Afortunadamente, a confortable sala da Libraría Biblos vai quedando pequena para todos os lectores que se suman ao Club de Adultos.
Nesta ocasión, tocaba falar da novela de David Grossman Delirio.
Quedou ben claro que o texto en cursiva, aínda que de lectura fatigosa, tiña sentido para reflictir a perniciosa ficcionalización da vida que fai Shaul, o deplorable maltratador e controlador Shaul ao que o narrador concede o privilexio de ofrecer ao lector o seu enganosamente amable punto de vista. Deste xeito, quedan ocultos os padecimentos e as renuncias da súa dona, Elisheva (tal vez a personaxe menos conseguida), que un lector atento debe reconstruir.
Entre as virtudes do texto, o clima: unha viaxe entre a oscuridade da noite nun Volvo que atravesa un país, Israel, militarizado. Tamén o retrato psicolóxico de Esther, a cuñada á que Shaul inocula o virus da infelicidade nun final que invita a pensar nunha nova historia, tamén, desacougante.
A calquera, en calquera momento da súa vida, pode asaltarlle a idea de reflexionar sobre o tempo vivido, o tempo consumido, o tempo perdido. Moitas veces podemos chegar á consideración, esta vez con Pessoa Ao volante do Chevrolet pela estrada de Sintra, que nas vidas dos outros está a felicidade simplemente porque esa vida não é a minha.
Despois de ler esta novela queda claro que a realidade sempre é unha construción persoal. Tamén que convén poder ter con quen compartirla, buscar puntos de intersección, evitar o perigo do illamento doloroso, do delirio. Por iso, para solventar ese abismo é oportuno despertar. Claro que, como di Esther, Lo más difícil es despertar a quien se hace el dormido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario