xoves, 22 de outubro de 2015

DA MUDA PRIMAVERA, Román Raña Lama

ROMÁN RAÑA LAMA, Da muda primavera, Esquío, Ferrol, 1988, 112 páxinas.



 [PG RAÑ da m]
A MORTE DO AMOR

A alvorada crepita con a lenta
mao que percorre a pele e a salobre
luz reclinada no teu corpo, sobre
o  cal se esvai, perdida na tormenta.

Sen a luz nengun páxaro persiste,
nada perturba os ouros que entardecen
en rotos epitáfios que emudecen
sobre as cousas e todo o mar é triste.

Doen-me as brisas trémulas, a espuma
que docemente chega e te limita,
a mitigada flecha dese abismo.

É un amargo tributo o que se exuma
na memória, o que dentro nos habita,
a ruinosa sombra en que me abismo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario