS, Juan Bonilla

JUAN BONILLA, Una manada de ñus, Pre-Textos, Valencia, 2014, 264 páxinas.

[NC BON man]

**********
Onte se reuniron no Instituto, como cada tarde dos xoves, os rapaces e rapazas que, dirixidos por Óscar García Ramos, aprenden a mellorar as estratexias do xadrez. Había una manera é un magnífico conto de Juan Bonilla, quen, partindo dos efectos secundarios derivados dun torneo simultáneo de xadrez, imparte una lección sobre ética: porque na vida cotidiá deberíamos evitar movementos de xaque mate.    
**********


HABÍA UNA MANERA

   Le dijo claramente: Mal hecho, chico, había una manera.Lo sé porque yo estaba en la mesa de al lado. Se nos había dejado claro que por pronto que perdiéramos no nos moviéramos de nuestro sitio hasta que se diese por terminada la simultánea, era una exigencia de Bobby Fischer, no soportaba que los jugadores a los que derrotaba se pusieran en pie y fueran siguiéndole para examinar sus movimientos en los demás tableros.
   De los cincuenta jugadores a los que se enfrentó, una treintena éramos amateurs con algún trofeo en casa (un casino,una Casa del Pueblo, el campeonato del instituto), quince semiprofesionales y cinco profesionales. En media hora sólo quedaban siete jugadores. Fischer iba de un tablero a otro como si estuviese a punto de perder el avión a alguna parte o supiese que si no acababa en menos de una hora con los cincuenta jugadores, el planeta sería invadido por alienígenas carnívoros. Echaba un vistazo rápido a la situación, movía una pieza, paraba el reloj y al tablero siguiente. A los cincuenta minutos de iniciada la simultánea ya sólo quedaban dos jugadores, uno de los profesionales, que se resistía a dar por perdida una partida que estaba más que perdida y sólo podía alargar sacrificando cada una de sus piezas(supongo que quería ser el último en caer, aunque la derrota fuera tan humillante, él sólo con su rey y Fischer con más dela mitad de sus piezas) y el chaval que estaba a mi derecha. [...]

martes, 23 de setembro de 2014

NADIE CONOCE A NADIE, Juan Bonilla

JUAN BONILLA, Nadie conoce a nadie, Punto de Lectura, Barcelona, 1999, 406 páxinas.

[NC BON nad]

**********
"Hay dos maneras de regresar al puntoo que acabas de dejar a tus espaldas. Una consiste en darse la vuelta. La otra en dar la vuelta al mundo". Este é o comezo dunha novela que podería ter moitos lectores nas aulas. É unha bagoa que non esté disponible, que non exista, incluso, unha edición crítica desta obra, da que, nós, afortunadamente, temos dous exemprares esperando saír dos andeis.
Mateo Gil levou a historia ao cine, nunha película moi aceptable.

**********


domingo, 29 de xuño de 2014

HORA DE LER


Despois de 32 semanas adicadas a propoñer e a suxerir, ALTO RISCO descansa.

Agora, a cada lector tócalle elixir ler ou non ler.
Neste tempo de lecer podedes revisar algún dos 64 PDF's que foron publicados neste curso que hoxe remata. 

Acompaña a fermosa pintura de Henri Lebasque un fragmento da novela Nadie conoce a Nadie, onde Juan Bonilla fai un convincente eloxio do carácter sanador da literatura, á que calquera pode chegar por moitos camiños. Un deles: a lectura.

 **********

   ¿Para qué diablos sirve la literatura? Me había planteado esa cuestión infinidad de veces, pero nunca había perdido el tiempo intentando una declaración convincente y firme. Lo único que sabía es que cuando murió mi padre recordé unos versos de Thomas Stearn Eliot que si bien no paliaron mi dolor sí al menos me lo llegaban a explicar, cuando alguien a quien amaba se retiró para siempre de mi vida, me socorrieron dos renglones de Juan José Arreola («La mujer que amé se ha convertido en fantasma: ya sólo soy el lugar de sus apariciones»), cuando me cruzo con una de esas princesas por cuyos cuerpos vendería mi alma al demonio, repito una exclamación de Rafael Cansinos Assens («Dios mío, no permitas que haya tanta belleza en este mundo»), cuando la noche pesa sobre mí como el cadáver de una esperanza acribillada, unos versos de Federico García Lorca acuden a mi mente para colorearme el insomnio como el más eficaz de los ansiolíticos («pero la noche es interminable cuando se apoya en los enfermos, y hay barcos que sólo buscan ser mirados para poder hundirse tranquilos»). ¿Es poco? Sin duda. Juegos para aplazar la muerte, juegos que ayudan a no perder el tiempo sino a sustituirlo, suprimirlo, abolirlo. Guiños inocuos que, aunque no me facilitan el camino, lo hacen más llevadero, lo amplían.
   La literatura me sirve en fin para que la vida me concierna menos de lo que yo hubiera sido capaz de soportar.

JUAN BONILLA, Nadie conoce a nadie, Ediciones B, Barcelona, 1996, pp. 26-27.

xoves, 9 de xaneiro de 2014

HORA DE LER



10ª SEMANA [1ª SESIÓN]

***
Comenza este segundo trimestre coa ledicia de ter recibida a visita dos Reis Magos ou Papá Noël. Repetimos autores nas suxestións:

luns, 25 de novembro de 2013

HORA DE LER

6ª SEMANA [6ª SESIÓN]

   Unha muller grande. Tan grande como esta escultura de Belén González.
  
   Unha muller que non debería ter que loitar a cobadazos polo espazo que lle rouba o sexismo dunha sociedade machista, que tanto lle pide a subordinación ao home cando a converte en boneca (en maniquí vivinte, ben disfrazada de símbolo sexual), como cando simplemente a esmaga no xogo ben noxento e aburrido da sumisión.
    
   O noso embigo vén ser a proba: somos todos fillos de nai.
   
   Ler (a estas mulleres e a estes homes) para non esquecer a débeda: