mércores, 24 de decembro de 2014

FELIZ NADAL 2014

  Aínda que a nosa mascota dixital multitarea non sexa capaz de facelo, Oitopeíños comprende que en días como estes vós cambiedes o libro pola culler e o garfo. 
   En calquera caso, compartimos a súa vontade de desexarvos en nome da Comunidade Educativa do IES Francisco Aguiar, 
 
u n   F e l i z   N a d a l.

venres, 19 de decembro de 2014

GANADORES DO CONCURSO DE MICRORRELATO DE NADAL 03

A PLUMA DA BOA SORTE

1. Alborece sobre as miles de chabolas espalladas pola terra seca e empoeirada de Alexandra o día de Nadal. Na casa de Zahina non hai árbores decorados nin medias vermellas á beira da lareira, porque nos arrabais musulmáns das aforas de Johannesburgo a neve e o Nadal semellan un espexismo, e capricho dos brancos. Zahina non quere espertar á rutina da mañá. Onte á noite, nunha canle de televisión vira unha película, e pechara os ollos desexando secretamente tamén unha árbore con luces e agasallos. Unha bicicleta, escollera de todos os presentes posibles do seu soño unha bicicleta. Con ela podería saír das rúas de Alexandra, cara á cidade, e de alí voar a un lugar onde  puidera ver flocos de neve caendo.


2. Despois de xantar o día de Nadal sempre vían unha película abrigados do pedrazo da fría tarde. Este ano decidiron que escollería Shay. Mentres pais, irmáns e avós acaban na cociña coa últimos anacos do Plum Pudding, Shay revisa os antigos DVDs do seu pai; Elf, Milagre na rúa 34, Brancas Navidades... de cando en vez , atravesa o salón cara  á árbore de Nadal a pequena Nessa abrazando a súa nova boneca cantando; “I saw three ships come sailing in on Christmas day, on Christmas day…” Nessa párase diante da árbore e sae correndo entre asustada e incrédula. Da cociña, vén o cheiro do Mulled Wine; canela, xenxibre, laranxa...Shay ten a cabeza noutro lado; o día seguinte é o Wren Boys así que xa rebuscou  no faiado algunhas roupas vellas do avó  e unha frauta...“And what was in those ships all three on Christmas day, on Christmas day…”. Nessa volta a cruzar o salón. Shay vai saír cos amigos na mañá seguinte polas rúas de Ballinter cantando e pedindo algunhas moedas a cambio dunha pluma que simboliza a boa sorte. Estes días percorren as rúas da cidade dublineses que voltaron para pasalo Nadal na casa. É doado identificalos cos seus abrigos canadenses ou o seu forzado acento yanquee. Todos dan moedas mentres os rapaces tocan algo para eles e gardan a súa pluma da sorte no seu peto cun sorriso sinceiro. Shay deséxalles a  todos a sorte de poder volver pronto, porque el non quere marchar nunca das rúas de Ballinter, só no verán, para ir pescar a Howth co seu pai. Xa decidiu a película, "O Grinch".


3. Cae a noite do 25 de decembro sobre Sukkur, e Sajid refréscase no río despois dun día duro no campo mentres lembra os días de Nadal que vivira en Feltham, nas aforas de Londres. El xogara naquelas rúas con xoguetes novos  mentres con desprezo o chamaban "Paki". Toda a familia pasaba o día como podía porque o Nadal dos hindús, o Diwali, xa rematara. A calurosa realidade de Sukkur tiña nubrado xa moitas memorias da infancia. O que non esquecía era o  agasallo que seu pai lle fixera no último Nadal. Grazas a el, Sajid retornara ás súas raíces, ó lugar ó que pertencía; seu pai regaláralle unha viaxe para o Paquistán.

GANADORES DO CONCURSO DE MICRORRELATO DE NADAL 02


UNA VERDAD IMPOSIBLE DE REVELAR

   Ya era hora de decirle a Marta la verdad que iba a destruir su mundo. Sus padres se habían decidido después de muchas discusiones. Pero, cuando vieron a su niña corriendo hacia el árbol con la esperanza de que los Reyes Magos le hubieran traído algo, se miraron en silencio durante unos segundos. Después, de su boca sólo pudieron salir dos palabras: ¡Feliz Navidad!

GANADORES DO CONCURSO DE MICRORRELATO DE NADAL 01



PARA: reismagosregalos@nadaldosreis.
DE: xoánopasota@nadal.com
Kridos Magos, est ano, kero un novo. Troncos,tmn kero m8to money, pa` komprarme unha chupa wapa. Gstm tr uns kscs pa' non escoitar os meus pais kndo me raian.
Veña, ata o proxmo Nadal, trosma.

xoves, 18 de decembro de 2014

SEGUNDA REUNIÓN DO CLUBE DE LECTURA ADULTOS AGUIAR: Las inviernas



O pasado venres 12 de decembro, as 19:30, tivo lugar en Biblos Club de Lectores a segunda reunión do Clube de Lectura Adultos Aguiar. 

Desta volta, cambiaba o formato habitual, ao poder contar coa presenza de Cristina Sánchez-Andrade, autora de Las Inviernas, a segunda lectura neste curso.






En distendida e agradable charla, soubemos que Las Inviernas xurdiu como título, nun indicador de estrada en Guadalajara; que Tierra de Chá nada ten que ver coa Terra Cha; que moitas das historias do libro están baseadas en feitos reais; arrancamos o sorriso cómplice de Cristina ao recibir un sorprendente regalo: a fotografía da vaca Greta.

 
A xuntanza do Clube de Lectura de Adultos do IES Francisco Aguiar e a Libraría Biblos foi onte certamente magnífica.

Brillante presentación de Francisco Rodríguez Coloma. A autora, Cristina Sánchez-Andrade, amable e participativa. Os participantes no club interesantes, inquisitivos e críticos (uns máis que outros, ben é certo)... Un éxito que nos congratula a todos.


mércores, 17 de decembro de 2014

EL FIN DE LOS BUENOS TIEMPOS, Ignacio Martínez de Pisón

IGNACIO MARTÍNEZ DE PISÓN, El fin de los buenos tiempos, Seix Barral, Barcelona, 2013, 176 páxinas.

[NC MAR fin]

Reedita Seix Barral na colección Booket este libro publicado no 1994 no que se inclúen tres relatos longos ou ben tres novelas curtas: Siempre hay un perro al acecho, El fin de los buenos tiempos y La ley de la gravedad.

martes, 16 de decembro de 2014

DOUS FOGARES, MAR POR MEDIO, Xesús Fraga


XESÚS FRAGA, Dous fogares, mar por medio, Betanzos, 2009, 32 páxinas.


Estes días, nos que estamos recolocando as novas estanterías, permiten achados como este: unha conferencia de Xesús Fraga na que reconstrúe as súas vivencias entre "dous fogares".


luns, 15 de decembro de 2014

HORA DE LER

11ª SEMANA [5ª SESIÓN]

  Nesta semana, na que corresponde proclamar ao gañador do Concurso de Microrrelato de Nadal, chegamos ao final do primeiro trimestre. Como somos xente de palabra, cumplimos o prometido o 16 de decembro do 2013. Dado que coas súas historias pode deixarnos ben relaxadiños, permitímoslle ter protagonismo en Alto Risco a Papá Nöel. Claro que mantemos ao lado da antoloxía de microrrelatos navideños (da que tomamos para esta entrada a narración de Giselle Aronson) o conto de nadal, de Paul Auster, e o conto de Reis, de Rafael Dieste.
 **********
SUPUESTO  
   —Soy Papá Noel. ¡Créanme! ¡Soy Papá Noel!— gritaba el hombre vestido acorde a sus declaraciones desgañitadas. En vano intentaba zafar de los inclementes enfermeros de la Clínica Psiquiátrica Municipal, quienes estaban acostumbrados a maniatar y escuchar alaridos. A ellos ya no les sorprendían los supuestos Napoleones, los Bill Gates ficticios, las pretendidas Marilyn Monroe, tampoco los autoproclamados asesinos de Gandhi. Era de esperar que esa Nochebuena apareciera quien se crea Santa Claus.
   Lo que sí asombró al personal del neuropsiquiátrico fue escuchar en los noticieros, en la mañana del 25, que esa noche ningún niño del planeta había recibido su regalo.
 
Giselle Aronson

venres, 12 de decembro de 2014

A DESAPARICIÓN DE ESME LENNOX, Marggie O'Farrell

MAGGIE O'FARRELL, A desaparición de Esme Lennox, Galaxia, Vigo, 2011, 244 páxinas.

[NUG OFA des]
Querer ser feliz, tomar decisións propias, pode ter graves consecuencias na Escocia dos anos trinta do śeculo pasado, uns tempos escuros onde médicos, pais e maridos desfacíanse de mulleres que non cumprían as ordes dadas. A rebelión tiña castigo: chamábase histeria, loucura, confinamento nun psiquiátrico.

xoves, 11 de decembro de 2014

LIBRO DE LAS BRUJAS ESPAÑOLAS, Ana Cristina Herreros

ANA CRISTINA HERREROS, Libro de Brujas Españolas, Siruela, 2009, 304 páxinas.


[NC HER lib]



LA DAMA DEL MONTE DAS CROAS

   En el monte das Croas, en Pontevedra, estaba encantada hace mu­cho tiempo una joven muy bella. Se decía que vivía en un pazo que había en el interior del monte y que en él se guardaba el tesoro del gigante que la tenía encantada. Eran muchos los que deseaban en­contrar aquel tesoro, pero nadie halló nunca la cueva por donde se llegaba hasta aquel pazo.
   La dona, señora o Jada encantada se les aparecía algunas veces a los hombres que iban por el monte al oscurecer; pero tampoco na­die se le acercó jamás, porque como era una encantada, la gente te­nía miedo y huía de ella.
   Una vez la vio un niño que llevaba las ovejas de su padre, y pare­ce ser que estaba sentada sobre una piedra, peinándose los cabellos con un peine de oro. La Dama le llamó y pidió que le diera un cor­dero, pero el niño no le respondió y salió corriendo. Llegó a casa y, tartamudeando por el miedo que llevaba y también por la carrera que se había dado, contó a su padre cómo había visto a la Dama del monte y ésta le había pedido un cordero.
   Entonces el padre dijo al muchacho que volviera al monte y le die­ra el cordero a aquella señora, no fuera que se enfadara porque no se lo dieran y les causara alguna desgracia.
   El niño volvió entonces al monte; pero cuando llegó, ni vio las ove­jas ni vio a la señora. Se echó a llorar corriendo por el monte y lla­mando a sus ovejas. Después de mucho buscar, como no las encon­traba, se iba ya para casa cuando, de pronto, vio justo delante de él a la Dama, que llevaba sus ovejas y, dirigiéndose a él, le dijo:
   —No tengas miedo por las ovejas, que yo te las guardaré; pero ve a tu casa y dile a tu padre que venga, que tengo que hablarle.
   Entonces el niño volvió junto a su padre y le dijo que la Dama del monte das Croas quería hablarle. El padre, aunque muy receloso, fue hacia el monte pensando en que nada bueno le pasaría con aquella mujer encantada.
   Pero la Dama, cuando lo vio, le dijo que se acercara a ella sin mie­do, que nada malo había de pasarle, sino que, por el contrario, si guardaba el secreto de lo que ella iba a decirle y hacía lo que le or­denase, tendría muchos bienes y venturas.
   No se sabe qué le pidió la Dama del monte das Croas a aquel hom­bre. El caso fue que desde entonces el hombre se hizo rico en poco tiempo, pues su rebaño crecía y sus campos daban buenas cosechas. Se decía que aquel hombre era quien llevaba al monte das Croas cuanto la Dama necesitaba para su sustento. Pero él nada decía, nada respondía si le preguntaban.
   Un día aquel hombre enfermé; tan grave se puso que todos pensa­ron que iba a morir. Pero sucedió que cuando su mujer salió de casa para atender el rebaño y los campos, la Dama del monte das Croas le salió al paso y le preguntó cómo estaba su marido. La mujer no le res­pondió y, asustada, salió corriendo a todo correr. Cuando llegó a su casa, vio con espanto a la señora junto a la cama y que su marido ha­bía mejorado tanto que ya no parecía encontrarse tan grave.
   Cuando marchó la Dama, la mujer preguntó a su marido por qué había ido a su casa aquella señora y qué le había hecho para que hu­biese mejorado tanto. Pero él nada dijo, nada respondió. Tanto y tan­to insistió la mujer que al fin le contó cuanto había sucedido desde que la vio en el monte, así como los remedios que le aplicó con unas hierbas que trajera.
   En el pueblo se decía que por haber hablado tanto, revelando el secreto, apareció muerto al día siguiente. Dicen que tenía todo el cuerpo lleno de moretones y magulladuras como si hubieran estado apaleándole...

