venres, 27 de febreiro de 2015

LIMINOSO LUGAR DE ABATIMIENTO, Xosé María Álvarez Cáccamo

XOSÉ MARÍA ÁLVAREZ CÁCCAMO, Luminoso lugar de abatimiento, Esquío, Ferrol, 88 páxinas.

[PG ALV lum]


Calquer instante o mar, quieto ou fragoso,
mostra o prodíxio de firmeza, estátua
nunca ferida de gangrena e sal.
Nova ardora virá queimando túnicas
mas nunca lume e pedras de carbón
nas páxinas que saben acoller-me.

Eu resido nun mar que foi escrito
só para mi leitcor predestinado.
Polas calexas vou descoñecido
e nunca topo un lago onde mirar
o  paso dos meus olios pola terra.

Tantas xiadas fican, tanto frio
tanta aguación de xabres desbordados...
Pero o mármore escrito nas areas
garda un limiar de soño, unha clepsidra
onde me oculto da devastación.

Entro no verso, un campo de figueiras.
Ali durme saudoso quen marchou
no carro de alén-mar e nos deixara
un herdo de ollos rotos e siléncios.
Agora está falando con abellas,
conta os fios de mel, toca a resma,
tece un pano con águas mui delgadas.

Dentro tamen estou, recoñecido
no meu corpo de mar indestrutível.

LA AMBICIÓN DE UNA CIENCIA SIN LÍMITES. HOOKE, Manuel Varela


MANUEL VARELA, La ambición de una ciencia sin límites. Hooke, Nivola, Tres Cantos, 2004, 224 páxinas.
[55 VAL amb]

Nesta monografía Manuel Varela pretende reubicar a figura (do inxustamente esquecido Hooke) a par de Newton.



xoves, 26 de febreiro de 2015

NOSOTRAS QUE NOS QUEREMOS TANTO, Marcela Serrano


MARCELA SERRANO, Nosotras que nos queremos tanto, Alfaguara, Madrid, 2014, 328 páxinas.

[NC SER nos]

   Dicen que estoy enferma. No sé muy bien por qué estoy en esta clínica. Me trajo Magda aquella noche, pensando que había intentado suicidarme. Traté de explicarle al día siguiente que no era mi intención. Magda no entiende que yo solo estaba cansada. Por eso perdí el conocimiento. Igual podría haberme llevado a un hospital cualquiera. Pero no me creen. Dicen que la mezcla de tranquilizantes y alcohol puede ser letal. Y que yo lo sabía.
   Estoy bien aquí. Todo es muy gris y se entona conmigo misma. Las mujeres de las otras piezas las divisé hoy en la mañana están peor que yo. Una lloraba, otra vomitaba. Vi brazos y piernas colgando de camas y me pregunté si no estarían muertas. Al menos las piezas y sábanas están limpias. Por el tipo de vegetación que diviso, sospecho que estamos cerca de la cordillera, en la parte alta de la ciudad. Ni siquiera he preguntado ni me importa. Tuve una sola confrontación con la enfermera: trató de quitarme los cigarrillos. Aquella cajetilla que imploré a Magda, que virtualmente arranqué de su cartera. Eso no se lo acepté y le dije claramente que me iría de inmediato si me la confiscaba. Lo raro es que me hizo caso. Si trata con sicóticos, debe estar habituada a la agresividad. Le puse la misma voz de mando que usaba mi madre con los inquilinos y surtió efecto. No me dejarán sin fumar, es para lo único que me queda voluntad.

mércores, 25 de febreiro de 2015

LA FUERZA Y EL VIENTO, Óscar Lobato

ÓSCAR LOBATO, La fuerza y el viento, Alfaguara, Madrid, 2014, 594 páxinas.

[NC LOB fue]

   Intenta protegerla del sol, y entonces recuerda que ella ha muerto. Ha sido un gesto inútil. Tanto como mirar alrededor. Nada a la vista. Únicamente ellos y su balsa derivando en mitad del Caribe.
   El vendaje le contiene la hemorragia y los tiburones ya no les rondan. Tal vez se hayan saciado con los cadáveres de los otros. De momento, al menos.
   Antes de morir, dicen, la vida entera pasa ante tus ojos. Falso. Te sientes tan agotado que sólo ansías entregarte, acabar... Lo otro, ese evocar tu existencia, él lo ha vivido días antes. Comenzó setenta y dos horas después del ataque y de que su velero reventara, en mil pedazos, alcanzado por la granada explosiva.
   En el fondo, que les hundiesen la balandra con un lanzacohetes casi ha sido una victoria. El tesoro también se fue a pique con ella. Los muy canallas se quedaban sin botín. Aunque tal vez eso no importara demasiado y solamente pretendían enviar un mensaje bien clarito. Ahora todos saben cómo las gasta el cártel del Golfo.
   No siente miedo, ni le importa cuánto más seguirá vivo. Sólo espera que nunca descubran su cadáver. Su único anhelo es desvanecerse en las profundidades del mar.
   Hace un esfuerzo por pellizcarse y nota que la piel tarda en recobrar la tensión. Está deshidratado. Sufre punzadas en la cabeza y la memoria le juega extrañas pasadas. Acaba de recordar una cita del historiador aquel... ¿Cómo se llamaba? ¿Gosse?... ¡Qué sandez! No recuerda el nombre pero sí las frases: «El pirata afortunado, como el hombre afortunado en todas las demás profesiones, no busca notoriedad por razones palpables. Es dudoso que ni aun los más infatigables periodistas, de existir en su forma actual, lograran vencer tal modestia. El pirata que escapaba a la horca prefería ir a la oscuridad con su fortuna...».

martes, 24 de febreiro de 2015

O ACHADO CO CASTRO, Manuel Núñez Singala

MANUEL NÚÑEZ SINGALA, O achado do castro, Galaxia, Vigo, 2014, 80 páxinas.

[TG NUÑ ach]

Galaxia reedita na colección Costa Oeste esta exitosa peza teatral publicada no 1991.

luns, 23 de febreiro de 2015

HORA DE LER


19ª SEMANA [1ª SESIÓN]

Son moitas as veces nas que o afán clasificatorio do ser humano inventa imposibles caixóns estancos. Todas as artes viven do diálogo. Por iso, nesta semana facemos as seguintes suxestións de lectura: un relato de Javier Sánchez Ibarra no que reflexiona sobre a famosa pintura de Velázquez e un meta relato de Claudio Rodríguez Fer no que a música da Velvet Underground acompaña a fotografía de Eduardo Rodríguez Ochoa.

Ilustración: Miguel PIneda Montón

UN APRENDIZAJE, Pilar Rubio Montaner


PILAR RUBIO MONTANER, Un aprendizaje, Esquío, Ferrol, 1985, 60 páxinas.

[PC RUB apr]


TAN LEJOS, TAN PRONTO

La sábana te
ha cubierto tan sólo media espalda:
es la primera vez en dos años
y no lo echas de menos.
Qué está ocurriendo aquí.
Ayudaste en los preparativos de manera
fría,
mecánica.
Cuando lo viste salir en el coche
sólo entonces
pero un coñac y: fuera melancolías.
Ahora lo que cuenta es
el aire tranquilo que envuelve tu piel,
poner a Benny Carter
y oír We Were In Love
y oír We Were In Love
y oír We Were In Love.
No te preguntes
si llegará a secarse el corazón del todo.



venres, 20 de febreiro de 2015

ATLÁNTICO, Ana Liste


ANA LISTE, Atlántico, Esquío, Ferrol, 1986, 72 páxinas.

[PC LIS atl]



AQUEL TREN DE NIÑOS CIEGOS

Las estaciones solemnes
el humo inconcluso y blanco
que envuelve el gran dragón de hierro.
El vagón de nostalgia y caoba de todas las esperas,
frágiles como el tamaño diminuto de una pequeña
apariencia.
Una estancia repleta de niños ciegos
que arrojan su miedo a gritos
ante la proximidad de la boca del túnel.
El olor de la playa cuando los tuyos
te arropan con escrúpulo ante la certeza del mar,
en donde crujen y mueren las conchas.
La proximidad de una barca cuando llegas
nadando sobre un desierto de fatiga
para recibir una caricia de sol sobre la piel del silencio.
Ese olor global a docenas de claveles
que cuidan y cortan los soldados
y aquel sueño infantil que intentabas recordar inútilmente.
Existen también y tú lo sabes
salas de espera hacia el regreso
que siempre vigila un maquinista
a fuerza de palabras de carbón para el recuerdo.

xoves, 19 de febreiro de 2015

HORA DE LER


18ª SEMANA [6ª SESIÓN]

   Nestes dous días desta pequena semana lectiva, queremos lembrar a constancia coa que, no noso IES, Óscar García ven traballando para a difusión e a práctica do xadrez.
   Entre os nosos fondos bibliográficos, tamén facemos un oco á literatura que fala sobre este estimulante mundo. Recuperamos as propostas xa feitas tempo atrás,(un relato de Juan Bonilla) ás que engadimos un relato de David Vivancos Allepuz, encargado de comentar as partidas mencionadas nas narracións deste libro que está á vosa disposición.

[NC CUE]

venres, 13 de febreiro de 2015

CARNAVAL, Miguel Machalski


CARNAVAL

Se pone una máscara veneciana,
sale al bullicio.
Se pone el disfraz de calavera
(capa negra, guadaña
interrogando al cielo)
para luchar contra las calles
espesas de música y fanfarra.
La ciudad se hunde, y en sus canales podridos
busca perderse
para hallar quizás los rescoldos
de alguien que le significó algo.


MIGUEL MICHALSKI, Traición del tiempo, Esquío, Ferrol, 1987, páxina 23.



xoves, 12 de febreiro de 2015

DÍA DOS NAMORADOS [PREANTROIDADOS]


DÍA DOS NAMORADOS [PREANTROIDADOS]

É ben doado contar cal é a proposta: subvertir a dinámica da cotidianeidade. Para iso, ao Equipo da Biblioteca, bástalle atopar calquer motivo. Neste caso, a pretensión era loitar contra a comercialización dos afectos.
Todo o que quiso tiña a súa disposición un taboloreino no que deixar a súa vermella pegada. Textos propios ou ben fragmentos de poemas ou cancións apoderáronse dos corredores no IES dende o luns.

Na Biblioteca quedaron dispostos uns buzóns nos que cada quen puido deixar as súas cartas para outros compañeiros. As viaxes á Biblioteca foron constantes e multitudunarias.
O xoves, nos recreos, tocaba ir mirar si alguén deixara algunha mostra de amor (ou de humor). O caos, as veces, pode ser fermoso e gratificante.






Ou non...?


Para compensar a crise de hiperglucemia, hai deixamos un dos poemas que alguén fotografou para vos sabedes que, e o vídeo que pon e imaxes e música esta feliz iniciativa.
****


EPITAFIO DEL ENAMORADO

Si alguien quiere escribir mi biografía
no hay nada más sencillo.
Dispone de dos fechas solamente:
la del día en que te conocí
y la del día que te fuiste.
Entre una y otra transcurrió mi vida.
Lo que ocurriera antes, lo olvidé.
Lo que suceda ya, carece de importancia.

Juan Bonilla


DE AMOR E DESAMOR II, Lino Braxe & Outros

LINO BRAXE & OUTROS, De amor e desamor II, Ediciós do Castro, Sada, 1985, 180 páxinas.

[PG DEA]



CAR CRASH (DA MORTE EN NEGATIVO)

Á sombra deste horror metalizado
escribirás os diálogos da morte
da cóxega homicida da memoria
no centro xeométrico do choque
deixando a porta aberta a outras escenas
na emulsión dos meus ollos que impresionan
imaxes de accidentes e feridas. 

Lois Pereiro

mércores, 11 de febreiro de 2015

EL VIAJE AMERICANO, Ignacio Martínez de Pisón

IGNACIO MARTÍNEZ DE PISÓN, El viaje americano, Alfaguara, Madrid, 2013, 142 páxinas.

[NC MAR via]

Alfaguara, na súa Serie Roja, reedita esta novela (aparecida en 1998 no catálogo de SM) coa que, a través da historia dun español no Hollywood dos anos 30, o narrador, sempre solvente, Martínez de Pisón, leva ao lector a reflexionar sobre as relacións entre a arte e a vida.

martes, 10 de febreiro de 2015

RAP 25 AÑOS DE RIMAS, El Chojin & Francisco Reyes

EL CHOJIN & FRANCISCO REYES, Rap. 25 años de rimas, Viceversa, Barcelona, 2010, 384 páxinas.
[785 ELC rap]


O Chojin e Francisco Reyes repártense os capítulos desta monografía subtitulada Un recorrido por la historia del rap en España. O primeiro, ademáis de recoñecido rapper, ten publicadas xa varias obras literarias. Francisco Reyes, Profesor da Universidade Complutense (na que imparte, ademais de asignaturas de publicidade, televisión e cine, unha asignatura de hip hop), é autor da primeira e única ata o momento, tese doctoral de hip hop en España: Graffiti, breakdance y rap. El hip hop en España.

luns, 9 de febreiro de 2015

HORA DE LER


17ª SEMANA [5ª SESIÓN]

   Nesta semana na que todo o preside o antroido namorado ou ben o San Valentín disfrazado, deixamos como propostas de lectura unha antoloxía de poesía amorosa e os poemas de Daniel Amarelo e Laura Casal, galardoados no Concurso Escolar de Poesía Rosalía de Castro 2013.

Ilustración: Martín Tognola

venres, 6 de febreiro de 2015

POETIC HOUSE DEL INFINITO, El Niño Vázquez

EL NIÑO VÁZQUEZ, Poetic house del infinito, 2014, 76 páxinas.

