xoves, 29 de outubro de 2015

ZAPATILLAS ROTAS, Xabier Quiroga

 
XABIER QUIROGA, Zapatillas rotas, Xerais, Vigo, 2014, 398 páxinas.

[NG QUI zap]

Engadimos a nosa sección de novidades o Premio da Crítica 2014.

mércores, 28 de outubro de 2015

LA VIDA SECRETA DE REBECCA PARADISE, Pedro Mañas

PEDRO MAÑAS, La vida secreta de Rebecca Paradise, SM, Madrid, 2015, 208 páxinas.


[NC MAÑ vid]

Coa historia de Úrsula, unha nena blogueira que se fai chamar Rebecca, Pedro Mañas Romero gañou o Premio El Barco de Vapor 2015.

martes, 27 de outubro de 2015

CRÓNICA DA FESTA DO DÍA DA BIBLIOTECA 2015

CRÓNICA DO DÍA DA BIBLIOTECA2015

   Un ano máis celebramos este día convocando aos alumnos na procura dos libros nos que se agochan os perseguidos caramelos de pao.

 

 


Despois do rebumbio... (ou marabunta)...







...sempre chega...

 
 
 
 
 
 
 

...a calma. Ás veces... moita calma: calma hiperglucémica.

 
 
 
 
 

luns, 26 de outubro de 2015

HORA DE LER

HORA DE LER

4ª SEMANA [4ª SESIÓN] 

Nesta semana que precede ao día de defuntos, procuramos seguir a ler. A proposta e imitar ao minino de Okada Chiaki. De seguro que anda a ler o conto de Otero Pedrayo O vello e máis o río, porque se tivera entre mans El gato negro de Edgar Allan Poe non tería esa faciana tan marcada pola serenidade. 

venres, 23 de outubro de 2015

DIA DA BIBLIOTECA, 24 DE OUTUBRO DE 2015

    Con motivo del Día de la Biblioteca, quiero compartir con vosotros un secreto: el Conejo Blanco casi siempre tiene prisa.
    Quizá algunos penséis que esto no tiene mucho que ver con las bibliotecas y que, además, como secreto, deja bastante que desear.
    Alicia en el País de las Maravillas se publicó hace 150 años, y desde entonces los lectores de todo el mundo han sabido que el conejo llega tarde, demasiado tarde, y por tanto tiene prisa.
    Reconoceréis, eso sí, que no es un conejo cualquiera. Que sepamos, este es el único conejo que usa chaleco y reloj de bolsillo, lo cual plantea una incógnita: si tiene reloj, ¿por qué siempre llega tarde? ¿Quién es culpable de la tardanza? ¿El conejo o su reloj? Los expertos no se han puesto de acuerdo sobre este punto, que ha provocado graves discusiones entre veterinarios y relojeros. Y si se alude al chaleco, es aún peor. Solo hay una cosa más peligrosa que una discusión entre un veterinario y un relojero, y es una discusión entre un veterinario, un relojero y un sastre. Es mencionar el asunto y se desenvainan todo tipo de agujas (hipodérmicas, de coser y de reloj).
    Así que mejor volvamos al secreto. El Conejo Blanco casi siempre tiene prisa. Corre porque tiene miedo de que la Duquesa y, sobre todo, la Reina de Corazones ordenen que le corten la cabeza. Pero vosotros, que aún conserváis la vuestra, concentraos en ese casi. Es la clave, el secreto mejor guardado del País de las Maravillas.
    Casi siempre. ¿Cuándo no tiene prisa el Conejo Blanco? Solo cuando visita un pequeño edificio escondido tras los árboles del bosque: la biblioteca.
    El conejo se toma su tiempo para curiosear entre las abarrotadas estanterías. Tiene un libro en mente pero, cuando se acerca a cogerlo, no puede evitar fijarse en el tomo que lo precede, y en el de más allá (y, como ya sabéis, en una biblioteca, el libro de más allá es al mismo tiempo el libro de más acá de otro libro que está a su lado…). Demasiadas opciones. Lleva tiempo elegir un libro. El conejo sabe que se encuentra en el hogar de la lectura, y la lectura es un placer que se disfruta sin prisa.
    Aunque nadie haya mencionado antes esta biblioteca secreta, no lo dudéis, hay una en ese extraño mundo que visitó Alicia. No puede ser de otra forma. Pues a pesar de contar con el Sombrerero Loco, el Gato de Cheshire y la Oruga Azul, a pesar de todos los animales fantásticos y las extraordinarias cosas que allí suceden, todo eso no es suficiente para ganarse el nombre que ese mundo tiene. Un lugar nunca podría llamarse País de las Maravillas si entre sus maravillas no se contara una biblioteca.

    Diego Arboleda

xoves, 22 de outubro de 2015

DA MUDA PRIMAVERA, Román Raña Lama

ROMÁN RAÑA LAMA, Da muda primavera, Esquío, Ferrol, 1988, 112 páxinas.



 [PG RAÑ da m]
A MORTE DO AMOR

A alvorada crepita con a lenta
mao que percorre a pele e a salobre
luz reclinada no teu corpo, sobre
o  cal se esvai, perdida na tormenta.

Sen a luz nengun páxaro persiste,
nada perturba os ouros que entardecen
en rotos epitáfios que emudecen
sobre as cousas e todo o mar é triste.

Doen-me as brisas trémulas, a espuma
que docemente chega e te limita,
a mitigada flecha dese abismo.

É un amargo tributo o que se exuma
na memória, o que dentro nos habita,
a ruinosa sombra en que me abismo.

mércores, 21 de outubro de 2015

CLUB DE LECTURA DE PRIMEIRO DE BACHARELATO 2015 / 2016

Na fotografía están case todos, porque algún aínda se anotou despois ao Club de Lectura de Primeiro de Bacharelato.

Este ano son setenta e tres, polo tanto, conseguir libros para todos estes lectores obriga a recorrer ao inxenio. Os rapaces están organizados por parellas para que xoguen á carreira de relevos: o receptor do libro ten que ler con certa celeridade para pasar o relevo ao compañeiro ou compañeira coa finalidade de que todos poidan chegar á xuntanza co libro lido.




MAGGIE O'FARRELL, A desaparición de Esme Lennox, Galaxia, Vigo, 2011, 244 páxinas.

[Luns 16 de novembro, 11:15 / 11:45]




SANDRA CISNEROS, A casa en Mango Street, Rinoceronte, Cangas, 2008, 104 páxinas. 


[Mércores 18 de novembro, 11:15 / 11:45]





RUBÉN RUIBAL, Limpeza de sabgue, Xerais, Vigo, 2007, 176 páxinas. 

[Xoves 19 de novembro, 11:15 / 11:45]



NANCY HOUSTON, Marcas de nacemento, Rinoceronte, Cangas, 2012, 294 páxinas.

 [Luns 23 de novembro, 11:15 / 11:45]

martes, 20 de outubro de 2015

TRASTORNOS LITERARIOS, Flavia Company


FLAVIA COMPANY, Trastornos literarios, Páginas de Espuma, Madrid, 2011, 288 páxinas.



[NC COM tra]


**********
Cada un dos tres bloques leva un subtítulo referido á natureza destas pezas narrativas: Trastornos literarios: Textos de ficción basados en una figura retórica; Frases (muy hechas): Textos de ficción basados en una frase hecha tomada en sentido literal, e La vida en prosa: Textos de ficción basados en un titular publicado en la prensa escrita.
**********

ROMPER EL HIELO

Por la mañana, cuando yo llegaba a la biblioteca, él ya estaba allí, esperando a que abriésemos. Al cabo de un par de días empezamos a saludarnos con la mirada. Sin sonreír. Solo miradas. Nada más. Miradas cada vez más turbadoras. Seguimos así durante tres semanas. Los días festivos se me hacían eternos. Y de repente, un lunes, tras uno de los domingos más insoportables de mi vida, llegué y él no estaba. El corazón se me cayó a los pies, me tropecé con él y lo hice papilla. Me pasé el día entero hecha polvo, mirando la silla que solía ocupar mientras tomaba apuntes del primer tomo de la Espasa (su trabajo era para mí un absoluto misterio). A la salida, sin embargo, me aguardaba la gran sorpresa: me estaba esperando. Llevaba unas cuantas bolsas de supermercado llenas a rebosar. Se acercó y me dijo que había comprado cosas para la cena, que empezara a caminar, que me seguiría hasta mi casa. Y yo, como una loca, accedí. Cuando llegamos a casa, y una vez dentro, me di cuenta de la situación. Ni siquiera sabía cómo se llamaba. «Rápido, una copa», pensé. Algo había que hacer. No podía echarle. Mejor dicho, no quería echarle. Serví dos whiskies. Abrí el congelador para pillar unos cubitos. No había forma humana de arrancar de allí aquellas malditas cubiteras. Estaban pegadísimas. «¡Mierda de nevera!», me maldije por no haber comprado ya una nueva. Empecé como pude a hacer palanca con un cuchillo. Él se aproximó por detrás, puso sus manos sobre las mías dentro del congelador. Estaban tan calientes que consiguieron romper el hielo y desprender las cubiteras al mismo tiempo que yo me daba la vuelta para besar sus labios. De ahí.

luns, 19 de outubro de 2015

HORA DE LER

HORA DE LER

3ª SEMANA [3ª SESIÓN] 

Perplexidade...Esa sensación pode acudir a nós despois de ler este conto de Luis María Pescetti que ninguén crería ou esta antoloxía de microrrelatos delirantes.

Ilustración: Peter Blake

venres, 16 de outubro de 2015

BUFES, VIDA MÍA, Javier Marín Ceballos

JAVIER MARÍN CEBALLOS, Bufes, vida mía, Esquío, Ferrol, 1985, 86 páxinas.


 [PC MAR buf]



CANCIÓN DE OTOÑO

Locamente volveremos a la última vez,
donde te conocí.
Porque uno siempre vuelve
a los lugares donde ha amado la vida.

No te acuerdes de mí
cuando oigas una flor de loto
en los arroyos irlandeses.
No te acuerdes de mí
cuando empiece el frío invierno.
No te acuerdes de mí
cuando llueva.
No te acuerdes de mí
cuando estés desnuda en el mar.
No te acuerdes de mí,
por favor,
no te acuerdes de mí.

Pero sonríe cuando me veas.

xoves, 15 de outubro de 2015

A REPÚBLICA, Platón


PLATÓN, A república, Xuntanza, A Laracha, 1999, 120 páxinas.


**********
Mergullando nos fondos atopamos esta tradución ao galego de Xurxo Sierra e X.C. Rodríguez Pérez.
**********

   —E a continuación —seguín— compara coa seguinte escena o estado en que, con repecto á educación ou á falta dela, se atopa a nosa natureza. Imaxina unha especie de cavernosa vivenda subterránea provista dunha longa entrada, aberta á luz, que se estende ó ancho da toda a caverna e uns bornes que están nela dende nenos, atados polas pernas e o pescozo de xeito que teñan que se estar quietos e mirar unicamente cara diante, xa que as ligaduras lles impiden volve-la cabeza; detrás deles, a luz dun lume que arde algo lonxe e nun plano superior, e entre o lume e os encadeados, un camiño situado nun alto; e ó longo do camiño supón que foi construido un tabique pa­recido ós separadores que se levantan entre os bornes da farándula e o público, por encima dos cales exhiben aqueles as súas marabillas.
   —Xa o vexo —dixo.
   —Pois ben, contempla agora, ó longo desa parede pequena, uns homes que trans­portan toda dase de obxectos, cunha altura que pasa por encima da parede, e estatuas de homes ou animais feitas de pedra e de madeira e de toda clase de materias; entre estes catadores haberá, como á natural, uns que valan falando e outros que estean calados.

mércores, 14 de outubro de 2015

HISTORIA SECRETA DEL MUNDO, Emilio Gavilanes

EMILIO GAVILANES, Historia secreta del mundo, Ediciones de La Discreta, Alpedrete, 2015, 248 páxinas.

[NC GAV his]

**********
Poñemos a vosa disposición a fermosa colección de (micro)contos que Emilio Gavilanes regala ao lector neste volume no que fai un repaso pola historia secreta do mundo. O libro ten moito interese para o lector de narrativa e engade un atractivo para aqueles que desexan ler sobre as historias da historia. Como podedes comprobar en Huida a Egipto, Gavilanes torsiona as expectativas do lector, ofrecendo sempre outro punto de vista sobre unhas materias que son de todos coñecidas, a aínda así...colle sempre a pé cambeado ao lector.
Gostaríanos que se cumprira o seu desexo: que este libro pase por moitas mans, por todas as mans dos que forman parte da nosa comunidade educativa.
**********