mércores, 10 de decembro de 2014

LA CLASE, François Bégaudeau

FRANÇOIS BÉGAUDEAU, La clase, Quinteto, Barcelona, 2008, 232 páxinas.

[NUC BEG cla]

LA CLASE

   Tres días antes había abierto el sobre con mucha impaciencia. Pasé rápidamente de la primera hoja a la segunda, que estaba manchada por una tabla rectangular dividida en unas cincuenta casillas. Las columnas de los lunes, martes, miércoles y jueves estaban más o menos llenas y la del viernes estaba virgen, como lo había pedido. En el calendario profesional que venía junto con las dos hojas conté treinta y tres semanas trabajadas, que si se multiplicaban por cuatro, se les restaban los festivos y se les añadía una estimación de las convocatorias anexas, daba el total de días de presencia. Ciento treinta y seis. 


martes, 9 de decembro de 2014

HORA DE LER

10ª SEMANA [4ª SESIÓN]
Parece que o curso comezara antonte e xa estamos chegando ao final da primeira avaliación. Nesta semana na que a biblioteca vaise engalanar, podemos ter esta ensoñación: tumbarnos a ler na hora de lectura este relato de Miguel-Anxo Murado ou ben este fragmento de El cielo de Lima, a última novela de Juan Gómez Bárcena

venres, 5 de decembro de 2014

¿QUÉ SABES DE EVOLUCIÓN?, David Burnie

DAVID BURNIE, ¿Qué sabes de evolución?, BSA, Barcelona, 2000, 192 páxinas.


Unha biblioteca que se precie debe promover o salto da ficción á documentación. Algúns dos primeiros pasos poden comezar por libriño, ben modesto, pero cheo de cruces de camiños a outras publicacións máis profundas.

xoves, 4 de decembro de 2014

EL FIN DE FINISTERRE, César Antonio Molina

CÉSAR ANTONIO MOLINA, El fin de Finisterre, Esquío, Ferrol, 1988, 56 páxinas.


[PC MOL fin]

***
A felicidade do bibliotecario...!
Buscar os datos da ficha bibliográfica para rexistrar esta doazón, e descubrir que temos, para engadir aos nosos fondos, o exemplar número 34 da primeira edición, asinado polo insigne polígrafo coruñés.
Glup...!
  ***
NORDESÍA

Mis cenizas
al fin libres de tu amor.

NORDESÍA

As miñas cinzas
libres ó fin do teu amor.


mércores, 3 de decembro de 2014

TODO MORTADELO Y FILEMÓN, Francisco Ibáñez

FRANCISCO IBÁÑEZ, Todo Mortadelo y Filemón, Bruguera, Barcelona, 2005.

[AI IBA tod]

Haberá que repasar o libro antes de ir a estrea da película... Non?


martes, 2 de decembro de 2014

SOLIMÁN, Xesús Fraga

XESÚS FRAGA, Solimán, Xerais, Vigo, 2004, 208 páxinas.

[NG FRA sol]

O venres 28 de novembro tivemos a grande sorte de volver a contar no noso Instituto cun antigo e ilustre alumno, o escritor Xesús Fraga.
E dicimos escritor cunha chea de sentido porque non só viña falarnos da última novela por el escrita, Reo, senón a contarnos as súas andainas como escritor de graffiti. Non en van Xesús Fraga, Yito, foi un dos pioneiros desta arte urbana na segunda metade dos oitenta do século pasado en Betanzos. Contar con él e escoitarlle contar a súas historias é sempre unha sorte.

Damos conta de Solimán pois é probable que algún dos moitos lectores de Reo teña interese en seguir coñecendo a obra literaria do noso ilustre conveciño.
Xesús Fraga no IES Francisco Aguiar on PhotoPeach

luns, 1 de decembro de 2014

HORA DE LER

9ª SEMANA [3ª SESIÓN]
Está claro que na boa biblioteca persoal de Marilyn Monroe non poderían estar os libros que inclúen os relatos que deixamos hoxe como suxestións de lectura: un conto de Cid Cabido publicado no 2002 e un relato de escritor arxentino Guillermo Martínez, incluido en Una felicidad repulsiva, libro que ven de obter o I Premio de Cuento García Márquez
De querer facer comparacións entre os lectores do Aguiar e Marilyn, hai unha diferencia moi evidente: a nós no noso Instituto ninguén nos verá ler cos pes espidos...  

xoves, 27 de novembro de 2014

DRAGAL: A HERDANZA DO DRAGÓN, Elena Gallego

ELENA GALLEGO, Dragal. A herdanza do dragón, Xerais, Vigo, 2012, 264 páxinas.

[NG GAL dra]

Noutros tempos non podiamos satisfacer os desexos dos lectores. 
Fai unha semana, ao rematar a clase de galego, chegaron dous alumnos de 1º de ESO a pedir este título do que lles falara o seu profesor.
Hoxe hai dous exemplaras esperando ser lidos.

mércores, 26 de novembro de 2014

SI DECIDO QUEDARME, Gayle Forman

GAYLE FORMAN, Si decido quedarme, Salamandra, Barcelona, 2014, 192 páxinas.

[NUC FOR sid]

7:09

   Todo el mundo cree que fue por culpa de la nieve. Y en cierto sentido supongo que es verdad.
   Esta mañana, cuando despierto, una fina capa blanca cubre el césped delantero de nuestra casa. No pasa de un par de centímetros, pero en esta parte de Oregón basta eso para que todo quede paralizado, porque el único quitanieves del condado está ocupado en despejar las carreteras. Lo que cae del cielo es agua mojada, gotas, gotas y más gotas, pero de nieve, nada.
   Sin embargo, es suficiente para cerrar las escuelas. Mi hermano pequeño, Teddy, suelta un alarido de guerra cuando la noticia se anuncia en la radio de onda media de mamá.
   —¡Día de nieve! —brama—. Venga, papá, vamos a hacer un muñeco.
   Mi padre sonríe y da unos golpecitos a su pipa. Empezó a fumar en pipa hace poco, desde que le dio por el rollo años cincuenta al estilo de la telecomedia Father Knows Best. También lleva pajarita. No acabo de tener claro si se trata de una cuestión de vestimenta o de ironía, una manera de expresar que en otros tiempos fue punki pero ahora es profesor de Inglés de primaria, o si el hecho de convertirse en maestro lo ha metido en esta especie de experiencia atávica. En cualquier caso, me gusta el olor del tabaco de pipa. Es dulce y ahumado, y me trae recuerdos del invierno y las estufas de leña.
   —Muy valiente de tu parte —le dice a Teddy—. Pero la nieve apenas está cuajando en la carretera. ¿Por qué no pruebas con una ameba, en lugar del muñeco?
   Se nota que papá está contento. Ese par de centímetros de nieve ha acarreado que todos los centros de enseñanza del condado se cierren, incluidos mi instituto y el colegio donde él enseña, así que también es un inesperado día de fiesta para papá. Mi madre, que trabaja en una agencia de viajes de la ciudad, apaga la radio y se sirve una segunda taza de café.
   —Bueno, si todos hacéis novillos, no esperéis que yo vaya a trabajar. No sería justo. —Coge el teléfono y llama a la agencia. Cuando cuelga, nos lanza una mirada—. ¿Preparo el desayuno?
   Papá y yo soltamos una carcajada al unísono. Mamá sólo sabe preparar cereales y tostadas. Es papá quien cocina en esta familia.
   Fingiendo no oírnos, ella saca una caja de Bisquick del armario.
   —Venga ya, no creo que sea tan difícil. ¿Quién quiere crepes?
   —¡Yo! ¡Yo! —grita Teddy—. ¿Podemos echarles trocitos de chocolate?
   —No veo por qué no.
   —¡Yujuuu! —aúlla mi hermano agitando los brazos.
   —¿De dónde sacas tanta energía a estas horas de la mañana? —bromeo, y me vuelvo hacia mi madre—. No deberías dejarle tomar tanto café.
   —No, si ahora lo he pasado al descafeinado —me sigue ella—. Lo suyo es de nacimiento.
   —Vale, mientras no me pases a mí al descafeinado —le advierto.
   —Eso podría tipificarse como maltrato juvenil —tercia papá.
   Mamá me acerca un tazón humeante y el periódico.
   —Sale una estupenda foto de tu novio —me dice.
   —¿En serio? ¿Una foto?
   —Ajá. Y por cierto es todo lo que hemos visto de él desde el verano —añade, lanzándome una mirada de soslayo con una ceja arqueada, su versión de una mirada penetrante.
   —Lo sé —digo, y se me escapa un inoportuno suspiro. La banda de Adam, los Shooting Star, se encuentra en una espiral ascendente, lo que es magnífico… casi siempre.
   —Ah, esta juventud de hoy ya no sabe apreciar la fama —refunfuña papá, sonriendo. Sé que se alegra por Adam, que incluso se enorgullece de él.
   Hojeo el periódico hasta llegar a la agenda cultural. Hay una pequeña nota sobre los Shooting Star, con una foto diminuta de sus cuatro miembros, junto a un extenso artículo sobre los Bikini y una imagen grande de su cantante, la diva del punk-rock Brooke Vega. En la nota sólo se dice que la banda local Shooting Star será la telonera de los Bikini en Portland, una de las ciudades incluidas en su gira nacional. No menciona lo que para mí es una noticia aún más importante: que anoche los Shooting Star actuaron como grupo principal en un club de Seattle y que, según el mensaje que me envió Adam a medianoche, se agotaron las entradas.

martes, 25 de novembro de 2014

MI NOMBRE ES LUCA, The Ellas

Fai xuntamente un ano a nosa proposta era ver a curtametraxe de Iciar Bollaín Amores que matan [2000], protagonizada polo actor galego Luis Tosar, excelente na súa interpetación dun maltratador.

Convén distinguir entre persoa e persoaxe. Por iso hoxe propeñemos ver a Tosar cantando co seu grupo The Ellas esta versión de Susanne Vega na que se denuncia o maltrato.

MI NOMBRE ES LUCA

Mi nombre es Luca
Y vivo en el piso dos
El de arriba donde tú
Tal vez conoces mi voz

Si cuando te vas a dormir
Oyes gritos contra mí
No preguntes que pasó
No preguntes que pasó
No preguntes que pasó

Esto es porque soy torpe
Pero intento no gritar
Puede que esté algo loca
Y quiero disimular.

Te golpean hasta llorar
Y después no sé por qué
Ya no quieres protestar
Ya no quieres protestar
Ya no quieres protestar

Si creo que ya estoy bien
Hoy he vuelto otra vez
Es lo que pienso decir
No me importa si me creen
Si me dejaran en paz
Sin heridas, la verdad

No preguntes como estoy
No preguntes como estoy
No preguntes como estoy

Mi nombre es Luca
Vivo en el piso dos
El de arriba donde tú
Tal vez conoces mi voz

Si cuando te vas a dormir
Oyes gritos contra mí
No preguntes que pasó
No preguntes que pasó
No preguntes que pasó

Te golpean hasta llorar
Y después no sé por qué
Ya no quieres protestar
Ya no quieres protestar
Ya no quieres protestar

luns, 24 de novembro de 2014

HORA DE LER

8ª SEMANA [2ª SESIÓN]
   Hoxe eliximos o tamaño extragrande para a fotografía dunha rapaza de dazasete anos que ven sendo desde o 2012 unha gran muller. Que a Fundación sueca lle concedera o Premio Nobel da Paz a Malala Yousafzai (xunto a Kailash Satyarthi) é un síntoma inequívoco de que a comunidade internacional premia a súa valentía pola denuncia da situación de moitas nenas (e nenos) en moitísimos lugares do mundo. Seguen vixentes as palabras que empregábamos o curso pasado: "Unha muller non debería ter que loitar a cobadazos polo espazo que lle rouba o sexismo dunha sociedade machista, que tanto lle pide a subordinación ao home cando a converte en boneca (en maniquí vivinte, ben disfrazada de símbolo sexual), como cando simplemente a esmaga no xogo ben noxento e aburrido da sumisión".
    
   O noso embigo vén ser a proba. Todos somos fillos de nai: as víctimas e tamén os verdugos.

   
   Convén ler (a estas mulleres e a estes homes) para non esquecer esa débeda:

venres, 21 de novembro de 2014

EL PARAÍSO IMPERFECTO, Augusto Monterroso

AUGUSTO MONTERROSO, El paraíso imperfecto. Antología tímida, Debolsillo, Barcelona, 2013, 240 páginas.
[NHC MON par]


LA JIRAFA QUE DE PRONTO COMPRENDIÓ QUE TODO ES RELATIVO

   Hace mucho tiempo, en un país lejano, vivía una Jirafa de estatura regular pero tan descuidada que una vez se salió de la Selva y se perdió.
   Desorientada como siempre, se puso a caminar a tontas y a locas de aquí para allá, y por más que se agachaba para encontrar el camino no lo encontraba.
   Así, deambulando, llegó a un desfiladero donde en ese momento tenía lugar una gran batalla.
   A pesar de que las bajas eran cuantiosas por ambos bandos, ninguno estaba dispuesto a ceder un milímetro de terreno.
   Los generales arengaban a sus tropas con las espadas en alto, al mismo tiempo que la nieve se teñía de púrpura con la sangre de los heridos.
   Entre el humo y el estrépito de los cañones se veía desplomarse a los muertos de uno y otro ejército, con tiempo apenas para encomendar su alma al diablo; pero los sobrevivientes continuaban disparando con entusiasmo hasta que a ellos también les tocaba y caían con un gesto estúpido pero que en su caída consideraban que la Historia iba a recoger como heroico, pues morían por defender su bandera; y efectivamente la Historia recogía esos gestos como heroicos, tanto la Historia que recogía los gestos del uno, como la que recogía los gestos del otro, ya que cada lado escribía su propia historia; así, Wellington era un héroe para los ingleses y Napoleón era un héroe para los franceses.
   A todo esto, la Jirafa siguió caminando, hasta que llegó a una parte del desfiladero en que estaba montado un enorme Cañón, que en ese preciso instante hizo un disparo exactamente unos veinte centímetros arriba de su cabeza, más o menos.
   Al ver pasar la bala tan cerca, y mientras seguía con la vista su trayectoria, la Jirafa pensó:
   «Qué bueno que no soy tan alta, pues si mi cuello midiera treinta centímetros más esa bala me habría volado la cabeza; o bien, qué bueno que esta parte del desfiladero en que está el Cañón no es tan baja, pues si midiera treinta centímetros menos la bala también me habría volado la cabeza. Ahora comprendo que todo es relativo».

xoves, 20 de novembro de 2014

LENDAS GALEGAS DA TRADICIÓN ORAL, Xosé Manuel González Reboredo

XOSÉ MANUEL GONZÁLEZ REBOREDO, Lendas galegas da tradición oral, Galaxia, 2010, 208 páxinas.


[NG GON len]


A LENDA DA ERMIDA DE ARANGA

   Nunha ocasión, unhas mulleres que pasaban de noite por preto de Aranga (Betanzos, A Coruña) sentiron soar unha campaíña por baixo da terra. Foron entón onda o crego, que veu con elas e comezaron a cavar ata dar cunha cruz de ferro con adornos de cobre e unha coroa de prata que tiña unha campaíña que era a que as mulleres sentiran tocar. Esta cruz parece ser que despois foi roubada ou vendidos algúns anacos.
   No sitio en que estaba a cruz comezou a manar unha fonte de augas milagreiras. Arranxada a fonte e feita unha ermida naquel sitio, organizouse anualmente unha romaría que ten lugar o día 3 de maio.
   A dita fonte, ermida e rornaría fai referencia un cantar de por alí, que di:

   Verdadeira cruz de Aranga,
   que has de dar aos teus romeiros:
   auguiña da túa fonte,
   sombra dos teus casstiñeiros.

Versión publicada por Xaquín Lorenzo en Nós 99. Ourense, 15-III-1952, p. 49.

mércores, 19 de novembro de 2014

ACTA DA REUNIÓN DO CLUBE DE LECTURA ADULTOS AGUIAR


Onte luns, as 19:00 tivo lugar a segunda reunión do Clube de Lectura Adultos Aguiar para dar conta do pracer obtido tras a lectura de El olvido que seremos.


Tendo en conta que o ano pasado as lecturas foron de novelas, era a primeira vez que falabamos dunha obra non ficcional. Esta "carta a una sombra", como di o autor, presenta un carácter híbrido: ás memorias do neno que idolatra ao seu pai, sucédelle a crónica relativamente haxiográfica do martirio de Héctor Abad Gómez, un home bo, un admirable exemplo de humanismo e sabedoría.

Foi fácil emocioanarse coa traxedia padecida por esta familia, e tamén asequible que nos preguntáramos polo proxecto educativo dunha familia acomodada dun pais caribeño nun tempo relativamente próximo, pero tamén alonxado do noso sistema de valores actuais.
Compartimos impresións sobre o papel da muller antes (e agora), sobre o altruismo egoísta de Héctor Abad Gómez, sobre a dificultade de compartir, dende as nosas realidades familiares, certas propostas: "Si quieres que tu hijo sea bueno, hazlo feliz...[p. 24]; "Soy muy buen padre, pero muy mala madre" [p. 196].

Tamén falou Loli da curiosidade que sentía por coñecer a autoría real do poema (atribuido a Jorge Luis Borges) que da título á obra, tema central do libro de Héctor Abab Faciolince, aparecido no 2010 Traiciones de la memoria.


Chegando ás 20:30, e sendo luns, tocou ir recollendo, tras repartir o noso novo proxecto en común: a lectura de Las inviernas, que nos reunirá o día venres 12 de decembro, esta vez, arredor da autora, Cristina Sánchez Andrade.

Damos a benvida as dúas novas persoas que se sumaron á nosa aventura, e reiteramos a invitación a todos os que poidades dispoñer, xenerosamente, dun tempiño para compartir con nós, entre nós.

martes, 18 de novembro de 2014

PRIMEIRA REUNIÓN DO CLUBE DE LECTURA PRESENCIAL 2º BACHARELATO

Na semana pasada nos recreos dos martes, xoves e venres, celebramos as reunións dos clubes de lectura de 2º de Bacharelato. Aínda que pareza unha clase común pola disposición do espacio, non o é.
Sendo os grupos tan numerosos (unha media de 23 persoas por aula; ademáis dos profesores coordinadores: Julián Ferrer, Óscar García e Francisco Rodríguez), non existe outra disposición espacial que a de mirar para o canón onde foron proxectados os textos ou a curtametraxe de Daniel Sánchez Arévalo.

Tras a presentación do proxecto, idéntica para todos os grupos, optamos por ver no Grupo A que pode agachar a linguaxe poética, coa lectura do poema de Jorge Reichman Alabanza de los trenes verdaderos. O mércores, no Grupo B, ler en gíglico serviu para distinguir entre experiencia estética e experiencia intelectual. Certamente, tras unha lectura en voz alta da peza de Julio Cortázar, foi evidente o éxito na comprensión do texto exhibida polos membros do clube. O venres, o visionado da curtametraxe de Daniel Sánche Arévalo deixou a moitos unha impresión notable, como é de esperar en xente de espíritu reflexivo. O debate podería continuar, pois moitas eras as voces que querían ser escoitadas, ou as que pedían unha explicación dos comportamentos das persoaxes.

Todo iso en trinta minutos ben estirados. Por certo, pensábamos celebrar reunións mensuais, pero, ante a receptividade da xente, estamos calculando pasar, alomenos no primerio e segundo trimestre, a reunións quincenais.

Moitas grazas por compartir o voso tempo e consentir que nos alimentemos do mutuo entusiasmo.