O IES Francisco Aguiar deséxavos de corazón:
SABAB EL FUL U IASIMÍN
Convocados polo Departamento de Lingua e Literatura Castelá, encheu o Salon de Actos unha ruidosa morea de rapaces e rapazas de 1º da ESO. Viñan do primeiro recreo da mañá coa algarabía "posta"...¡e a que volumen! Pero tamén viñan coa ilusión e a emoción de coñecer ao escritor que os engaiolara con "palabras de caramelo" e cos "caballos de mi tio".
O balbordo foi serenando pouco e pouco. A presentación de Francisco Rodríguez Coloma foi seguida por unhas palabras de Gonzalo Moure. Logo, unha incesante batería de preguntas curiosas e intelixentes dos alumnos de primeiro: Cando comezou a escribir? Puxéronlle dificultades os seus pais para facelo? Cantos idiomas coñece? Gústanlle os cabalos? Como xurdíu o libro de "Palabras de Caramelo"? Como é o Sahara por dentro? Cal é o seu personaxe favorito? Estivo algunha vez namorado?"
Ao fío das preguntas, Gonzalo Moure foi desgranando o seu maxisterio. Maxisterio como escritor pero máis aínda maxisterio de humanidade e proximidade.
Explicounos que a escritura, a novela, a poesía, é un laboratorio. un laboratorio que os seres humanos creamos para pensarmos distintos, mesmo mellores. Que a humanidade progresou grazas á novela, ás distintas formas nas que nos atrevemos a pensarnos.
Coñecimos as súas primeiras letras, cando aínda era un neno que perdera o autobús escolar. Daquela escribíu unhas palabras que poderían describir a vida de tantos de nós: Soy unha vulgar caña que navega río abajo por un cauce de piedras y se engancha en todas las ramas.
Descubríunos que o interior do Sáhara é poesía. Que foron os poetas os que fixeron tomar conciencia aos seus habitantes de canto lles unía.
Relatounos o pracer de durmir ao raso co único teito das estrelas do deserto.
E contounos unha vivencia da súa estancia no Sáhara que nos deixou o fermoso saúdo que abre estas liñas. Máis deixemos que sexa él quen nolo conte:
En el Sáhara, en los Territorios Liberados del Sáhara Occidental, (...) todavía se comparte el agua, la hierba, la leche, el fuego, la carne, la jaima. Una tierra en la que los ancianos más sabios no se conforman con darte los días con una fórmula cortés, sino que te desean Sabah eljer, una mañana de bienes, Sabah el nor, una mañana de luz del amanecer, y… ¡Sabah el ful u iasimín!
Así me saludó una mañana, hace un par de meses, Belga, uno de los más hondos y fascinantes sabios saharauis vivos. Volvía de detrás de unas rocas y aún traía en su mano un poco de arena, de la arena que le gusta acariciar e investigar cada vez que llega a un lugar nuevo. Sabah el ful u iasimín. El fulme sonaba a comida, a legumbres, a lentejas o garbanzos tal vez. Pero ¡Iasimín! ¡Los jazmines, sin duda! Alguien me había saludado así una mañana en Smara, pero los campamentos están contaminados por la prisa, y no le di importancia ni me paré a pensar. Pero Belga y yo estábamos en lo más profundo de la badía, donde las horas son siglos y los siglos nada. Así que seguí con mi paseo, pensando en el saludo de Belga, y comprendiendo por fin que me preguntaba por los garbanzos y los jazmines, que me deseaba una mañana de garbanzos y jazmines, que quería que mi vida material fuera buena, pero también la vida de mi espíritu. Quería decirme así Belga que la vida no es solo lo material, ni la riqueza; que la vida son también los jazmines, los aromáticos jazmines del jardín del alma.
Pois así sexa, lectores e lectoras da nosa web. Desexamosvos de corazón:
Sabah el ful u iasimín.
Julián Ferrer
Ningún comentario:
Publicar un comentario