HUIDA A EGIPTO

   Durante el viaje no han dejado de ver, a lo lejos, ani­males. Cuando la familia pasa, a un lado del camino hay una mancha que no ven. Una mancha oscura y mate, como una sombra. El niño va dormido en brazos de la madre. Enseguida la mancha va perdiendo su color oscu­ro. Comienzan a llegar hormigas y otros insectos que depositan partículas minúsculas. Y llegan otros animales cada vez más grandes. Todos traen algo, piezas informes, irreconocibles. Llegan perros, cada uno con un hueso. La mancha ya es de color tojo. Los huesos, colocados unos junto a otros, van formando un esqueleto. Vienen buitres, que meten la cabeza entre los restos y restituyen la carroña. La mancha comienza a tomar brillo. Se hace líquida. Es sangre que se limpia de la arena y que va entrando en los despojos por distintos puntos. Después acuden leones, y grandes trozos de carne salen de sus bocas y se agregan al cuerpo de un animal, que está tendido. Por fin, cuando se queda solo, se levanta. Es una delicada cría de gacela, echa a correr hacia su madre y se pone a pastar junto al resto del rebaño.

venres, 9 de outubro de 2015

VOCES DE CHERNÓBIL. CRÓNICA DEL FUTURO, Svetlana Alexievich


SVETLANA ALEXIEVICH, Voces de Chernóbil : crónica del futuro, Debolsillo, Barcelona, 2015, 406 páxinas.
**********
Un ten a sospeita de que o teléfono de Ricardo San Vicente nestes momentos non parará de soar. El é o tradutor da única obra que se pode mercar ou retirar das bibliotecas en España. De Voces de Chernóbil : crónica del futuro houbo unha edición anterior en Siglo XXI [Madrid, 2006]. Está claro que a Fundación Nobel pretende chegar un ano antes ás cerimonias de lembranza dos trinta anos da Catástrofe de Chernóbil. Ou ben, tal vez desde Estocolmo queiran evidenciar a idea de que no periodismo (ben entendido) tamén se pode chegar a altas cotas de literariedade.
**********



MONÓLOGO ACERCA DE PARA QUÉ RECUERDA LA GENTE

   Yo también tengo una pregunta. Una a la que yo mismo no puedo dar una respuesta.
   Pero, usted se ha propuesto escribir sobre esto. ¿Sobre esto? Yo no querría que esto se supiera de mí…, que he vivido allí. Por un lado, tengo el deseo de abrirme, de soltarlo todo, pero, por otro, noto cómo me desnudo, y esto es algo que no quisiera que…
   ¿Recuerda usted aquello en Tolstói?… Después de la guerra, Pierre Bezújov está tan conmocionado que le parece que él y el mundo han cambiado para siempre. Pero pasa cierto tiempo y Bezújov se dice sorprendido a sí mismo: «Todo continuará igual, seguiré como antes riñendo al cochero, me pondré a refunfuñar como siempre». Entonces, ¿para qué recuerda la gente? ¿Para restablecer la verdad? ¿La justicia? ¿Para liberarse y olvidar? ¿Porque comprenden que han participado en un acontecimiento grandioso? ¿O porque buscan en el pasado alguna protección? Y todo eso, a sabiendas de que los recuerdos son algo frágil, efímero; no se trata de conocimientos precisos, sino de conjeturas sobre uno mismo. No son aún conocimientos, son solo sentimientos. Lo que siento.
   Me he torturado, he rebuscado en mi memoria y al fin he recordado.
   Lo más horroroso que me ha sucedido me pasó en la infancia. Era la guerra… Recuerdo cómo siendo unos chavales jugábamos a «papás y mamás», desnudábamos a los críos y los colocábamos el uno sobre el otro. Eran los primeros niños nacidos después de la guerra. Toda la aldea sabía qué palabras decían ya, cómo empezaban a andar, porque durante la guerra se olvidaron de los niños. Esperábamos la aparición de la vida. «Papás y mamás», así se llamaba el juego. Queríamos ver la aparición de la vida. Y eso que no teníamos más de ocho o diez años.
   He visto cómo una mujer trataba de quitarse la vida. Entre los arbustos, junto al río. Cogía un ladrillo y se golpeaba con él en la cabeza. Estaba embarazada de un policía[1], de un hombre al que toda la aldea odiaba.
   Siendo aún un niño, yo había visto cómo nacían los gatitos. Ayudé a mi madre a tirar de un ternero cuando salía de la vaca y llevé a aparearse a nuestra cerda.
   Recuerdo… Recuerdo cómo trajeron a mi padre muerto; llevaba un jersey, se lo había tejido mi madre. Al parecer, lo habían fusilado con una ametralladora o con un fusil automático. Algo sanguinolento salía a pedazos de aquel jersey. Allí estaba, sobre nuestra única cama; no había otro lugar donde acostarlo. Luego lo enterraron junto a la casa. Y aquella tierra era lo contrario del descanso eterno, era barro pesado, de la huerta de remolachas. Por todas partes seguían los combates. La calle sembrada de caballos caídos y hombres muertos.
   Para mí son recuerdos hasta tal punto vedados que no hablo de ellos en voz alta.
   Por entonces yo percibía la muerte igual que un nacimiento. Tenía más o menos el mismo sentimiento cuando el ternero aparecía desde el interior de una vaca. Cuando salían los gatitos. Y cuando la mujer se intentaba quitar la vida entre los arbustos. Por alguna razón, todo eso me parecía la misma cosa, lo mismo. El nacimiento y la muerte.
   Recuerdo desde la infancia cómo huele la casa cuando se sacrifica un cerdo. Y, en cuanto usted me toque, empezaré a caer, a hundirme allí. Hacia la pesadilla. Hacia el horror. Vuelo hacia allí.
   También recuerdo cómo, siendo niños, las mujeres nos llevaban consigo a los baños. Y a todas las mujeres, también a mi madre, se les caía la matriz (eso ya lo comprendíamos); se la sujetaban con trapos. Esto lo he visto yo. La matriz se salía debido al trabajo duro. No había hombres, los habían matado a todos en el frente, en la guerrilla; tampoco había caballos; las mujeres tiraban de los arados con sus propias fuerzas. Labraban sus huertos y los campos del koljós [2].
   Cuando, al hacerme mayor, tenía trato íntimo con una mujer, me venía todo esto a la memoria. Lo que había visto en los baños.
   Quería olvidar. Olvidarlo todo. Lo olvidé. Y creía que lo más horroroso ya me había sucedido en el pasado. La guerra. Que estaba protegido, que ya estaba a salvo. A salvo gracias a lo que sabía, a lo que había experimentado… allí… entonces…Pero…
   Pero he viajado a la zona de Chernóbil. Ya había estado muchas veces. Y allí he comprendido que me veo impotente. Que no comprendo. Y me estoy destruyendo con esta incapacidad de comprender. Porque no reconozco este mundo, un mundo en el que todo ha cambiado. Hasta el mal es distinto. El pasado ya no me protege. No me tranquiliza. Ya no hay respuestas en el pasado. Antes siempre las había, pero hoy no las hay. A mí me destruye el futuro, no el pasado. [Se queda pensativo.]
   Para qué recuerda la gente? Esta es mi pregunta. Pero he hablado con usted, he pronunciado unas palabras. Y he comprendido algo. Ahora no me siento tan solo. Pero ¿qué ocurre con los demás?
PIOTR S., psicólogo

  1. Denominación dada a los guardias nombrados por los alemanes en la URSS durante la segunda guerra mundial.
  2. Granja colectiva en la que trabajaban todos los campesinos.

xoves, 8 de outubro de 2015

A CELESTE LA COMPRÉ EN UN RASTRILLO, Arantza Portabales & Irene García Pizarro


ARANTZA PORTABALES SANTOMÉ, A Celeste la compré en un rastrillo, Zaera Silvar, A Coruña, 2015,160 páxinas.


Cousas que pasan nas aulas do Aguiar... Aos alumnos de Literatura Universal de primeiro de Bacherelato, se lles encomenda nun exame, un exercicio literario: pensar unha variación á historia curta de Arantza Portabales. Hoxe temos a satisfacción de reproducir o magnífico microrrelato Querida Laura e fermosa e tamén conmovedora "Variación Pizarro".
 **********
QUERIDA LAURA

Aquí te dejo diez consejos que espero que te sean muy útiles:

  1. Huye de la teletienda y del queique de “La tía Mildred". Son terriblemente adictivos.
  2. Estudia mucho. Puede que consigas acostarte con algún futbolista, pero créeme, las posibilidades de casarte con uno son casi nulas.
  3. Haz caso a tu tía. Ella cuidará de ti.
  4. La abuela no es una bruja. Si alguna vez lo dije fue por culpa de la medicación.
  5. Desmaquíllate todas las noches. No imaginas a qué velocidad solidifica el rímel.
  6. Probablemente papá pronto tendrá una novia, y es normal. Sé amable con ella.
  7. Lo del Centro Británico no es negociable. Y me da igual que el presidente del gobierno no sepa hablar inglés.
  8. En cuestión de chicos no le preguntes a tu padre. Es un buen tipo, pero en fin..., es tu padre. Remítete al punto tres. Estás en buenas manos.
  9. Mi foto favorita es la de tu tercer cumpleaños. Yo te agarraba por detrás y soplábamos las dos. Dile a papá que la coloque en un marco (diga lo que diga la señora del punto número seis).
  10. Haz una vida sana, cepíllate los dientes y hazte una mamografía al año.

