LIDIA GÓMEZ, Os pantalóns nunca foron cousa boa, Biblos, Mandaio, 201, páxinas.
[NG GOM pan]
**********
Unha biblioteca pode presumir de estar viva cando os libros non descansan nas estanterías. Saen nas mochillas dos rapaces e chegan ás casas para esperar, nas mesitas de noite ou nas mesas de estudio, a que, as mans dos que mostraron interés por eles, volvan a abrirlos por donde quedara o marcapáxinas.
Pódese supoñer que unha Bibioteca está vivísima, si as rapazas e rapaces que tomaran prestados, fai pouco, estes libros voadores, agora se presentan no Instituto para agasallar á Biblioteca o libro que veñen de publicar.
Agradecemos a Lidia Gómez pertencer á non pequena listaxe de (ex)alumnos literatos, que permiten vivir á Comunidade Educativa do IES Francisco Aguiar na ilusión do traballo ben feito.
Despois de ler estes dos primeiros capítulos de Os pantalóns nunca foron cousa boa haberá máis de un interesado en pedir a novela en préstamo.
**********
CAPÍTULO 1
—Mamá! Mamá! —berrou a rapaza mentres corría cara a muller—. Atopei a Julia e a Manuel! —dixo case sen folgos mentres se lle agarraba ás saias—. Alí! —sinalando.
Achegou as pálpebras para ver mellor, pero o sorriso de alivio que comezara a debuxar borrouse en canto os viu ao lonxe.
—Ana! —colleu a nena polos ombreiros poñéndoa de costas á escena—, vai chamar teu pai —ollou de novo os corpos—. Corre!
CAPÍTULO II
O curtidoiro da Pontepedriña era un dos máis potentes da comarca e tamén o máis grande. As instalacións ocupaban unha gran extensión de terreo e, tras aquela impoñente cancela de ferro e os soberbios muros de pedra, atopábase o sustento dunha parte importante de Santiago.
O curtidoiro daba emprego a todos os pais e irmáns da zona e tamén ás lavandeiras. Para Julia era case coma a catedral: levaban alí dende o inicio dos tempos. E os irmáns Riva tiñan para ela, e para o resto do pobo, a mesma autoridade que os cardeais. De feito, a aldea, por como se distribuían as casas, asemellábase a un salón do trono. Ao fondo, impoñente, atopábase o curtidoiro e, escoltando o camiño, que non era vermello coma as alfombras, senón do marrón da terra, as vivendas dos traballadores.
Os Riva, ademais do que supoñían para a economía de O Avío, eran tamén os responsables, non da modernización, pero si de que as xentes coñecesen parte desa modernidade.
O avó dos actuais donos fora o primeiro en deixar por aqueles camiños as marcas dos pneumáticos dun automóbil. E tamén o primeiro en facer levar un gran poste de madeira, do que saían fíos que se perdían mo ceo, a través dos cales se escoitaban voces sen corpo. O misterio tívoos en vilo durante semanas, pero resolveuse cando o primeiro teléfono chegou ao curtidoiro.
A residencia privada dos Riva era unha construción formidable. A pesares de só coñecer o exterior do edificio, a xente falaba da suntuosidade do seu interior coma se realmente estiveran alí. Non se pode dicir que todos falasen sen coñecemento de causa, pois había uns poucos afortunados que tiveran o privilexio de traballar no interior da ilustre casa.
O feito de que algunha das mulleres da aldea entrase a traballar no servizo doméstico dos Riva era celebrado. E a escaleira, de verdade que é de mármore? E iso de que teñen unha negra que traballe para eles, que me dis diso? E é verdade que compraron unha máquina desas que lava a roupa soa? Non o sei, dona Elvira, non ve vostede que eu só lles levo a roupa? Eu nin chego a entrar na casa, fíxese ben o que lle digo. Muller, pero algo saberás! Rapariga, non me deixes con esta intriga! Pero e que eu non lle podo dicir nada... Mire, en non sei se as escaleiras lle son de pedra, de mármore, muller, díxenche de mármore! Ben, de mármore logo, nin se teñen unha negra. Pero o que si, unha máquina desas non deben de ter porque se non, dígame, para que me deron a min traballo?
A ignorancia de Julia acerca de tales cuestións non foi ben acollida polas maiores da aldea, pero todo aquilo non lle interesaba. Escaleiras de mármore, lámpadas de cristal, negras traballando... Non entendía o porqué de tantas cousas exóticas. E caras, porque aquilo barato non había ser. Aínda que, pensándoo ben, con algo tiñan que encher semellante casona. Que tristura unha casa tan grande sen nenos. Pero iso era cousa dos Riva. Ela estaba contenta co seu traballo. Aínda que, mentres gañase dabondo, case calquera valía. Con cada día que pasaba lavando e tendendo roupa, estaba máis cerca de poder casar con Manuel. E iso era todo o que importaba. Ao fin e ao cabo, nin o amor nin os cartos pasaban de moda.
Tornando de novo á modernidade, automóbiles, teléfonos e demais aparellos á parte, a maior novidade que os Riva trouxeron ao Avio foi unha muller con pantalóns.
—Mamá! Mamá! —berrou a rapaza mentres corría cara a muller—. Atopei a Julia e a Manuel! —dixo case sen folgos mentres se lle agarraba ás saias—. Alí! —sinalando.
Achegou as pálpebras para ver mellor, pero o sorriso de alivio que comezara a debuxar borrouse en canto os viu ao lonxe.
—Ana! —colleu a nena polos ombreiros poñéndoa de costas á escena—, vai chamar teu pai —ollou de novo os corpos—. Corre!
CAPÍTULO II
O curtidoiro da Pontepedriña era un dos máis potentes da comarca e tamén o máis grande. As instalacións ocupaban unha gran extensión de terreo e, tras aquela impoñente cancela de ferro e os soberbios muros de pedra, atopábase o sustento dunha parte importante de Santiago.
O curtidoiro daba emprego a todos os pais e irmáns da zona e tamén ás lavandeiras. Para Julia era case coma a catedral: levaban alí dende o inicio dos tempos. E os irmáns Riva tiñan para ela, e para o resto do pobo, a mesma autoridade que os cardeais. De feito, a aldea, por como se distribuían as casas, asemellábase a un salón do trono. Ao fondo, impoñente, atopábase o curtidoiro e, escoltando o camiño, que non era vermello coma as alfombras, senón do marrón da terra, as vivendas dos traballadores.
Os Riva, ademais do que supoñían para a economía de O Avío, eran tamén os responsables, non da modernización, pero si de que as xentes coñecesen parte desa modernidade.
O avó dos actuais donos fora o primeiro en deixar por aqueles camiños as marcas dos pneumáticos dun automóbil. E tamén o primeiro en facer levar un gran poste de madeira, do que saían fíos que se perdían mo ceo, a través dos cales se escoitaban voces sen corpo. O misterio tívoos en vilo durante semanas, pero resolveuse cando o primeiro teléfono chegou ao curtidoiro.
A residencia privada dos Riva era unha construción formidable. A pesares de só coñecer o exterior do edificio, a xente falaba da suntuosidade do seu interior coma se realmente estiveran alí. Non se pode dicir que todos falasen sen coñecemento de causa, pois había uns poucos afortunados que tiveran o privilexio de traballar no interior da ilustre casa.
O feito de que algunha das mulleres da aldea entrase a traballar no servizo doméstico dos Riva era celebrado. E a escaleira, de verdade que é de mármore? E iso de que teñen unha negra que traballe para eles, que me dis diso? E é verdade que compraron unha máquina desas que lava a roupa soa? Non o sei, dona Elvira, non ve vostede que eu só lles levo a roupa? Eu nin chego a entrar na casa, fíxese ben o que lle digo. Muller, pero algo saberás! Rapariga, non me deixes con esta intriga! Pero e que eu non lle podo dicir nada... Mire, en non sei se as escaleiras lle son de pedra, de mármore, muller, díxenche de mármore! Ben, de mármore logo, nin se teñen unha negra. Pero o que si, unha máquina desas non deben de ter porque se non, dígame, para que me deron a min traballo?
A ignorancia de Julia acerca de tales cuestións non foi ben acollida polas maiores da aldea, pero todo aquilo non lle interesaba. Escaleiras de mármore, lámpadas de cristal, negras traballando... Non entendía o porqué de tantas cousas exóticas. E caras, porque aquilo barato non había ser. Aínda que, pensándoo ben, con algo tiñan que encher semellante casona. Que tristura unha casa tan grande sen nenos. Pero iso era cousa dos Riva. Ela estaba contenta co seu traballo. Aínda que, mentres gañase dabondo, case calquera valía. Con cada día que pasaba lavando e tendendo roupa, estaba máis cerca de poder casar con Manuel. E iso era todo o que importaba. Ao fin e ao cabo, nin o amor nin os cartos pasaban de moda.
Tornando de novo á modernidade, automóbiles, teléfonos e demais aparellos á parte, a maior novidade que os Riva trouxeron ao Avio foi unha muller con pantalóns.
Ningún comentario:
Publicar un comentario