[PC NIN poe]

Subtitulado Versos made in rock, este poemario de El Niño Vázquez, o nome artístico do noso excompañeiro MartínVázquez Lendoiro, conta coas ilustracións de Merce Espiñeira.

***
AQUEL CUADRO DE HOOPER

Laxas,
lenes,
azules, como la libertad, aguardan las horas
en un hogar llamado mañana.
Procaz y soberano,
el nuevo sol abre la puerta del destino
al habitante tácito, que no dormirá jamás.
Legar la tierra,
y su raíz provisional
al fondo del mar
es heredar las alas del cielo,
y volar,
votar hacia otra vida,
cuyo origen es el único límite.
A partir de la brisa,
el viento sopla a favor del pasajero fiel.
— Vienen tiempos de bien
— susurra el alma que nunca tuvo cuerpo —,
y lo demás,
sin más,
será lo de menos.
Esta vez es cierto el camino invisible:
sólo hace falta levitar
al otro lado del lienzo.
Aquel cuadro de Hopper,
en concepto estricto,
significa amplitud.
Es una cuestión de fe,
o no.
Ahora decides tú.
 

xoves, 5 de febreiro de 2015

CANDO OS ANIMAIS FALABAN, Xosé Miranda & Antonio Reigosa

XOSÉ MIRANDA & ANTONIO REIGOSA, Cando os animais falaban, Xerais, Vigo, 2002, 120 páxinas.

[NG MIR ani]

Todas estas Cen historias daquel tempo están ilustradas por Andrés Meixide.

***
¿COMO NACEN AS MOSCAS?

   As moscas son as palabras que pronuncia o demo. Cada letra convértese nunha mosca negra, negra, que vai voando e revoando ata os montes onde se xuntan as bruxas nos aquelarres. No Xistral, por exemplo, reúnense as bruxas de Mondoñedo, do Valadouro e mais de Muras e reparten as moscas e as pulgas do seguinte ano:
   —¡Ala, estas para Zoñán, estas para Cesuras, pra cas Artiaga, estas para Os Muíños, estas, para Viloalle, etc.!
   As moscas son obedientes e van. Pero non poden entrar nas casas. Para que entren, ábrelles a porta, ou a ventá, San Fernando, que é compasivo. Menos mal que as torna San Cipriano. Por eso se di:
   Trae as moscas San Fernando e lévaas San Cipriano.
   Claro que hai que ter en conta que San Fernando se celebra en maio e San Cipriano en setembro. E con todo, hai quen di que as moscas son os excrementos do demo, e non as súas palabras. Por eso a Belcebú lle chaman O Señor das Moscas.
   Contra as moscas hai outro remedio. Dicídelles esto, e a ver que pasa:

   Vaite, mosca condenada,
   que te mandaron as meigas,
   nós temos a San Xosé
   para que el nos libre delas.


mércores, 4 de febreiro de 2015

TRAICIÓN DEL TIEMPO, Miguel Machalski


MIGUEL MACHALSKI, Traición del tiempo, Esquío, Ferrol, 1987, 60 páxinas.

[PC MAC tra]


ÁRBOL RALO

Lo más triste de la vida es esa manera que tiene
de ser igual a sí misma, con su estribillo que vuelve
a pasar por lo ojos o detrás de los ojos.
Lo más triste es ser viejo, como un búho girando su cabeza
en la noche. Colgado de una rama esmirriada, altísima,
encima de las tumbas
de de los seres queridos.

martes, 3 de febreiro de 2015

CHEGANDO AO FINAL DA PRIMEIRA FASE

CHEGANDO AO FINAL DA PRIMEIRA FASE 01
 
Pois iso... 
Por fin, despois de moitos esforzos, comezamos a ver como acabará sendo a Biblioteca Sebastián Buedo Jiménez do noso IES.
As fotografías amosan a nova distribución das estanterías e o recuncho de lectura informal.
Enriba do sofá vermello, pódense ver seis variacións da Rosalía Warholeada, obra dos creativos alumnos e alumnas que pintaron con tizas (baixo a supervisión do noso compañeiro profesor de Debuxo Xosé Manuel Rey Bao) o último día do primeiro trimestre.   








luns, 2 de febreiro de 2015

HORA DE LER


16ª SEMANA [4ª SESIÓN]

Comezamos o mes de febreiro fabulísticos e míticos...
Por iso hai quedan a vosa disposición os relatos curtos de Xosé Miranda e Antonio Reigosa e un magnífico relato do magnífico Dino Buzzati.