Te quiere. Mamá.



QUERIDA MAMÁ

   Ya han pasado diez años desde que te fuiste.

  1. No soy capaz de sentarme y ver la tele. Te echo de menos riñéndome y advirtiéndome que coma sano.
  2. No puedo estudiar. He fracasado. Habría necesitado que alguien me hubiera ayudado, que alguien me hubiera explicado dónde se colocan los signos de exclamación, que me hubiese enseñado que un seno no es un coseno...
  3. La tía también se ha marchado: ¡sois todas iguales!
  4. Hace dos años que no veo a abuela.
  5. Ya no me maquillo.
  6. La novia de papá (ésta es la quinta) no hace más que culparme de su adicción al alcohol. También me llama gorda.
  7. He de reconocer que aprender inglés es una de las pocas cosas que todavía me motiva.
  8. No hay chicos en mi vida. Sólo papá y su botella de ron.
  9. La foto la rompió su tercera novia.
  10. Este punto lo he seguido a rajatabla. Y a pesar de todo, mañana me extirparán un tumor en la mama derecha. ¡Cómo me gustaría verte inmediatamente después de poner fin a esta maldita enumeración!
Te añora, Laura.

Irene García Pizarro [1º BAC E]
 

mércores, 7 de outubro de 2015

SI EL NEÓN NO BASTA, Raquel Vázquez

RAQUEL VÁZQUEZ, Si el neón no basta, La isla de Siltolá, Sevilla, 2015, 88 páxinas.

[PC VAZ sie]

Son cinco xa os libros de poemas que leva publicados a Raquel Vázquez, [ex]alumna do noso IES. Todos están á vosa disposición na Biblioteca Sebastián Buedo Jiménez. Este último, que aínda ven envolto nos cheiros a imprenta, será presentado ao público o mércores 28 na Libraría Biblos. Polo que di na dedicatoria, o neón, que recoñece os estantes, está "agradecido de volver a esta casa".



DUST IN THE WIND

Amarnos como letras.
sumarnos al ahora y crear un siempre.

Nuestra huella será la del viento entre los árboles 



martes, 6 de outubro de 2015

EL ROSTRO DE LA SOMBRA LIDO POR..., Alfredo Gómez Cerdá


ALFREDO GÓMEZ CERDÁ, El rostro de la sombra, SM, Madrid, 2011, 160 páxinas.

[NC GOM ros]

Pablo Buyo deixa ven claro que El rostro de la sombra é unha novela que merece ter moitos lectores.

luns, 5 de outubro de 2015

HORA DE LER

 HORA DE LER

1ª SEMANA [1ª SESIÓN]

   Este luns 5 de outubro, no IES Francisco Aguiar, retomaremos a actividade “Hora de ler” que se vén levando a cabo dende hai varios anos nos grupos da ESO.
   Esta actividade consiste en adicar os quince primeiros minutos da clase, segundo o calendario que estará exposto nas aulas, á lectura na aula (silenciosa e individual, colectiva e en voz alta, a gusto de cadaquén). "Hora de ler" non está dirixido en exclusiva a obras literaria, senón que ten cabida calquera tipo de texto que o profesor considere conveniente.
   Para cantos estean interesados, pais, nais, profesores alumnos ou alumnas... no blog da Biblioteca “Alto Risco” pódese atopar material dixitalizado para a lectura.
   
   Nesta outonal semana as follas das propostas de lectura conteñen dúas narracións: un relato de Yolanda Reyes que suscitará unha chea de reflexións sobre a migración, o éxodo e o exilio e, nun ton moito máis lixeiro, un relato de iniciación de Eduardo Sacheri tomado do seu libro La vida que pensamos. Cuentos de fútbol.
   
   Agradecemos a colaboración de profesorado e alumnado na posta en marcha desta actividade no convencemento de que será beneficiosa na adquisición e mellora da competencia lectora do noso alumnado.

O Equipo de Biblioteca.

Ilustración: David Pintor